ΑΠΟΠΕΙΡΑ ΛΟΓΟΥ ΑΥΤΟΚΡΙΤΙΚΟΥ

ΑΠΟΠΕΙΡΑ ΛΟΓΟΥ ΑΥΤΟΚΡΙΤΙΚΟΥ

     Είμαστε συνοδίτες, συνοδοιπόροι, συμπορευτές, συμπειραζόμενοι, συγκακωχούμενοι και, αν όχι οι «πρώτοι των αμαρτωλών» όπως θα έπρεπε (πρβλ. Α΄ Τιμ. 1, 15), τότε σίγουρα οι απολύτως συναμαρτωλοί με τους ανθρώπους του Θεού, τις διάσπαρτες εικόνες της Αγάπης Του. Με τη χάρη και τη δύναμη της δικής Του θείας Ιερωσύνης και ως ελάχιστα έμψυχα δάνεια για την τελεσιουργία των Μυστηρίων της εν Χριστώ σωτηρίας και αγιασμού, επιχειρούμε να κάνουμε κάπως έναν αναίμακτο αγώνα για να αναβιβάζουμε τα αγωνιώδη αιτήματα των πονεμένων καρδιών τους προς την καθέδρα της θείας αγάπης. Και από «εκεί», με την ελπίδα της κατά πάντα ανάξιας πλην ευχομένης καρδιάς μας, να καταβιβάζουμε μυστικά και αθόρυβα τις θείες ευλογίες και χάριτες προκειμένου να συνεχίσουν απτόητοι οι άνθρωποί μας τον πολυεδρικό τους αγώνα στον επίγειο στίβο. Τώρα, το πώς τολμούμε κάποιοι από εμάς να γινόμαστε τραγελαφικοί «σωτήρες» των άλλων, δίχως τον ελάχιστο σεβασμό προς την ελευθερία των ανθρώπων που μας εμπιστεύονται, αυτό είναι μια παλιά και πονεμένη ιστορία που, αν μη τι άλλο, φανερώνει τη θλιβερή απρέπεια, ρηχότητα ή αδιακρισία της δικής μας κατάστασης, από την οποία απουσιάζουν ή έχουν απωθηθεί ουσιαστικά, σημαντικά και αναγκαία χριστοκεντρικά βιώματα. Χωρίς όμως αυτά τα χριστοβιώματα, οι άνθρωποι είναι εύλογο και αναμενόμενο να μην επιθυμούν το «σωστό», το «ορθό» και το «πρέπον» των δυσβάστακτων και ανούσιων νόμων μας. Αντίθετα, μαζί με αυτά τα καρδιακά βιώματα και μόνο χάρη σε αυτά, αρχίζουν να εμπνέονται, να αντιλαμβάνονται, να αισθάνονται και να θυμούνται καλά ότι, τελικά, στέκει απίστευτα εγγύς προς αυτούς το θείο ρήμα της Προσευχής (πρβλ. Ρωμ. 10, 8), άρα ο Κύριος (Φιλιπ. 4, 5) και η Σωτηρία Του, και ότι «δεν είναι βαριές οι εντολές Του» (Α΄ Ιωάν. 5, 3), δηλαδή δεν είναι καθόλου ανέφικτη ή μακρινή η αλλοίωση της δεξιάς Του μέσα τους (Ψαλμ. 76, 11), και ότι επίσης δεν είναι εντελώς αδύνατες ή απίθανες οι αποκαλύψεις της θείας Αγάπης και Αληθείας στην καρδιά τους. Ας το πάρουμε απόφαση: Λίγο-πολύ, «εξαιτίας μας» είναι που «βλασφημείται το όνομα του Θεού στα έθνη» (Ρωμ. 2, 24) και στις κοινωνίες των ανθρώπων! Ας τους αφήσουμε λοιπόν στη θεόσδοτη ελευθερία τους ώστε να κάνουν ακόμη και το λάθος που καταγγέλλουν αδιάκοπα οι απαγορεύσεις μας, γιατί εμείς απ’ ό,τι φαίνεται είμαστε το μεγαλύτερο λάθος από όλα τα λάθη, μια και καραδοκούμε ανομολόγητα πώς να αυτοδικαιωθούμε ή πώς να αποθρασυνθούμε μέσα από τις πτώσεις τους, μέσα από τα δικά τους λάθη και σφάλματα. Και εδώ εμφαίνεται ξεκάθαρα το παιγνίδι της υποκρισίας μας και ο ανέντιμος άθλος πραγμάτωσης κάθε μυστικού φθόνου μας. Πότε θα παρατήσουμε με βδελυγμία τα μαστίγια των ακράτητων προς αυτούς ελέγχων μας, για μια ψυχοκτόνα τελειότητα που δεν μπορούμε ούτε στο ελάχιστο να εφαρμόσουμε και να εκπροσωπήσουμε; Πότε θα παύσουμε να είμαστε ακίνητα και σιωπηλά μπιμπελό στα αραχνιασμένα ράφια μιας αφώτιστης θρησκευτικότητας, της οποίας η εξόφθαλμη πνευματική μας ανεπάρκεια προβληματίζει, προκαλεί και αηδιάζει; Η αγάπη του Χριστού δεν είναι θεωρία και έκθεση ιδεών, ούτε σοφιστεία και εξυπνάδα, ούτε δήλωση και μεγαλοστομία· είναι ακατάβλητη πονεμένη ευχή, καρδιοστάλακτη επιείκεια με δύναμη παρηγορίας και ακολάκευτος ασπασμός της στυφής αδυναμίας του αποκαρδιωμένου αδελφού.

π. Δαμιανός

Επιτρέπεται η αναδημοσίευση

των αναρτήσεων από το «Ειλητάριον»,

αρκεί να αναφέρεται απαραίτητα

ως πηγή προέλευσης.