ΑΒΡΟΣ ΚΑΙ ΑΝΩΦΕΛΗΣ ΜΥΘΟΣ

ΑΒΡΟΣ ΚΑΙ ΑΝΩΦΕΛΗΣ ΜΥΘΟΣ

     Φοβάμαι εκείνον τον αβρό και ανωφελή μύθο των ανώδυνων διδάχων και διδαχών· είναι η απουσία βιώματος που κρύβεται ή που συγκαλύπτεται. Φοβάμαι κι εμένα τον ίδιο, όταν έρχεται ο πειρασμός της διδαχής· «το να διδάξεις τον άλλον είναι σαν να τον ελέγχεις», έλεγε πανδίκαια ένας αββάς της ερήμου. Εμείς μια ζωή τούτη την «έρημο» του εαυτού μας τη σκιαζόμαστε, γι’ αυτό και πικραίνουμε ασύστολα τον αδελφό με την πληθωρική τοξικότητα των εγκάτων μας. Ο άλλος με ατενίζει με τη λάμψη των δακρύων και του ιδρώτα του κι εγώ κάμω τη ζωή του τσουλήθρα των άδικων, άτοπων, επιτακτικών και βάναυσων θεωριών μου. Τι μου λες τώρα; Υπάρχει χειρότερο απ’ αυτό; Πες μου! Είναι μακρόθυμος ο Θεός μόνο και μόνο που μού ’δωσε την ομιλία και ασύνετος εγώ που τη χρησιμοποιώ μ’ αυτόν τον άθεο και αφιλάδελφο τρόπο. Και κάπου στα σύνορα αυτών των δεδομένων κεντιέται σιωπηλά η υποκρισία και η αναλγησία στην καρδιά. Η σιωπή του Θεού σίγουρα θα είναι ισοβίως ο πήχης και το στοίχημα της ζωής μου, αλλά και το μυστικό της πληρότητας του είναι μου...

π. Δαμιανός

Επιτρέπεται η αναδημοσίευση

των αναρτήσεων από το «Ειλητάριον»,

αρκεί να αναφέρεται απαραίτητα

ως πηγή προέλευσης.