Ο ΔΙΚΑΙΟΣ ΓΕΔΕΩΝ

Ο ΔΙΚΑΙΟΣ ΓΕΔΕΩΝ

     Ο Γεδεών ήταν γιος του Ιωάς από την φυλή του Μανασσή και ζούσε στην πόλη Εφραθά της Σαμάρειας. Κατά τους χρόνους του οι ειδωλομανείς Ισραηλίτες αποστάτησαν πάλι από τον Θεό, ο Οποίος τους παρέδωσε προς σωφρονισμό στα χέρια των Μαδιανιτών. Επί επτά χρόνια οι νομάδες αυτοί της ερήμου την εποχή του θερισμού εισέβαλλαν στην εύφορη γη της Χαναάν και κατέστρεψαν τελείως την παραγωγή. Πάμπτωχοι οι Ισραηλίτες εξαιτίας της ερημώσεως, στράφηκαν με μετάνοια προς τον Κύριο.

     Κάποια ημέρα, την ώρα που ο Γεδεών ράβδιζε λίγα στάχυα κρυμμένος σε ένα πατητήρι σταφυλιών για να μη του τα αρπάξουν οι Μαδιανίτες, του παρουσιάσθηκε άγγελος Κυρίου υπό μορφήν ανθρώπου και του ανήγγειλε ότι, αν και ήταν μικρότερος στον οίκο του πατέρα του και καταγόταν από την πιο άσημη οικογένεια της φυλής του, ο Θεός τον εξέλεξε για να απελευθερώσει τον λαό του από την μαδιανιτική μάστιγα.

     Ο Κύριος τον ενδυνάμωσε με πνεύμα Θεού και ο Γεδεών συνήγειρε τους άνδρες της φυλής του εναντίον των νομάδων επιδρομέων. Για να βεβαιωθεί ότι όντως ο Θεός θα είναι μαζί του, ζήτησε να του το αποδείξει με κάποιο υπερφυσικό σημείο. Άφησε αποβραδίς ένα ποκάρι μαλλιού στο αλώνι και παρακάλεσε τον Κύριο η νυκτερινή δροσιά να πέσει μόνον επάνω στο μαλλί, ενώ η γύρω γη να μείνει στεγνή. Ο Θεός εκπλήρωσε το αίτημά του και την επομένη ο Γεδεών ζήτησε να συμβεί το αντίθετο: η δροσιά αυτή τη φορά να πέσει επάνω στην γη, ενώ το ποκάρι να μείνει κατάξερο και άνυδρο. Το διπλό αυτό θαύμα ήταν και μια προφητική προτύπωση του παρθενικού τοκετού του Χριστού, ο Οποίος, ως ουράνια και αθόρυβη δροσιά κατήλθε στην πανάχραντη κοιλία της Κυρίας Θεοτόκου.

     Πεπεισμένος ότι ο Θεός θα είναι σύμμαχός του, ο Γεδεών πρωί-πρωί στρατοπέδευσε με τους άνδρες του απέναντι από το στρατόπεδο των αναρίθμητων Μαδιανιτών, στην πεδιάδα Ιεζράελ. Ο Κύριος τον διέταξε να πάρει από τους άνδρες του μόνον όσους σκύψουν στην κοντινή πηγή και πιουν νερό γρήγορα-γρήγορα από την χούφτα τους, βγάζοντας έξω την γλώσσα όπως ο σκύλος. Έτσι, κράτησε μόνον τους τριακοσίους που το πέτυχαν, ώστε να μην μπορέσει να καυχηθεί λέγοντας, «μ’ έσωσε το χέρι μου» (Κριτ. 7, 2), αλλά να οφείλει την νίκη του αποκλειστικά και μόνον στον Θεό. Εφοδίασε τον καθένα με μία κεράτινη σάλπιγγα και μία στάμνα, μέσα την οποία έκρυψαν αναμμένο δαυλό, και τα μεσάνυκτα επιτέθηκαν προς τους εχθρούς, σαλπίζοντας και συντρίβοντας τις στάμνες. Ο αιφνίδιος κρότος από την βίαιη θραύση και οι αναμμένοι δαυλοί μέσα στην νύκτα επέφεραν μεγάλη σύγχυση και τρόμο στους κοιμισμένους Μαδιανίτες, οι οποίοι αλληλοσφάζονταν, καθώς τους καταδίωκε ο Γεδεών με τους άνδρες του.

     Μετά την τελική εξολόθρευση των εχθρών, ο λαός πρότεινε στον Γεδεών κληρονομική βασιλεία, αλλά αυτός, θέλοντας να προβάλλει ως μόνον βασιλέα του Ισραήλ τον Θεό, αρνήθηκε λέγοντας: «Ο Κύριος να είναι ο αρχηγός σας!» (Κριτ. 8, 23). Ως τον θάνατό του, επί σαράντα χρόνια, παρέμεινε κριτής του Ισραηλιτικού λαού, εξασφαλίζοντάς του την ειρήνη. Πέθανε στην Εφραθά και ενταφιάσθηκε στο μνήμα του πατέρα του Ιωάς (Κριτ. 8, 32). Η ετήσια μνήμη του τελείται από την αγία Εκκλησία μας στις 26 Σεπτεμβρίου.

※

[ Ιερομονάχου Μακαρίου

Σιμωνοπετρίτου:

«Νέος Συναξαριστής

της Ορθοδόξου Εκκλησίας»·

Τόμ. 1ος (Σεπτέμβριος),

σελ. 315–317.

Διασκευή από τα Γαλλικά:

Ιερό Κοινόβιο

Ευαγγελισμού της Θεοτόκου,

Ορμύλια Χαλκιδικής.

Εκδόσεις «Ίνδικτος»·

Αθήναι, Φεβρουάριος 2011².

Επιμέλεια ανάρτησης:

π. Δαμιανός. ]

※

Επιτρέπεται η αναδημοσίευση

των αναρτήσεων από το «Ειλητάριον»,

αρκεί να αναφέρεται απαραίτητα

ως πηγή προέλευσης.