«ΟΦΕΙΛΕΤΕΣ ΜΥΡΙΩΝ ΤΑΛΑΝΤΩΝ»

«ΟΦΕΙΛΕΤΕΣ ΜΥΡΙΩΝ ΤΑΛΑΝΤΩΝ»

     Ο σκληρός, ο αμακρόθυμος, ο αυστηρός, ο αδιάλλακτος, ο άτεγκτος, ο βάναυσος, ο σκαιός, ο μνησίκακος, ο χολωμένος, ο επιτακτικός, ο απόλυτος και ο ανεπιεικής άνθρωπος είναι σε τούτη τη γη ο μέγας συντελεστής κάθε δαιμονικής κακίας, ο φορέας κάθε πικρίας και ανισορροπίας, κι ας μη το γνωρίζει ποτέ ο ίδιος κι ας μη το μάθει ποτέ αυτό.

     Η «οργή» και η «τιμωρία» του Θεού είναι το να κάνουμε εμείς οι ίδιοι, αυτοπροσώπως και αυτοθεληματικώς, κόλαση τη ζωή μας με την άρνηση και την απουσία της αγάπης Του μέσα μας.

     Είναι εκείνη η φρικτή κόλαση που κατά τ’ άλλα εξορκίζουμε συνεχώς από τη ζωή μας, η οποία όμως δεν είναι τίποτε άλλο παρά ο εκούσιος βυθισμός του είναι μας σ’ έναν σπαραγμό παράνοιας και σ’ ένα ατελείωτο τέλμα της μη αγάπης, που μας συνέχει κυριολεκτικά· της μη αγάπης που δημιούργησαν τα χρέη και οι οφειλές μας από την πολυαμαρτησία και αρνησιθεΐα μας.

     Είμαστε όλοι λίγο-πολύ «οφειλέτες μυρίων ταλάντων». Και στο πολύ «μυριοφειλέτες» και στο λίγο το ίδιο. Και αυτή η «μυριοτάλαντη οφειλή» φανερώνει την αποκαρδιωτική κατάσταση του να μην έχουμε να παρουσιάσουμε ούτε προαίρεση ούτε διάθεση ούτε λόγο ούτε πράξη αυθεντικής αγάπης στην επίγεια πορεία μας.

     Μόνο με τη μακροθυμία και τη μεγαλοθυμία της θείας αγάπης «ξεπληρώνουμε» πραγματικά. Ενώ αντίθετα, μόνο με την αναισθησία και την ασυμπάθεια της σκληρότητας και της πονηρίας μας «χρεωνόμαστε» διαρκώς την απώλειά μας.

     Ο «οφειλέτης των μυρίων ταλάντων» δεν είναι άλλος από τον δύσμοιρο τύπο ανθρώπου που απαντά στη θεία ευεργεσία με τη σκληρότητα του χαρακτήρα του και την απονιά του τρόπου του· του ανθρώπου της αδιαφορίας, της αναισθησίας, του κυνισμού, της ασυμπάθειας, της θλιβερής αυτοανεπάρκειας σε καθαρή και έμπρακτη αγάπη Θεού, της φρικτής άρνησης αυτής της αγάπης.

     Αγάπησε και συγχώρεσε, για να πάψεις να χρωστάς και να οφείλεις! Μακροθύμησε σ’ αυτή τη σύντομη και ψεύτικη ζωή σου για να κάνεις σκόνη και κονιορτό το κάθε σου πνευματικό και ψυχικό χρέος!

     Πάψε να ανταποδίδεις το κακό! Ευεργέτησε αυτούς που σε αδίκησαν ή σε πίκραναν, αποδεδειγμένα ή όχι, για να παύσεις επιτέλους να αδημονείς μέσα στην πλήξη του παλαιού εαυτού σου, να παύσεις να αρρωσταίνεις άλλο μέσα στη μιζέρια της ασυγχωρητικότητας και της μνησικακίας.

