ΤΟ ΣΠΙΤΙΚΟ DNA ΤΩΝ ΨΥΧΩΝ ΜΑΣ

ΤΟ ΣΠΙΤΙΚΟ DNA ΤΩΝ ΨΥΧΩΝ ΜΑΣ

     Θα έλεγα πως έχουμε ένα ψευδοϊσχυρό άλλοθι να λακίζουμε από το κατώφλι του Θεού. Απορροφήσαμε πολλή ερημιά και αυτό ισοπέδωσε την ύπαρξή μας. Λες και παρουσιάζουμε μια βαριά αθυμία να πιστέψουμε. Στην εποχή μας είναι γεγονός πως μας απολείπουν ή μας κρύβονται τα ένθεα πρότυπα, τα έμψυχα δοχεία της Χάριτος, οι άγιοι του Θεού.

     Τα πρότυπα εμπνέουν διαρκώς τα πρόσωπα. Δεν τ’ αφήνουν μόνα στη νάρκη και στην παράκρουση του κόσμου. Τα εμπνεόμενα πρόσωπα πάλι ξέρουν μετά πώς να βαδίσουν και πώς να φερθούν: ταπεινά, όμορφα, συνετά, σταθερά και ελεύθερα.

     Έπειτα, σε προσωπικό επίπεδο, στερούμαστε και εκείνων των αγνών θεολογικών βιωμάτων της καρδιάς. Ποιον είχαμε να μας τα παραδώσει ποτέ; Σχεδόν κανέναν. Και ποιον δεν είχαμε για να μας τα ακυρώσει, να τα αμαυρώσει και να τα προδώσει; Σχεδόν τους πάντες.

     Το να γνωρίζεις τον Θεό όχι «θρησκευτικά» και τυπικά, αλλά βιωματικά, είναι μια δωρεά άνωθεν. Κατέρχεται η σφραγίδα της Χάριτος καταλυτικά στην καρδιά και μετά τίποτα στον κόσμο αυτόν δεν υπάρχει που να «σιάζει» ή να κλονίζει τον άνθρωπο.

     Η ψύχρα, η αδιαφορία, η ντουγανιά, η αδιακρισία και η νευρασθένεια της αμαρτίας πάει από γενιά σε γενιά. Η αμαρτία της ρίζας εκτοξεύεται προς τους κλάδους. Η απώλεια που φέρνει η αμαρτία στη ζωή μας δεν έρχεται ξαφνικά· συνηθίζεται ή αφομοιώνεται όμως σταδιακά σε τέτοιο σημείο που να θεωρείται από τους περισσότερους φυσικότητα ή αναγκαιότητα.

     Τα παιδιά, τα νεαρά βλαστάρια μας, το μόνο που κάνουν είναι να ανακυκλώνουν στους εαυτούς τους τη ζωή που είδαν στα πρόσωπα και τη σχέση των γονιών τους. Και οι γονείς αυτών των παιδιών τρέφουν μέσα τους μια ανεξάλειπτη αναφορά προς τους δικούς τους γονείς.

     Αυτά που βλέπουμε ή από όσα επηρεαζόμαστε, πράττουμε όλοι μας. Μετά η συστάδα των προσωπικών επιλογών μάς χαρακτηρίζει, γίνεται ο κύκλος μας ή αρκετά σπάνια ο ορίζοντάς μας. Μιλάμε για την «πνευματική πλευρά» ενός ισχυρού και αναπόδραστου «σπιτικού» DNA· είναι το σπιτικό DNA των ψυχών μας. Γενιά με γενιά εισβάλλει η αμαρτία στον κόσμο των ανυποψίαστων ανθρώπων.

     Αν όμως, μέσα σε μια οικογένεια, σ’ ένα σπιτικό, σε μια φαμίλια και σ’ ένα σόι, βρεθεί ένας μυστικός άγιος, ένας ταπεινός και αθέατος αγωνιστής του Θεού, τότε το πράγμα αλλάζει άρδην. Το σαρωτικό κράτος της αμαρτίας ανατρέπεται. Γιατί; Γιατί μέσω αυτού του αγίου ή του αγωνιστού πιστού «πληροφορούνται» και αλλοιώνονται εσωτερικά οι καρδιές, λαμβάνοντας τη σωτήρια αίσθηση ή την επίγνωση του θελήματος του Θεού στην απορημένη τους ύπαρξη.

