Ο «ΙΣΟΚΡΑΤΗΣ» ΜΟΥ

Ο «ΙΣΟΚΡΑΤΗΣ» ΜΟΥ

     Τι ήρθε να κάνει; Τι τό ’φερε σιμά στο ημίκλειστο και σκιερόδροσο παράθυρο; Ποιος είναι αυτός που ξέρει, για να πει και κάτι; Η γωνιακή σκιά της οικίας έναντι στον καύσωνα που επικρατούσε στυγνά, σίγουρα θα ήταν γι’ αυτό ένα ισχυρό θέλγητρο. Όλοι μας μέσα στη ζωή μας ζητάμε ένα ξαπόσταμα, μια ανάσα, ένα διάλλειμα, μια σχόλη· τη χαλάρωση του τόξου που αναφέρεται στον βίο του Μεγάλου Αντωνίου. Η ριζόβαθη συκιά σιώπησε· αν και αυτή μόνο ήξερε. Άπλωσε συγκαταθετικά τα μεγαλόφυλλά της, για να ξαποστάσει το ταπεινό φτερωτό. Ποιος ξέρει! Μπορεί να τού ’δειξε και τους πρώιμους καρπούς της προκειμένου να παρατείνει την επίσκεψή του. Ένα συρτό θρόισμα έγινε κι ένα παρατεταμένο τιτίβισμα. Τα Στιχηρά του Εσπερινού έμειναν στη μέση. Όχι από ασέβεια, αλλά από αυθόρμητη ευγένεια προς τον φτερωτό μικρόσωμο επισκέπτη. Ανήκει κι αυτός στον μεγάλο ναό του Θεού, την απέραντη φύση. Το αγιορείτικο θυμίαμα μεθυστικά έτρεξε προς αυτό και το καλωσόριζε με της βιολέττας το άρωμα. Μας κοίταξε για λίγο. Δεν κατάλαβα να νιώθει απειλή και ικανοποιήθηκα. Μέσα σ’ αυτό το «λίγο» το τσάκωσε και ο φακός. Λοιπόν, να τον πω απρόσμενο «ισοκράτη», τον «ισοκράτη» μου; Δεν υπάρχει μεγαλύτερη χαρά, όταν τα τροπάρια παραδίδονται στο γλυκόηχο «ισοκράτημα» που παράγει δαψιλώς το φτερούγισμα και το κελάιδισμα των πουλιών, όποτε αισθανόμαστε να συνεργεί και η φύση στη λατρεία και τη δοξολογία του Θεού. Ο τόνος της πηγαίας χαράς μας «έπλησε» τα τροπάρια της φυλλάδας, αλλά ο «ισοκράτης» μας ήταν πιο απαθής, πάντα σταθερός και προσηλωμένος στη μακάρια ελευθερία των πτήσεών του.

     Ο νους μου πήγε κατευθείαν στους στίχους του «Προοιμιακού»: «Εκεί στα κλαδιά των δέντρων στήνουν τις φωλιές τους τα σπουργιτάκια κι ανάμεσα σ’ αυτά ξεχωρίζει ψηλότερα η φωλιά του ερωδιού… Όλα από Σένα περιμένουν να τους δώσεις την τροφή τους την κατάλληλη ώρα... Κι όταν τους τη δώσεις, αυτά θα τρέξουν να τη μαζέψουν… Κι όταν Εσύ ανοίξεις το χέρι Σου, θα σκορπίσεις τόσα αγαθά, ώστε όλα τα σύμπαντα θα γεμίσουν από το πλήθος των ευεργεσιών και των δωρεών Σου... Πόσο μεγάλα και θαυμαστά είναι τα έργα Σου, Κύριε!... Όλα τα δημιούργησες με άπειρη σοφία!...» (Ψαλμ. 103, 16-17, 24, 27-28).

     Ο Εσπερινός δεν σταμάτησε· εμπλουτίστηκε! Και είμαι πολύ-πολύ ευγνώμων γι’ αυτό στον Θεό! …

π. Δαμιανός

Επιτρέπεται η αναδημοσίευση

των αναρτήσεων από το «Ειλητάριον»,

αρκεί να αναφέρεται απαραίτητα

ως πηγή προέλευσης.