«ΑΓΙΟΣ Ο ΘΕΟΣ!...»

«ΑΓΙΟΣ Ο ΘΕΟΣ!...»

     «Ἅγιος ὁ Θεός, ἅγιος Ἰσχυρός, ἅγιος Ἀθάνατος, ἐλέησον ἡμᾶς!». Μια τόσο σύντομη Προσευχή, μα τόσο μεγαλειώδης θεολογικά, μια πανάχραντη ανατολή Θεολογίας ξεδιπλώνεται ενώπιόν μας! Συνάμα με τα λόγια της χαράζουμε πάνω μας το ακαταμάχητο Σημείο του Σταυρού. Βυθιζόμαστε σιωπηλά στη θεία Παντοδυναμία. Οι λέξεις αργές, βαθιές, δυνατές, αισθαντικές, δεν είναι δικές μας, γίνονται και δικές μας, γιατί είναι της Εκκλησίας, γιατί κι εμείς της Εκκλησίας είτε είμαστε είτε γινόμαστε· τούτες οι λέξεις, που δεν είναι λέξεις αλλά κλειδιά των Μυστηρίων του Τριαδικού Θεού, είναι των ιερών Ακολουθιών, είναι των Αγγέλων και των Αγίων, είναι του Υψίστου Θεού. Τα νοήματα απλά, μυστηριώδη και ακατάληπτα, γίνονται πύρινο άρμα της θείας Παρουσίας που γλυκοαυγάζεται μέσα μας. Όλη η ευκτική παράδοση μέσα σε αυτή την Προσευχή. Οι Επίσκοποι, οι Ιερείς, οι Διάκονοι, οι Πνευματικοί, οι Γέροντες, οι Γερόντισσες, οι Ασκητές, οι Ευχέτες, οι Αδελφοί, οι Γνωστοί και Φίλοι, οι Σαλοί και οι Προσκαρτερούντες, οι Παντρεμένοι, οι Γονείς, οι Αγωνιστές, οι Κήρυκες, οι Ευαγγελιστές, όλοι, γύρω από αυτή την πανίερη Προσευχή συνάζονται· οι Γιαγιάδες και οι Μανάδες μας, με αυτή την Προσευχή μάς έφερναν στην καρδιά τη θαλπωρή της Πίστης, με αυτή την Προσευχή μάς θωράκιζαν και ευτυχώς ορισμένες μας θωρακίζουν ακόμη. Κάθε συλλαβή, κάθε ψίθυρος, κάθε της άχνα, κι ένα φλογισμένο βόλι προς τον αδυσώπητο εχθρό. «Ἅγιος ὁ Θεός, ἅγιος Ἰσχυρός, ἅγιος Ἀθάνατος, ἐλέησον ἡμᾶς!». Σωπάτε. Δείτε. Νιώστε. Θαρσείτε. Οι Ουρανοί ανοίγουν νοερώς για μας με τούτη την Προσευχή. Άγγελοι υπερμαχούν για την ευτέλειά μας, άγιοι συμμαχούν για τη Σωτηρία μας. Μια σφραγίδα ανεξιχνίαστης Χάριτος επέρχεται ειρηνικά πάνω στην τρομαγμένη και πληγωμένη από την αμαρτία καρδιά μας. Όλα τα αγαθά του Θεού και τα πλεονεκτήματα, οι χάρες Του και οι ευλογίες Του, σιμά μας. Λες κι ένας Θεός «κρέμεται» από τα χείλη μας, πότε θα Τον φωνάξουν και πότε θα Τον επικαλεσθούν από καρδιάς, για να παρέμβει ευγενικά. Η Προσευχή είναι η ευκαιρία που Αυτός ζητάει. Το αγγελόφραστο «Τρισάγιο» είναι η τροφή και η ανάσα της ψυχής μας. Στην αρχή και το τέλος κάθε Ακολουθίας αυτό· η Τριάδα που σφραγίζει την αρχή και τις απαρχές μας, το τέλος και τα έσχατά μας. Η θύρα του Παραδείσου ανοίγει, ο κόσμος με την πονηρία του λουφάζει κι ο διάβολος θρηνεί. Η θεία Χάρη «περιζωνύει» την καρδιά και τη ζωή μας. Ας σταθούμε όρθιοι από συγκίνηση κι από θείο πόθο. Η Προσευχή μάς θέλει ακάθιστους, μετάρσιους αλλά και μαχητές. Πρέπει να τινάξουμε με δύναμη και με φόρα τα πανίσχυρα βέλη της προς τον πειραστή και τον πειρασμό που μας τελματώνει. Μόνοι μας δεν μπορούμε. Μπορεί όμως ο Θεός για μας. «Ἅγιος ὁ Θεός, ἅγιος Ἰσχυρός, ἅγιος Ἀθάνατος, ἐλέησον ἡμᾶς!». Και μία και δύο και τρεις· «Τρισάκις», «Ἐκ τρίτου», «Τρίς». Ή όσο διψά η ψυχή ή όσο θα ήθελε να μπορούσε να διψά. Όσο εμείς συλλαβίζουμε τούτη την «θεοήγορο» Προσευχή, τόσο γευόμαστε άφραστα και ανεκδιήγητα τη ζωή, τη δύναμη και τη Χάρη Του. «Ἅγιος ὁ Θεός, ἅγιος Ἰσχυρός, ἅγιος Ἀθάνατος, ἐλέησον ἡμᾶς!».

π. Δαμιανός

Επιτρέπεται η αναδημοσίευση

των αναρτήσεων από το «Ειλητάριον»,

αρκεί να αναφέρεται απαραίτητα

ως πηγή προέλευσης.