ΟΣΙΟΜΑΡΤΥΣ ΔΑΜΙΑΝΟΣ Ο ΝΕΟΣ

ΟΣΙΟΜΑΡΤΥΣ ΔΑΜΙΑΝΟΣ Ο ΝΕΟΣ

     Ο άγιος Δαμιανός, από την Αράχωβα της Ευρυτανίας, κατ’ άλλους δε, από το Ρίχοβο ή Μυρίχοβο της Θεσσαλίας, έγινε μοναχός σε νεαρή ηλικία στη Μονή Φιλοθέου στο Άγιον Όρος και λίγα χρόνια αργότερα ασπάσθηκε τον ερημητικό βίο υπό την καθοδήγηση ενός ασκητή πλήρους χαρίτων, του Δομετίου. Μετά από τρία χρόνια αθλήσεως σε όλες τις μοναχικές αρετές, άκουσε θεϊκή φωνή να του λέει: «Δαμιανέ, δεν πρέπει να ζητάς μόνο το δικό σου όφελος, αλλά και των άλλων!» (πρβλ. Α΄ Κορ. 10, 24). Άφησε τότε το Άγιον Όρος και πήγε να κηρύξει τον λόγο του Θεού στα χωριά γύρω από το όρος Όλυμπος της Θεσσαλίας, στην περιοχή του Κισσάβου, από τη Λάρισα έως τα Άγραφα. Δίδασκε τους χριστιανούς να παραμένουν στερεωμένοι στην Πίστη τους και να ζουν, παρά την τουρκική καταπίεση, σύμφωνα με τις εντολές του Θεού. Ορισμένοι, όμως, χριστιανοί, υποκινηθέντες από τον διάβολο, απέρριπταν το θεόπνευστο κήρυγμά του και τον κατηγορούσαν ως απατεώνα και ψευτοκαλόγερο. Έτσι, αποσύρθηκε στην περιοχή του Κισσάβου (Σιλίτζιανης) και ίδρυσε εκεί Μονή αφιερωμένη στον Τίμιο Πρόδρομο. Κατέφθασαν εκεί και άλλοι μοναχοί και σύντομα πλήθος επισκεπτών έρχονταν να βρουν κοντά στον άνθρωπο του Θεού παρηγοριά και ωφέλεια ψυχής.

     Μία ημέρα, πηγαίνοντας ο άγιος σε ένα χωριό λεγόμενο Βουλγαρίνι, συνελήφθη από τους Τούρκους και οδηγήθηκε στον διοικητή της Λάρισας. Τον κατηγόρησαν ότι δεν αφήνει τους χριστιανούς να δουλεύουν και να εμπορεύονται κατά την Κυριακή και ότι τους παρακινεί να τιμούν την αργία αυτής της ημέρας και να μένουν σταθεροί στην Πίστη του Χριστού.

     Βασανιζόμενος απάνθρωπα επί δεκαπέντε ημέρες, έχοντας στο οσιακό κορμί του περισσότερο από εκατό βαθιές πληγές, ζούσε μόνο με λίγο ψωμί και νερό, αλλά παρέμενε ακλόνητος στην ομολογία της Πίστεως και απαντούσε με τόλμη στον δικαστή, περιγελώντας τις απατηλές προτάσεις του. Αυτός εξοργισμένος διέταξε να τον θανατώσουν με απαγχονισμό και να πετάξουν το σώμα του στην πυρά. Οι δήμιοι κρέμασαν τον Δαμιανό στην αγχόνη και τον κτύπησαν στο κεφάλι με το τσεκούρι (14 Φεβρουαρίου 1568). Αλλά με το λυσσαλέο κτύπημα έσπασε το σχοινί και ο οσιομάρτυς του Χριστού έπεσε στη γη ζωντανός ακόμη. Οι βάρβαροι τον πήραν τότε και τον έριξαν στις φλόγες, σκορπίζοντας κατόπιν τις στάχτες του στον ποταμό Πηνειό.

—ΑΠΟΛΥΤΙΚΙΟΝ—

Ἦχος πλ. α΄. Τὸν συνάναρχον Λόγον.

Φιλοθέου τῆς μάνδρας σεπτὸν ἀνάστημα, Ἀγράφων καὶ Θεσσαλίας, ἱεροκήρυξ λαμπρέ, καὶ Καρύτσης τῶν Δολόπων μέγα καύχημα, θεοειδὲς Δαμιανέ, ὁσιόαθλε κλεινὲ Λαρίσης, ὁ ἁγιάσας χθόνα, ῥῦσαι κακίας τοῦ μισοκάλου, πάντας ἡμᾶς τοὺς τιμῶντάς σε.

     Μικρό σχόλιο: Ακόμη ένας νέος καλλίνικος Οσιομάρτυς του Χριστού που έδωσε τη ζωή του και μαρτύρησε για την πατροπαράδοτη τιμή και αργία της Κυριακής, της σεβάσμιας Ημέρας του Θεού. Εμείς πότε θα ξυπνήσουμε; Πότε θα αφυπνιστούμε πνευματικά και πότε θα αποτινάξουμε τη βαριά νάρκη της αμαρτίας που βασιλεύει στον τόπο μας και στις αφώτιστες καρδιές μας; Πότε, επιτέλους, θα αρχίσουμε να τιμούμε με την καρδιά μας αυτήν την Αγία Ημέρα της Κυριακής με την πρωινή συμμετοχή μας στη θεία Λειτουργία, ώστε να κατέρχονται ακώλυτα και αισθαντικά οι άφθονες ευλογίες του Θεού στη ζωή και τα σπιτικά μας;

※

[ (1) Ιερομονάχου Μακαρίου

Σιμωνοπετρίτου:

«Νέος Συναξαριστής

της Ορθοδόξου Εκκλησίας»·

Τόμ. 6ος (Φεβρουάριος),

σελ. 155–156.

Διασκευή από τα Γαλλικά:

Σωτήρης Γουνελάς.

Εκδόσεις «Ίνδικτος».

Αθήναι, Ιούνιος 2014².

(2) Αγίου Νικοδήμου

του Αγιορείτου:

«Νέον Μαρτυρολόγιον»·

Μαρτύριο 16ο, σελ. 60–61.

Εκδοτικός Οίκος «Αστήρ»·

Αθήναι, 1993⁴.

(3) Των Αγίων

Μακαρίου Κορινθίου,

Νικοδήμου Αγιορείτου,

Νικηφόρου Χίου,

και Αθανασίου Παρίου:

«Συναξαριστής Νεομαρτύρων»·

σελ. 300–301.

Εκδόσεις

«Ορθόδοξος Κυψέλη».

Επιμέλεια:

Αθανασίου Γ. Μάργαρη.

Θεσσαλονίκη, 1996³.

(4) Ματθαίου Λαγγή:

«Μέγας Συναξαριστής»·

Τόμ. Β΄, σελ. 356–358.

Αθήναι, 1998⁵.

(5) Σωφρονίου Ευστρατιάδου,

(Μητροπολίτου

πρ. Λεοντοπόλεως):

«Αγιολόγιον

της Ορθοδόξου Εκκλησίας»·

σελ. 106.

Έκδοσις της

«Αποστολικής Διακονίας»·

Αθήναι, 1995.

Επιμέλεια ανάρτησης:

π. Δαμιανός. ]

※

Επιτρέπεται η αναδημοσίευση

των αναρτήσεων από το «Ειλητάριον»,

αρκεί να αναφέρεται απαραίτητα

ως πηγή προέλευσης.