     Μοίρασε παντού τη δική σου συγχώρεση, για να νιώσεις, δίχως πλάνη και δίχως καθυστέρηση, την άφεση του Θεού στην καρδιά σου, που την τσάκισε, τόσα χρόνια, τόσες φορές, η απονιά σου.

     Επέτρεψε την άφεση του πανάγαθου Θεού να αλλοιώσει με θαυμαστό τρόπο τη σκληροτράχηλη καρδιά σου, ώστε όλη σου η ύπαρξη να γίνει μετά ένα ευρύχωρο δοχείο του ουράνιου και άφθαρτου μελιού της θείας Συγχωρήσεως.

     Αυτός που χρωστάει τα πιο πολλά, είναι αυτός που έμπρακτα αδιαφορεί για όλα και για όλους στη ζωή του, δημιουργώντας χρέη επί χρεών για τη ψυχή του. Αυτός που ξεχρεώνεται συνεχώς, μένοντας άδουλος, αδέσμευτος, ελεύθερος και κραταιός, είναι μόνο ο ταπεινός και ευαίσθητος άνθρωπος, που κάνει τη θεία ευεργεσία ρότα και πλοηγό της ζωής του, ή καλύτερα: ζωή της ζωής του.

     Η ζωή μέσα στη μακροθυμία, στην ανεξικακία και τη συγχωρητικότητα του Θεού, γίνεται για εκείνους που θέλουν να λέγονται και να είναι χριστιανοί, όντως ζωή· πηγή χαράς και δύναμης για κάθε πικραμένο και αδικημένο· θεραπεία, αγωγή, ανάπτυξη και πρόοδος προς την πραγματική εν Θεώ ελευθερία.

     Εν τω Θεώ και διά του Θεού, η «οφειλή των μυρίων ταλάντων» ένεκα των αμαρτιών, των παθών και της πονηρίας μας, μετατρέπεται σε μύρια χαρίσματα και σε μύριους «πλατυσμούς ανέσεως» της στενάχωρης και πικραμένης καρδιάς μας.

     Η σωτηρία του Χριστού, αδελφοί μου, ήρθε και έρχεται διά της Συγχωρήσεως και δε φεύγει από κοντά μας, εκτός βέβαια εάν εμείς το θελήσουμε με τη σκληρότητα του αχαρίτωτου παλαιού εαυτού μας.

     Η μνησικακία διώχνει τη Χάρη και δεν την αφήνει να ενωθεί με την καρδιά μας. Μετά, το κενό του Θεού εντός μας, αργά ή γρήγορα, μετατρέπεται σε ενδοαρρώστια πολλαπλών ψυχοτροπιασμών. Στη θεία Συγχώρεση απολαμβάνουμε την αποκατάστασή μας.

     Η Συγχώρεση είναι το Είναι του Θεού.

     Ο Θεός μάς εκπλήσσει με τη Συγχώρεσή Του.

     Οι άνθρωποι πλήττουν και εξουθενώνουν διαρκώς με τη μνησικακία, τη σκληρότητα, τη μανία και την επιθετικότητά τους.

     Στη Συγχώρεση του Θεού θα βρούμε και τη συγχώρεση του πλησίον. Στη συγχώρεση του πλησίον, θα μας κατακλύσει απερίγραπτα η σωτήρια Χάρη του Κυρίου. Η μία συγχώρεση είναι λόγος για την άλλη· η πρώτη φέρνει αναπόσπαστα και τη δεύτερη· η δεύτερη είναι ένδειξη, φανέρωση, καρπός και απόρροια της πρώτης.

     «Συγχώρησε σ’ εμάς αυτά που Σου οφείλουμε, γιατί κι εμείς με τη σειρά μας συγχωρούμε όσους μας οφείλουν»: Αυτό δεν λέμε όλοι και στο «Πάτερ Ημών»; Αλλά, τίθεται το εύλογο ερώτημα: Εφαρμόζουμε, άραγε, στη ζωή μας αυτό που λέμε με τα χείλη μας σε αυτήν την χριστοπαράδοτη «Κυριακή Προσευχή»; Γιατί κάνουμε τούτη τη θεόφραστη Προσευχή εργαλείο της καθημερινής μας κενότητας και υποκρισίας;

     Δεν γίνεται να ζούμε μονομερώς και αυτοτελώς τη συγχώρεση του Θεού, δίχως την από μέρους μας ολόθυμη συγχώρεση του πλησίον μας.

