«ΚΑΙ ΝΑ ΠΟΥ ΑΥΤΟΣ ΜΕ ΠΡΟΣΕΞΕ!»

«ΚΑΙ ΝΑ ΠΟΥ ΑΥΤΟΣ ΜΕ ΠΡΟΣΕΞΕ!»

     Η προσευχή μας είθε να γίνει ένα γλυκό σήμαντρο για τη μάζωξη του κατακερματισμένου μας νου. Τα πράγματα του κόσμου ολοένα και πιο πολύ σκορπούν και συγχέουν την καρδιά μας. Με τη σύγχυση έρχεται η αποδυνάμωση. Και με την αποδυνάμωση ο σβησμός μας. Το παν είναι να αισθανόμαστε την Προσευχή σαν την πιο ζωογόνα και ζωντανή σχέση μας με τον Θεό. Αυτόν που αγαπάς δεν θέλεις όλο να του μιλάς; Να του μιλάς δίχως να βαριέσαι, δίχως να κοιτάς το ρολόι σου, δίχως να σε νοιάζει η κούραση του σώματος· να του μιλάς με οικειότητα, με εμπιστοσύνη, με ελευθερία, με καρδιακή ευτολμία, μακριά από φόρμες συμπεριφοράς και ηθικιστικές συνταγές. Πόσο Τον πικραίνουμε και πόσο Τον δυσαρεστούμε, όταν Του στέλνουμε λόγια άνευρα, άτονα, ψυχρά, τυπικά, μηχανικά, δίχως τη συμμετοχή της καρδιάς και του πνεύματός μας. Ο εαυτός μας νεκροποιείται όταν δεν ζωντανεύει με την καρδιακή Προσευχή. Κι αν η Προσευχή νοηθεί σαν αγγαρεία ή ακόμη και σαν ένα «θρησκευτικό καθήκον», τότε προβλέπεται ολοένα πιο πολύ να την αρνούμαστε παρά να την αποδεχόμαστε στην πράξη. Ο πνευματικός θάνατος κοιτάζει πώς να κυριεύει με κάθε τρόπο τη ψυχή μας. Ο αιώνιος εχθρός μας κάνει τα πάντα να μην αγαπήσουμε την Προσευχή, την καρδιακή Προσευχή, και Αυτόν προς τον Οποίον είναι να προσευχηθούμε. Ενώ η εν Χριστώ ανάσταση του είναι μας είναι τόσο πολύ πλάι μας! Μπορεί η καρδιά να αγκαλιάσει την Προσευχή αλλά η Προσευχή να κυριεύσει λίγο-λίγο την καρδιά; Η Προσευχή που γίνεται με συναίσθηση καρδιάς είναι άλλο πράγμα. Ανοίγουν διάπλατα οι ουρανοί· κι εμείς, σαν τα γυφτάκια από τις αλάνες του κόσμου, ακούμε στο περίπου το θείο και στοργικό κέλευσμα: «Πέρασε! Η Αγάπη σε καλεί, γιατί με αγάπη μίλησες, γιατί με αγάπη αισθάνθηκες αυτό (η Προσευχή) που είναι εξ αιώνος πράξη και ενέργεια θείας Αγάπης!». Μια Προσευχή που την αισθάνεται η καρδιά είναι η πιο αποτελεσματική θεραπεία για την κατάθλιψη και τη μοναξιά που μας δέρνει και μας κατατρύχει αλύπητα σήμερα. Να κερδίσουμε το Ους του ευήκοου Θεού μέσα στο ταμείο της καρδιάς μας. «Φώναξα με φωνή προς τον Θεό και να που Αυτός με πρόσεξε!», λέει ένας Ψαλμός (ΟΣΤ΄/76ος). Κατάσταση προσευχητικής αριστείας εν Πνεύματι Αγίω. Πώς θα κάνουμε τον Θεό να προσέξει την πονεμένη και σπαρακτική φωνή της κουρασμένης μας καρδιάς; Με την προσοχή και τη συναίσθηση όλου του εαυτού μας κατά την ώρα της Προσευχής. Στα λόγια της Προσευχής, που είναι λόγια της Εκκλησίας, κρύβεται πάντα το Άγιο Πνεύμα, ο Παράκλητός μας, Αυτός που μας παρηγορεί και μας ενισχύει, Αυτός που «εντυχάνει υπέρ ημών». Πολύ δυνατό. Το ανέλυσε πολύ αυτό και πολλές φορές ο Άγιος Πορφύριος, ο Άγιος Παΐσιος και άλλοι Πατέρες. Τα λόγια της Προσευχής κερδίζουν την προσοχή και τη συναίσθησή μας; Εδώ είναι το θέμα, εδώ και το κλειδί. Η Προσευχή είναι μια πυρπόληση και ταυτόχρονα μια δροσοβόλα βροχή. Μη κοιτάτε τους γιόγκιδες που πάνε να κάνουν στο περίπου το ίδιο. Αυτοί επικαλούνται δαιμονιωδώς, αχριστοκεντρικώς, αδογματικώς, μη αποκαλυπτικώς και εγωπαθώς. Το ίδιο ισχύει και για την προτεσταντική μερίδα ή όποια άλλη αίρεση ή σέκτα. Εμείς, σαν βαπτισμένοι ορθόδοξοι, επικαλούμαστε εν αληθεία και αγάπη τον Θεό της καρδιάς μας. Η αγνή και ανένοχη θέα των αμαρτημάτων μας φέρνει μια πολύτιμη κατάσταση εσωτερικής συντριβής, αλλά η θεία Αγάπη δεν μας αφήνει εκεί, δεν μας εγκαταλείπει στο πενθηρό μαράζωμα. Μας μεταρσιώνει προς τον Εαυτό Της, όπου όλα τα δωρήματα: η χαρά, η ειρήνη, ο φωτισμός, η διάκριση, η αποκατάσταση, ο θείος έρωτας. «Κύριε Ελέησον!» λέμε, και έρχεται προς εμάς το θείο έλεος. «Ο Θεός, ιλάσθητί μοι τω αμαρτωλώ!» αναφωνούμε, και καταφθάνει ο εξ ύψους ιλασμός. «Κύριε, συγχώρησόν μοι!» κράζουμε με ιερή απελπισία, και η θεία άφεση καταλαμβάνει το είναι μας. «Δόξα σοι, Κύριε, δόξα σοι!» κραυγάζουμε με θεία έξαρση, και όλη η ύπαρξή μας γίνεται ενδιαίτημα δοξολογίας και χαράς. Η Προσευχή που γίνεται με συναίσθηση, με μέθεξη και με προσοχή, φανερώνει και το κατά πόσο ζούμε τον Θεό ως πρόσωπο και ως σχέση, ως ζωή της ζωής μας, ως πασχάλιο πέρασμα της ψυχής μας από την οδύνη του φθαρτού κόσμου στην άληκτη χαρά του γλυκού και άφθαρτου Παραδείσου.

π. Δαμιανός

Επιτρέπεται

η αναδημοσίευση

των αναρτήσεων

από το

«Ειλητάριον»,

αρκεί

να αναφέρεται

απαραίτητα

ως πηγή προέλευσης.