     Μέχρι πρότινος σ’ εμάς, στην Πατρίδα μας, υπήρχαν κάπως κάποιες στοιχειώδεις πατρογονικές πνευματικές αντιστάσεις. Τώρα όμως απογυμνωθήκαμε εντελώς και από αντιστάσεις αλλά και από εμπνεύσεις που μετέδιδαν ή ενίσχυαν αυτές τις αντιστάσεις προς την αχρειότητα της αμαρτίας. Και έτσι γίναμε ολοένα πιο ανίσχυροι και ευόλισθοι προσωπικά, διαπροσωπικά, κοινωνικά, πνευματικά.

     Για μένα το θέμα δεν είναι ηθικό· είναι βαθιά πνευματικό, υπαρξιακό, οντολογικό. Όσο χάνουμε και απεμπολούμε τον Θεό και τη Χάρη Του, τόσο αλαργεύουμε από τη ζωή, την ποιότητα και τη χαρά της. Με όλα αυτά και με τόσα άλλα, «ποιος μπορεί να σωθεί;» ρώτησαν μέσα στην έσχατη απορία τους οι μαθητές τον Χριστό. «Αυτά που είναι αδύνατα για τους ανθρώπους, είναι δυνατά για τον Θεό» απάντησε ο Κύριος.

     Και δεν είναι ανήλεος δογματισμός ή μια στείρα απόφανση αυτό: ο Θεός ανήκει μονάχα σε αυτούς που Τον διεκδικούν, σε αυτούς που Τον ποθούν και σε αυτούς που Τον διψούν ειλικρινά και βαθιά, μέσα από την καρδιά τους.

     Αν ο Θεός δεν γίνει το κέντρο της καρδιάς μας, αργά ή γρήγορα θα εθιστούμε για τα καλά στην κόλαση της απουσίας και της αγνωσίας Του. Τα πρώτα πλατιά σκαλιά του Παραδείσου βρίσκονται μέσα μας. Πρέπει να κάνουμε τα πάντα ώστε να ελκύσουμε τη Χάρη του Θεού. Η αποκάλυψη του Θεού έρχεται μέσα από ενδόμυχες αλλοιώσεις που κάνουν τον άνθρωπο μετάρσιο, εραστή και ακόλουθο της θείας ζωής στο Πρόσωπο του Χριστού.

     Η Χάρη του Θεού είναι αθόρυβη, αλλά πάντα δραστική και καρποφόρα. Μπορεί να μη βλέπουμε κανένα εξωτερικό «έργο» από αυτήν, αλλά εξαιτίας της ζούμε την «αλλοίωση της Δεξιάς του Υψίστου».

     Η καρδιά αντιλαμβάνεται πολύ καλά ότι, μέσα από τη συντριβή και τη μετάνοιά της, γίνεται ανεπαίσθητα η ίδια ένα εκπληκτικό ενδιαίτημα Θεού. Όταν παράλληλα παντού «εκεί έξω» κυριαρχεί η μοναξιά, η ερημιά, η σύγχυση και η αλληλοφαγία.

     Δεν μπορεί να εκτιμηθεί καταλλήλως η Αποκάλυψη του Θεού στα έγκατα του ανθρώπου. Το Μυστήριο του Θεού δεν ζυγιάζεται ποτέ.

     Ευτυχώς, όταν για τους άλλους ο Θεός είναι ένα παραμυθάκι, μια ιστοριούλα, μια παράσταση, μια ηθική, μια επιταγή, ένα καθήκον, ένα δίδαγμα ή ένα λογικό συμπέρασμα, ένα κατάπλασμα, μια υποκρισία και μια αυτοδικαίωση, η γεύση της εν Χριστώ Σωτηρίας μέσα στην καρδιά είναι πρωτόγνωρη και ανεκδιήγητη, μια αιώνια ευφροσύνη...

π. Δαμιανός

Επιτρέπεται

η αναδημοσίευση των αναρτήσεων

από το «Ειλητάριον»,

αρκεί να αναφέρεται απαραίτητα

ως πηγή προέλευσης.