ΤΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΟΥ ΔΕΡΒΙΣΗ

ΤΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΟΥ ΔΕΡΒΙΣΗ

     Εκτός από τους δερβίσηδες των αναγνωρισμένων τεκέδων και των ποικίλων οργανώσεων της Τουρκίας, περιόδευαν στις Τουρκικές επαρχίες και άλλοι αξιοπρόσεκτοι και σοβαροί, όσο και αρκετά λιγομίλητοι δερβίσηδες, που κάτω από το κωνοειδές καβούκι και το σταχτί δερβισάδικο ράσο τους, έκρυβαν έναν εσωτερικό κόσμο εκ διαμέτρου αντίθετο προς την εξωτερική τους εμφάνιση.

     Αυτοί ήσαν οι διαφόρων βαθμών Κρυπτοχριστιανοί Κληρικοί· που περιόδευαν όπου γνώριζαν πως υπήρχαν άλλοι Κρυπτοχριστιανοί αδελφοί τους, οι οποίοι κάτω από το τούρκικο σαρίκι και σαλβάρι έκρυβαν παρόμοια κι εκείνοι την Πίστη τους προς τον Χριστό.

     Εάν θα γίνονταν αντιληπτοί, θα ετίθεντο χωρίς πολλές διαδικασίες εκτός νόμου. Αφού θα θεωρούνταν αρνητές της μωαμεθανικής θρησκείας, την οποία τουλάχιστον επιφανειακά έδειχναν πως ακολουθούσαν. Και ασφαλώς θα κρίνονταν άξιοι όχι μονάχα των πλέον φρικωδών βασανιστηρίων αλλά και του άμεσου αποκεφαλισμού τους, δεδομένου ότι σε παρόμοιες περιπτώσεις η τουρκική θηριωδία και ο τουρκικός σαδισμός πραγματικά δεν είχαν όρια και τελειωμό.

     Κατά το Καλοκαίρι του 1905, ο Παράσχος Τσότρας, ένας εργολάβος οικοδομών από το Κεμέρι, είχε αναλάβει την ανοικοδόμηση του τζαμιού του Μπαγντινζή, ενός ορεινού και μακρινού χωριού Τούρκων, δύο περίπου ωρών απόσταση από το Κεμέρι.

     Η δουλειά είχε προχωρήσει αρκετά. Δεν έμενε παρά η τοποθέτηση των κουφωμάτων των υψηλών παραθυριών. Οπότε, ένα βράδυ, κατέφθασε εκεί ένας ψηλόσωμος δερβίσης με κάτασπρη γενειάδα και γενικά με επιβλητικό παρουσιαστικό. Θα διανυκτέρευε κι αυτός μαζί με τους μαστόρους μέσα στο τζαμί. Το χωριουδάκι ήταν πολύ φτωχό και δεν είχε «μουσαφίρ οντά», οίκημα και χώρο για τους περαστικούς ξένους, που ήσαν άλλωστε σπανιότατοι στο, απομονωμένο από όλο τον άλλο κόσμο, Μπαγντινζή. 

     Με την ιδέα ότι ο δερβίσης δεν ήξερε καν τα ελληνικά, άρχισαν οι μαστόροι, μόλις απόφαγαν, ν’ αστειεύονται σε βάρος του και μαζί με τους άλλους παρευρισκόμενους Τούρκους να κακολογούν τη θρησκεία του.

     Ο δερβίσης, αφού απόφαγε κι εκείνος, άρχισε να καπνίζει το τσιμπούκι του τελείως ατάραχος. Και με αυτή την αδιαφορία του έδειχνε πως δεν αντιλαμβανόταν απολύτως τίποτε από τα κουβεντολογήματα των μαστόρων.

     Όταν όμως έστρωσε τις καρπέτες που του είχαν φέρει οι χωριανοί κι αφού πρώτα έκλεισε την πόρτα και βεβαιώθηκε πως πλην των μαραγκών δεν ήταν κανείς άλλος μέσα στο τζαμί, έβγαλε το ράσο του, διπλώνοντάς το με προσοχή, και λίγο πριν να ξαπλώσει, έτσι όπως ήταν καθισμένος διπλοπόδι, τράβηξε από το βάθος του καβουκιού του ένα βελούδινο και χρυσοκέντητο μικρό εικόνισμα του Ευαγγελισμού της Θεοτόκου. Έκανε τρεις φορές αργά τον σταυρό του, το ασπάσθηκε με κατάνυξη κι αφού ξανάκανε τον σταυρό του, το ξανάβαλε πίσω στο καβούκι του και ξάπλωσε να κοιμηθεί.

     Ο καθένας μπορεί να φανταστεί την κατάπληξη και την ταραχή των μαραγκών. Δεν ήξεραν τι να πουν και τι να υποθέσουν. Άρχισαν να γνεύονται ο ένας τον άλλον και το μόνο που καταλάβαιναν ήταν το ότι, εάν ο δερβίσης τούς έπαιζε καμιά κωμωδία και τους κατάγγελλε στους χωρικούς, έπρεπε τότε να μη σταθούν ούτε μια στιγμή στο Μπαγντινζή.

