ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΠΑΡΑΔΕΙΣΙΟΥ ΧΑΡΑΚΤΗΡΑ

ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΠΑΡΑΔΕΙΣΙΟΥ ΧΑΡΑΚΤΗΡΑ

     Υπάρχουν άνθρωποι θαυμάσιου, παραδείσιου χαρακτήρα, με ψυχή σαν αυτή που είχε ο Αδάμ πριν την πτώση του στην αμαρτία, απλοί και αυθόρμητοι, ξένοι προς κάθε ψέμα και κακία. Και αυτό δεν είναι αποτέλεσμα εσωτερικού τους αγώνα ή κάποιων προσπαθειών –απλώς έτσι γεννιούνται– «άνθρωποι χωρίς αμαρτία». Και είναι παράξενο που πάντα αυτοί οι άνθρωποι βρίσκονται έξω από την Εκκλησία και, μάλιστα, μερικές φορές «τα καταφέρνουν» και χωρίς θρησκεία. Είναι πολύ απλοί, ολοκληρωμένοι, και αδιάφοροι για να επιδοθούν σε θεολογικές θεωρίες και πολύ ντροπαλοί και αγνοί για να εκφράζουν τα αισθήματά τους με οποιαδήποτε λόγια ή σημεία (δηλ. ιεροτελεστίες). Στη θρησκεία το πιο σημαντικό δεν είναι η (θεωρητική) πίστη, αλλά η (έμπρακτη) αγάπη προς τον Θεό· κι αυτοί τον Θεό Τον αγαπούν, γιατί αγαπούν την Ομορφιά, το Καλό, την Αλήθεια –κι αυτά είναι όλα στοιχεία της Θεότητας. Πόσοι άνθρωποι υπάρχουν που ισχυρίζονται ότι είναι πιστοί και δεν έχουν αυτό το αίσθημα της Ομορφιάς και του Καλού, που έχουν κακία και αμαρτία στη ψυχή και πλήρη αδιαφορία για την Αλήθεια, την οποία, για τους εαυτούς τους την αντικαθιστούν ολότελα με μιάμιση ντουζίνα μικρές αλήθειες, τις οποίες και ακολουθούν εγωιστικά! Ενώ οι απλές εκείνες και πιστές ψυχές, που ζουν χαρούμενες εδώ στη γη, μετά τον θάνατο, πιστεύω ότι πηγαίνουν κατ’ ευθείαν στη Βασιλεία του Φωτός και της Χαράς, σύμφωνα με το «ὅμοιος ὁμοίως ἀεὶ πελάζει», και στην κοινωνία των Αγίων –των απλών και μακαρίων ψυχών– νιώθουν να βρίσκονται στο στοιχείο τους. Εμείς, οι λεγόμενοι «πιστοί», λέμε: «Θα πάω!» και δεν πάμε· ενώ αυτοί δεν λένε: «Δεν θα πάω!», αλλά απλώς κάνουν στο τέλος το θέλημα του Πατρός (πρβλ. Ματθ. 21, 31).

ΠΡΕΣΒΥΤΕΡΟΣ

ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΕΛΤΣΙΑΝΙΝΩΦ

(1881–1934)

※

[ Πρεσβύτερος

Αλεξάνδρου Ελτσιανίνωφ:

«Πνευματικά Κεφάλαια»

–Σημειώματα

Φιλοκαλικής Αυτογνωσίας–

σελ. 54–55.

Μετάφραση:

Χαράλ. Ι. Ασσιώτης.

Εκδόσεις «Τήνος»·

Αθήνα, 1992².

Επιμέλεια ανάρτησης:

π. Δαμιανός. ]

※

Επιτρέπεται η αναδημοσίευση

των αναρτήσεων από το «Ειλητάριον»,

αρκεί να αναφέρεται απαραίτητα

ως πηγή προέλευσης.