     Ο «θεοσυγχωρεμένος» άνθρωπος είναι πάντα αυτός που «θεοσυγχωρεί», αυτός που έχει και χαρίζει τη συγχώρεση στον αδελφό του, γιατί πάντα μέσα στον αδελφό κρύβεται και κουρνιάζει ο Θεός.

     Τεκμήριο ειρήνευσης, φωτισμού, χάριτος και σωτηρίας για τον κάθε αγωνιζόμενο χριστιανό είναι η συγχώρεση του Θεού στην ύπαρξη και τη ζωή του, αλλά και στις σχέσεις του με τους άλλους. Και μέσα σε αυτή τη σωτηρία κανείς δεν οφείλει, κανείς δεν χρωστάει κανέναν και τίποτα.

     Γιατί αυτή η θεία Αγάπη, ο Θεός, δεν κρατάει σε κανέναν απολύτως τίποτα, σβήνει την οποία τυχόν οφειλή των ταπεινών και άδολων ανθρώπων και ακυρώνει φιλάνθρωπα κάθε χρέος των απλών και των άκακων.

     Στη σημερινή Παραβολή μαθαίνουμε καλά τον Θεό ως Συγχώρεση και ως Άφεση, που είναι ο ακατάλυτος θείος τρόπος Του εις τους αιώνας των αιώνων. Έτσι φέρεται, έτσι κινείται και ενεργεί ο Θεός με όλους και για όλους: με Άφεση.

     Χρεολύτης ο Θεός και χρεολυτική η Χάρη Του.

     Αν υπάρχει μέσα μας και το απειροελάχιστο ίχνος πικρίας, μισαδελφίας, μνησικακίας και ασυγχωρητικότητας, τότε προσβάλλουμε με την προπέτεια της δαιμονικής μας κακίας τη θεία Αγάπη, για την οποία είμαστε πλασμένοι και προορισμένοι.

     Γιατί «οργίστηκε» ο ανεξίκακος Κύριος έναντι του πονηρού δούλου Του; Γιατί δεν ανέχεται ούτε στο ελάχιστο να Του προσβάλλουν το Είναι Του, τα αέναα σπλάχνα των Οικτιρμών Του, τα ανεξάλειπτα χνώτα των Ευεργεσιών Του, που είναι κατ’ εξοχήν η θεία Συγχώρεση. Εδώ η «οργή» του φιλάνθρωπου Κυρίου έχει ξεκάθαρα παιδευτικό και υποδειγματικό χαρακτήρα. Ενίοτε ο Θεός μάς σοφίζει στη δριμύτητά Του. Βλέπουμε ότι Κύριος βάζει όρια στην ανθρώπινη κακία και πονηρία. Είναι αδύνατον για τα επίγεια και πολύ περισσότερο για τα επουράνια πράγματα να μην νικάει κατά κράτος ο παντοκρατορικός λόγος και τρόπος της θείας Συγχωρήσεως και της θεϊκής συγχωρετικότητας.

     Μέσα λοιπόν σε αυτό το παραδείσιο κλίμα της Θεοσυγχωρήσεως, εμείς τελικά «δεν αφήνουμε κανένα χρέος σε κανέναν, εκτός βέβαια από την αγάπη, που την οφείλουμε πάντοτε ο ένας προς τον άλλον» (πρβλ. Ρωμ. 13, 8).

π. Δαμιανός

Επιτρέπεται

η αναδημοσίευση των αναρτήσεων

από το «Ειλητάριον»,

αρκεί να αναφέρεται απαραίτητα

ως πηγή προέλευσης.