     Ο γερο–δερβίσης όμως, ξαναγέμισε αδιάφορος το τσιμπούκι του και, καπνίζοντας γαλήνιος, χάιδευε τα γένια του χαμογελώντας με την έκδηλη ταραχή των μαστόρων.

    

     Στο τέλος, ανακάθισε επάνω στις καρπέτες και με μια σιγανή αλλά επιβλητική φωνή τούς είπε:

     –«Ας μη ταράζεται η καρδιά σας κι εσείς ας μη δειλιάζετε!» (Ιωάν. 14, 27)· αυτά τα λόγια είπε, παιδιά μου, ο Χριστός λίγο πριν σταυρωθεί για τη σωτηρία ημών των αμαρτωλών.

     Και συνέχισε να λέει:

     –Μάθετε, καλοί μου Χριστιανοί, να είσθε πάντα ανεξίθρησκοι αλλά και προσεκτικοί. Να μην υποτιμάτε τους άλλους και ποτέ να μην υβρίζετε τη θρησκεία που πρεσβεύουν. Εάν, εμείς, που πιστεύουμε στον Χριστό μας, τον Θεό της αγάπης και της καλοσύνης, παραβαίνουμε τις εντολές που μας άφησε για την αγάπη των πλησίον μας, αδιαφορώντας για τη θρησκεία που πρεσβεύουν και το έθνος στο οποίο ανήκουν, τότε τι θέλετε να κάνουν εκείνοι που ακολουθούν τη θρησκεία της βίας, της μισαλλοδοξίας και της εμπόλεμης επιβολής της; Ποια θα είναι, τότε, η διαφορά μας με τους Τούρκους; Προσπαθήστε να τους δίνετε το καλό παράδειγμα και να μην αφομοιώνεστε μ’ αυτούς, εάν θέλετε να λέγεστε και να είστε και στην πραγματικότητα Χριστιανοί.

     Τους είπε κι άλλα πολλά και στο τέλος πρόσθεσε:

     –Ο Χριστός μάς είπε: «πορεύεσθε με ειρήνη» (πρβλ. Πράξ. 16, 36)· κι εγώ σας λέγω: κοιμηθείτε με ειρήνη και μη φοβάστε τίποτα! Και πριν να κοιμηθείτε, φάτε χωρίς κανέναν φόβο και χωρίς κανέναν δισταγμό· να κάνετε με ευλάβεια τον σταυρό σας και ν’ ασπασθείτε το εικόνισμα αυτό του Ευαγγελισμού, με τη βεβαιότητα πως γρήγορα η Χάρη του Θεού θα μας φέρει έναν νέο Ευαγγελισμό στο Έθνος μας.

     Δεν ασπάσθηκαν το μικρό εικόνισμα του Κρυπτοχριστιανού δερβίση μονάχα οι Κεμιριανοί μαραγκοί. Ακολουθούντες το παράδειγμα του πρωτομάστορά τους, Παράσχου, έσκυψαν κι έβαλαν μετάνοια μπροστά σε τούτον τον σοφό και καλοκάγαθο γέροντα και με σεβασμό μεγάλο φίλησαν και το χέρι του.

     Την αυγή, όταν ξύπνησαν, δεν βρήκαν μέσα στο τζαμί παρά μονάχα τις καρπέτες, επάνω στις οποίες είχε κοιμηθεί ο γερο–δερβίσης. Είχε φύγει νωρίς, χωρίς να τον αντιληφθούν.

    

     Είχε φύγει, προφανώς για να συνεχίσει την επικίνδυνη αποστολή του, να περιοδεύει συνεχώς προκειμένου να ενισχύσει την πίστη και την καρτερία στους Κρυπτοχριστιανούς, των οποίων εκείνος μονάχα ήξερε τον τόπο της διαμονής τους και τις συνθήκες της διαβίωσής τους.

     Και ο Παράσχος Τσότρας, ούτε τούτον τον γερο–δερβίση ξαναείδε, ούτε και κατόρθωσε ποτέ να εξακριβώσει τι να ζητούσε εκεί στο απόμερο Μπαγντινζή…

※

[ Γ. Παραμυθά:

«Οι Κρυπτοχριστιανοί δερβίσηδες».

Από τον αφιερωματικό τόμο

του Νικολάου Π. Ανδριώτη

(1906–1976):

«Κρυπτοχριστιανικά Κείμενα»,

σελ. 173–175·

Σειρά:

«Εθνική Βιβλιοθήκη Νο36».

Δημοσιεύματα και Εκδόσεις

Εταιρείας Μακεδονικών Σπουδών·

Θεσσαλονίκη, 1974.

Α΄ δημοσίευση (Fb):

Πέμπτη 1 Μαΐου 2014.

Επιμέλεια ανάρτησης:

π. Δαμιανός. ]

※

Επιτρέπεται η αναδημοσίευση

των αναρτήσεων από το «Ειλητάριον»,

αρκεί να αναφέρεται απαραίτητα

ως πηγή προέλευσης.