ΚΑΤΑΝΥΚΤΙΚΟΙ ΕΟΡΤΙΟΙ ΔΙΑΛΟΓΙΣΜΟΙ

ΚΑΤΑΝΥΚΤΙΚΟΙ ΕΟΡΤΙΟΙ ΔΙΑΛΟΓΙΣΜΟΙ

     Όλοι οι Άγιοί Σου έκλαιγαν και υμνούσαν, όταν σκέπτονταν και μελετούσαν, γλυκύτατέ μου Ιησού, το μέγα και ακατάληπτο έργο της Ενανθρωπήσεώς Σου.

     Ο Θεός στη γη;

     Ο Θεός άνθρωπος;

     Ο Θεός ντυμένος την ανθρώπινη σάρκα;

     Απίστευτο και παράδοξο!

     Ο άπειρος στο πεπερασμένο;

     Ο άκτιστος μέσα στο κτιστό;

     Ο άναρχος υπό αρχήν;

     Ο απρόσιτος προσιτός;

     Ο αμέθεκτος μεθεκτός;

     Ο αναφής και άπιαστος μέσα σε σάρκα;

     Και με τέτοια άσημη παρουσία;

     Και με τόση φτώχεια;

     Με ράκη και κουρέλια;

     Με σπάργανα;

     Σ’ ένα σπήλαιο;

     Σε μια φάτνη αλόγων ζώων;

     Ω, Κύριε, ξεσκέπασε τα μάτια της ψυχής μας και φώτισε τη σκοτισμένη μας καρδιά, για να κατανοήσουμε κάτι από τα υπερφυσικά μεγαλεία Σου!

     «…Καὶ ἔτεκεν τὸν υἱὸν αὐτῆς τὸν πρωτοτόκον καὶ ἐσπαργάνωσεν αὐτὸν καὶ ἀνέκλινεν ἐν τῇ φάτνῃ…» (Λουκ. 2, 7).

     Ποιά;

     Ποιόν;

     Ας σιωπήσουμε κλαίγοντες και λέγοντες μαζί με το πλήθος της στρατιάς των ουρανίων Αγγέλων:
     «Δόξα ἐν ὑψίστοις Θεῶ καὶ ἐπὶ γῆς εἰρήνη, ἐν ἀνθρώποις εὐδοκία!...».

     Φιλάνθρωπε Ιησού Χριστέ! Τί να Σου προσφέρουμε για την άκρα συγκατάβασή Σου, να έλθεις στην αμαρτωλή γη μας ως δούλος προς δούλους, για να σώσεις από αγάπη τα πλάσματά σου;

 
     Ιδού:

     «Ἕκαστον γὰρ

     τῶν ὑπὸ Σοῦ γενομένων κτισμάτων

     τὴν εὐχαριστίαν Σοι προσάγει·

     οἱ Ἄγγελοι τὸν ὕμνον,

     οἱ οὐρανοὶ τὸν Ἀστέρα,

     οἱ Μάγοι τὰ δῶρα,

     οἱ Ποιμένες τὸ Θαῦμα,

     ἡ γῆ τὸ Σπήλαιον,

     ἡ ἔρημος τὴν Φάτνην,

     ἡμεῖς δέ, Μητέραν Παρθένον.

     Ὁ πρὸ αἰώνων Θεός,

     ἐλέησον ἡμᾶς».

     (Δ΄ Στιχηρὸν ἰδιόμελον

     τοῦ Ἑσπερινοῦ τῆς ΚΣΤ΄ Δεκεμβρίου).

     Ναι, Παρθένε Θεοτόκε, γνωρίζω από τους Θεολόγους Πατέρες ότι κάθε προσφερομένη τιμή προς το κεχαριτωμένο πρόσωπό Σου, αναφέρεται προς τον εκ Σου Σαρκωθέντα Λόγο του Πατρός· γιατί η σάρκα του Χριστού είναι δική Σου σάρκα.

     Επίτρεψέ μου, λοιπόν, Μητροπάρθενε Δέσποινα, ν’ αφήσω τους ύμνους της καρδιάς μου και τους στοχασμούς του νου μου να χαραχθούν στο χαρτί ωσάν έκφραση φτωχή της άπειρης ευγνωμοσύνης μου προς την πρόνοιά Σου σ’ εμένα τον αμαρτωλό, που μ’ έφερες στο θείο Όρος Σου και μου χάρισες την Έρημο, για να υμνώ και να δοξάζω τα μεγαλεία Σου, όπως προφήτευες ασιγήτως.

     Όντως, «Μητροπάρθενον κλέος», «ἅπαν γὰρ εὐδίνητον, εὔλαλον στόμα, ῥητορεύον οὐ σθένει Σε μέλπειν ἀξίως. Ἰλιγγιᾶ δὲ νοῦς ἅπας Σοῦ τὸν τόκον νοεῖν», αφού, όπως ψάλλει η Εκκλησία:

     «Θεὸς τὸ τεχθέν,

     ἡ δὲ Μήτηρ Παρθένος.

     Τὶ μεῖζον ἄλλον καινὸν εἶδεν ἡ κτίσις;».

     Δόξα Σοι, Θεοτόκε,

     «τὸ θαῦμα τοῦ τόκου Σου»,

     πράγματι,

     «ἑρμηνεύσαι γλῶσσα,

     οὐ δύναται»!...

«ΑΝΩΝΥΜΟΣ

ΑΓΙΟΡΕΙΤΗΣ ΗΣΥΧΑΣΤΗΣ»

ή ΙΕΡΟΜΟΝΑΧΟΣ

ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ ΙΒΗΡΙΤΗΣ

(1885–1973)

[ «Χριστοκεντρικές εμπειρίες

ενός Ερημίτου»,

Επιμέλεια Μοναχού

Θεοκλήτου Διονυσιάτου

(1916–2006)·

Τόμ. Α΄, §10, σελ. 28–30·

Έκδοσις «Αστέρος»·

Αθήνα, Σεπτέμβριος 1991.

Επιμέλεια ανάρτησης:

π. Δαμιανός. ]

Επιτρέπεται η αναδημοσίευση

των αναρτήσεων από το «Ειλητάριον»,

αρκεί να αναφέρεται απαραίτητα

ως πηγή προέλευσης.