ΤΑ ΠΑΙΔΟΚΤΟΝΑ ΕΔΑΦΙΑ

ΤΑ ΠΑΙΔΟΚΤΟΝΑ ΕΔΑΦΙΑ

     Από το σημερινό απογευματινό δελτίο ειδήσεων: Βασάνισαν και σκότωσαν στην Αμερική ένα εφτάχρονο παιδί, γιατί, λέει, δεν μπορούσε να αποστηθίσει τα εδάφια της Αγίας Γραφής!!! Οι υπάνθρωποι θύτες: οι θετοί γονείς του άτυχου παιδιού και ο ετεροθαλής αδελφός του. Μέχρι τώρα γνώρισα κάποιους πραγματικά γραφικούς εδαφιολόγους, εδαφιολάτρες και εδαφιομανείς τύπους. Τα χαρακτηριστικά των οποίων σε ωθούν άμεσα και με σιγουριά στον προθάλαμο μιας επικίνδυνης ψυχότροπης κατάστασης. Και τα δαιμόνια δεν είναι καθόλου ασύνηθες που γνωρίζουν απ’ έξω την Αγία Γραφή. Αυτό είναι το θέμα; Τόσοι αγράμματοι και αναλφάβητοι άνθρωποι της Πίστεως, πώς ευλογήθηκαν από τον Θεό με το να γευθούν τις εμπειρίες της Ορθόδοξης Πνευματικότητας, αδυνατώντας όμως οι ίδιοι να διαβάσουν τα αγιογραφικά εδάφια; Τώρα λοιπόν έμαθα, με άφατη λύπη και συγκλονισμό ψυχής, για τους εδαφιολόγους, εδαφιολάτρες και εδαφιομανείς παιδοκτόνους. Πολλές φορές έχουμε προειδοποιηθεί στα σοβαρά ότι από μόνο του «το γράμμα σκοτώνει, το Πνεύμα, που είναι κρυμμένο μέσα στο γράμμα, αυτό είναι που δίνει ζωή» (Α΄ Κορ. 3, 6). Και, τελικά, πόσο πολύ ο Θεός δεν είναι μαζί μας, δεν είναι καν μέσα μας! Πόσο πολύ μας συνέχει το μίσος μας για την Αγάπη Του! Πόσο πολύ, σε βαθμό υπέρτατης παράνοιας, είμαστε εμείς οι ίδιοι οι εχθροί του Θεού και οι αρνητές του Ευαγγελίου Του! Ο νόμος και οι εντολές Του γίνονται, με την κακότροπη ελευθερία μας, η κατάλληλη αρένα για κάθε πραγμάτωση της θρησκευτικής βίας, απότοκης του δικού μας άδη, του δικού μας απαίσιου κενού. Η αγάπη Του —με τις δικές μας καταχθόνιες πλεκτάνες, υπονομεύσεις, σκαιότητες, εμμονές, παρασαλεύσεις, διαστροφές και τις τόσες ακαθόριστες αρρώστιες του εγώ μας— λες και μετασχηματίζεται παραχωρητικά σε ψυχοκτόνο μίσος και σε μια απίστευτα κρετινική φανατίλα έως θανάτου· θανάτου όχι φυσικά του αχρηστεμένου εαυτού μας, αλλά του αδελφού μας, εν προκειμένω δε, ενός αδύναμου, αθώου και ανυπεράσπιστου παιδιού. Ο Θεός, εκείνη τη φρικτή ώρα του σβησμού του παιδιού, δεν ήταν καν στα βιβλικά Του εδάφια, αλλά στο κορμί και στην καρδιά αυτού του παιδιού. Γιατί ο Θεός ξέρει να κενώνεται, να φεύγει από τον Εαυτό Του, να αδειάζει από λαχτάρα και ευδοκία, προκειμένου να σωθεί μια ψυχή, προκειμένου να διασωθεί το πρόσωπο, η θεόπλαστη και θεοτίμητη εικόνα Του. Τα εδάφια τώρα έγιναν φονικές λεπίδες για τους δήθεν γονείς, αποκρουστικά φετίχ του μίσους τους, σκαιά βραβεία του αιώνιου κολασμού τους. Και το παιδί; Για το παιδί δεν γίνεται να μιλήσουμε καθόλου «λογικά». Όποιος εκφράζεται «λογικά» σε αυτές τις περιπτώσεις, χάνεται και χάνει. Και χάνει, γιατί αρρωσταίνει περισσότερο βυθίζοντας το πνεύμα και την κρίση του στην τρέλα και το παράλογο του μίσους που υπάρχει σε υπεραφθονία σε αυτόν τον άκοσμο κόσμο. Το παιδί, μέσα στο ανείπωτο μαρτύριό του, κληρονόμησε και άρπαξε το άφθαρτο και ζωοποιό Πνεύμα όλων των εδαφίων της Γραφής αλλά και της Βασιλείας του Θεού και πέταξε προς αυτήν με αγγελική περιωπή, δύναμη, δόξα, χαρά και απάθεια...

π. Δαμιανός

Επιτρέπεται η αναδημοσίευση

των αναρτήσεων από το «Ειλητάριον»,

αρκεί να αναφέρεται απαραίτητα

ως πηγή προέλευσης.