«ΕΙΜΑΙ Ο ΑΓΙΟΣ ΛΟΥΚΙΛΛΙΑΝΟΣ!»
Αφού τακτοποίησε κάπως το νέο του Κελλί, την
Παναγούδα, ο Άγιος Γέροντας Παΐσιος, εγκαταστάθηκε εκεί στα τέλη Μαΐου του
1979. Και ύστερα από λίγες ημέρες του συνέβη το πρώτο θαυμαστό γεγονός.
Ήταν 2 Ιουνίου (με το παλαιό ημερολόγιο) και ήθελε
να δει ποιος Άγιος γιόρταζε την επόμενη ημέρα, για να κάνει τον Εσπερινό με
κομποσχοίνι. Επειδή τα Μηναία, που είχε φέρει από το Κελλί του «Τιμίου Σταυρού», ήταν
ακόμη μέσα στα χαρτοκιβώτια, έψαχνε τα γυαλιά του για να διαβάσει τα μικρά γράμματα
από ένα ημερολόγιο τσέπης που είχε πρόχειρο. Αφού έψαξε αρκετά και δεν τα
βρήκε, άρχισε τον Εσπερινό της 3ης Ιουνίου· και, στο κομποσχοίνι για τον εορταζόμενο Άγιο,
έλεγε: «Άγιοι της ημέρας, πρεσβεύσατε υπέρ ημών!». Και στη νυκτερινή του
Ακολουθία, αφού πάλι έψαχνε επί ένα μισάωρο με τρία τέταρτα τα γυαλιά του και δεν τα έβρισκε,
άρχισε να επαναλαμβάνει το ίδιο: «Άγιοι της ημέρας, πρεσβεύσατε υπέρ ημών!».
Ξαφνικά, εμφανίσθηκε μπροστά του ένας λαμπροφόρος αξιωματικός, ο οποίος τον πλησίασε με καλωσύνη και πατρική στοργή, μεταδίδοντάς
του μία ανέκφραστη αγαλλίαση.
Ο Πατήρ Παΐσιος πήρε τότε θάρρος και τον ρώτησε:
–Πού
υπηρετούσατε και πώς λέγεστε;
–Είμαι ο
Άγιος Λουκιλλιανός, του είπε εκείνος.
Ο Πατήρ
Παΐσιος δεν άκουσε καλά και ρώτησε:
–Ο Άγιος
Λογγίνος;
–Όχι, ο
Άγιος Λουκιλλιανός, του είπε πάλι.
Επειδή ο
Γέροντας δεν θυμόταν ότι υπήρχε τέτοιος Άγιος, τον ξαναρώτησε:
–Ο Άγιος
Λουκιανός;
–Όχι· ο
Άγιος Λου-κιλ-λι-α-νός! επανέλαβε ο Άγιος προς τον Όσιο Παΐσιο, προφέροντας την
κάθε συλλαβή του ονόματός του χωριστά.
Και τότε ο Άγιος Λουκιλλιανός στράφηκε σε έναν νεαρό
γιατρό με άσπρη ιατρική ποδιά, που ήταν δίπλα του, και του ζήτησε να εξετάσει
τον Όσιο. Ο νεαρός αυτός γιατρός, ψηλός στο ανάστημα και με ολόλευκο λεπτό
πρόσωπο, ήταν ο Άγιος Παντελεήμων, ο προστάτης της Σκήτης Κουτλουμουσίου, η
οποία βρίσκεται απέναντι από το Κελλί της Παναγούδας. Αφού λοιπόν τον εξέτασε,
είπε στον Άγιο Λουκιλλιανό τη διάγνωση: «Τα τραύματά του έχουν θεραπευθεί· μόνο
για το δίπλωμα θα τα λάβουμε υπ’ όψιν μας».
Όταν οι δύο Άγιοι έφυγαν, ο Όσιος ένιωθε μεγάλη
χαρά και διπλή ξεκούραση. Έψαξε καλύτερα για τα γυαλιά του και, όταν τα βρήκε,
είδε στο ημερολόγιο ότι στις 3 Ιουνίου ήταν η μνήμη του Αγίου Μάρτυρος Λουκιλλιανού!
«Είναι ζωντανή η παρουσία των Αγίων!», έγραψε σε
επιστολή του, «Και όταν εμείς δεν τους βρίσκουμε, εκείνοι μας βρίσκουν! Ακόμη ο
Άγιος με χορταίνει με την αγάπη του και με ξεκουράζει ψυχικά και σωματικά με
την παραδεισένια χαρά που μου έδωσε».
Την άλλη μέρα το πρωί, όταν ήρθε ο μοναχός που τον
βοηθούσε, ο Γέροντας χαμογελώντας τον ρώτησε: «Άγιος Λουκιλλιανός, ε;» και του
διηγήθηκε την εμφάνιση των Αγίων. Και όταν διάβασε το Συναξάρι του Αγίου,
εξεπλάγη συνειδητοποιώντας την εξής «σύμπτωση»: ο κατά πλάτος Βίος του Αγίου,
που βρίσκεται στην Ι. Μ. Ιβήρων, καταχωρείται στις 27 Φεβρουαρίου, ημερομηνία
δηλαδή κατά την οποία του είχε εμφανισθεί η Αγία Ευφημία. Η σχέση αυτή του
Μάρτυρος με την Αγία, που τόσο ευλαβείτο, αλλά και η εγγύτητα του χρόνου και
ιδίως του τόπου του μαρτυρίου των δύο Αγίων, τον χαροποίησαν ιδιαίτερα.
Έκτοτε ο Γέροντας Παΐσιος τιμούσε τον Άγιο
Λουκιλλιανό κατ’ έτος και έβαλε την εικόνα του στην Εκκλησία του Κελλιού του.
Πήγε κατόπιν στην Κουτλουμουσιανή Σκήτη και προσκύνησε τον Άγιο Παντελεήμονα.
Ανέφερε δε ότι η εικόνα του στο προσκυνητάρι μοιάζει πολύ με την αγία μορφή
του.
Αυτό το θαυμαστό γεγονός παρηγόρησε τον Άγιο
Γέροντα και έδιωξε την κόπωση και τις στενοχώριες που περνούσε εκείνη τη
μεταβατική περίοδο με την εγκατάστασή του στην «Παναγούδα».
[ (1) «Ο Άγιος Παΐσιος ο Αγιορείτης»,
Κεφ. 12ο, §1, σελ. 386–388,
Έκδοσις Ιερού Ησυχαστηρίου
«Ευαγγελιστής Ιωάννης ο Θεολόγος»,
Βασιλικά Θεσσαλονίκης,
Ιούνιος 20162.
(2) Ιερομονάχου Ισαάκ:
«Βίος Γέροντος Παϊσίου
του Αγιορείτου»,
Κεφ. ΙΒ΄, §2, σελ. 288–290,
Άγιον Όρος 20086.
Επιμέλεια ανάρτησης:
π. Δαμιανός. ]
Επιτρέπεται
η αναδημοσίευση των αναρτήσεων
από το «Ειλητάριον»,
αρκεί να αναφέρεται απαραίτητα
ως πηγή προέλευσης.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου