ΟΙ ΠΟΛΥ «ΘΕΟΥΛΗΔΕΣ»

ΟΙ ΠΟΛΥ «ΘΕΟΥΛΗΔΕΣ»

     Πολλές φορές βλέπω –και από τον εαυτό μου φυσικά– ότι πέφτουμε στην παγίδα να γινόμαστε πολύ «θεούληδες» στη σχέση μας με τους ανθρώπους μας· και το μόνο που καταφέρνουμε στο τέλος είναι να τους πληγώνουμε αφόρητα και να τους απωθούμε μακριά από μας. Αχ, τι καταφέρνουμε με τις τόσες φωνές και εντάσεις; Τίποτα απολύτως, αγαπητοί μου. Αν δεν δώσουμε ή αν δεν σηκώσουμε μια μάχη δεν μπορούμε, θα σκάσουμε! Επίπληξη τη μία, έλεγχος και παρατήρηση τη άλλη, συμβουλή και παραίνεση μια άλλη φορά, λόγια που φέρνουν άλλα λόγια, και όλο αυτό είναι ένα «βάρος» για την καρδιά του αδελφού, η οποία στο τέλος σπάει, και το φταίξιμο οπωσδήποτε το έχουμε εμείς. Ο άνθρωπος της «βαθείας καρδίας» δεν μπορεί να είναι κηρυγματικός τύπος. Η αληθινή θεογνωσία δεν έρχεται και δεν είναι έτσι. Τα λόγια, όσο και καλά να είναι, επειδή είναι ανακατεμένα με την ανασφάλεια, την αγωνία και τη σφαλερότητα των δικών μας παθών, γίνονται βόλια, σφαίρες και οβίδες. Έχει ο Θεός τον καιρό Του στις καρδιές των ανθρώπων. Δεν είμαστε οι «αστυνόμοι» του Θεού στην καθημερινότητά τους. Πού είναι η προσευχή μας και η ειρήνη μας μεσ’ από αυτή την προσευχή; Πού είναι η κατανόηση, η επιείκεια και η υπομονή που είναι η ουσία και η πεμπτουσία της αγάπης; Πού είναι η προσοχή και δη η διάκριση, η οποία στέκει πάντα πιο πάνω από την αγάπη, που λέμε και ισχυριζόμαστε ότι έχουμε προς τους άλλους; Η διάκριση είναι ο εκλεπτυσμένος τρόπος της αγάπης. Κι αν δεν έχουμε αυτό τον εκλεπτυσμένο και φωτισμένο τρόπο, τότε ας είμαστε σίγουροι ή έστω ψυλλιασμένοι ότι έχουμε στη συμπεριφορά μας τον σκοτισμένο τρόμο μέσα μας για όλους τριγύρω μας. Μετατρέπουμε τον Θεό σε έναν ηθικό τρόμο. Η δικές μας ερμηνείες και αντιλήψεις περί Θεού πόρρω απέχουν από το θείο Είναι. Η δήθεν αγάπη μας δεν είναι παρά μια θλιβερή προβολή και προέκταση του πάσχοντος εαυτού μας. Όχι πάντως η ειρηνική αποκάλυψη του Θεού στην καρδιά και τις σχέσεις μας. Κερδίζουμε εντός μας τον Θεό, μόνο αν κερδίσουμε τον αδελφό. Μπροστά στον Χριστό δεν γίνεται να παρουσιαζόμαστε αφιλάδελφοι ή ανάδελφοι. Μπροστά στον αδελφό και τη συνείδησή του δεν μπορούμε να εμφανιζόμαστε άθεοι ή ανένθεοι. Ο Χριστός να μας δίνει φωτισμό, δύναμη και τρόπο αγάπης. Θέλει πολύ προσοχή το θέμα. Οι θεωρίες μας, που συχνότατα μοιάζουν πολύ με «θρησκευτικά πιστεύω» και τυχάρπαστες «(πληκτρο–)ομολογίες», να ξέρετε ότι Τον θλίβουν ανεκδιήγητα. Τα απερίσκεπτα και αδιάκριτα λόγια μας δίχως να το συνειδητοποιούμε είναι άμεσες εκδηλώσεις της αυτοδικαίωσής μας· και αυτά τα λόγια, τέτοια λόγια, είναι ανώφελα και κάνουν τις περισσότερες φορές κακό. Ενώ τα θεία βιώματα είναι αυτά που θάλπουν, ευεργετούν και συγκλονίζουν τη ψυχή του καθενός. Και ο Χριστός μάς θέλει μονάχα για τα βιώματα, τις εκπλήξεις και τους συγκλονισμούς Του…

π. Δαμιανός

Επιτρέπεται

η αναδημοσίευση

των αναρτήσεων

από το «Ειλητάριον»,

αρκεί να αναφέρεται

απαραίτητα

ως πηγή προέλευσης.