«ΟΦΕΙΛΕΤΕΣ ΜΥΡΙΩΝ ΤΑΛΑΝΤΩΝ»

«ΟΦΕΙΛΕΤΕΣ ΜΥΡΙΩΝ ΤΑΛΑΝΤΩΝ»

     Είμαστε κι εμείς πολλαπλά και πολύτροπα οφειλέτες ενώπιον του Θεού αλλά και προς την εικόνα Του, τον συνάνθρωπό μας· είμαστε, με τον έναν ή άλλο τρόπο, «οφειλέτες μυρίων ταλάντων»! Αυτές οι «οφειλές» πάλι δεν είναι το ενοχικό μέρος ενός παιγνιδιού υποτέλειας σε έναν μηχανισμό θρησκεύματος ή θρησκευτικότητας που προάγουν την ανελευθερία του προσώπου, αλλά πολύτιμα ευρήματα μιας αληθινής εσωτερικής αυτογνωσίας, η οποία είναι το πρώτιστο βήμα προς τη σωτηρία. Πρέπει να ξέρεις αν, τι, που και σε ποιον χρωστάς, για ν’ αρχίσεις να γίνεσαι επιτέλους «νοικοκύρης» του βίου σου. Ο χειρότερος οφειλέτης είναι ο αναίσθητος οφειλέτης κι όχι εκείνος που απλώς δυσκολεύεται να αποπληρώσει τις οφειλές του. Κάθε δυσκολία αίρεται με την παραδοχή των οφειλών. Γιατί ο πολυεύσπλαχνος Κύριος νικά τα χρέη μας, σβήνει τη ντροπή των οφειλών μας και μας κάνει συγκυρίους Του. Κι εκείνο το «μακροθύμησον επ’ εμοί» των συνδούλων της σημερινής Παραβολής είναι η ίδια επαναλαμβανόμενη φωνή παράκλησης, το ίδιο κέλευσμα που, μέσα από τα καθημερινά συμβάντα και τα γεγονότα, μας αποτείνουν οι συνάνθρωποί μας μέσα στην υπάρχουσα σχέση μας μαζί τους· αυτή η φωνή της έκκλησης για κάθε ευεργεσία εν Χριστώ είναι ανάγκη να μας θυμίζει την πρώτη και μεγάλη μακροθυμία του Θεού προς την καρδιά μας, γιατί μέσα ακριβώς σε αυτή τη μακροθυμία βρίσκεται το πνευματικό θεμέλιο της ζήσης μας. Αν όμως η καρδιά μας, η ζωή μας, ο αγώνας μας, το πνεύμα και το φρόνημά μας δεν έχουν καν αλλοιωθεί και δεν έχουν ακόμη συγκινηθεί και εμπνευσθεί από τη θεραπευτική αίσθηση της ανείπωτης και αμείωτης ευεργεσίας της θείας αγάπης σ’ εμάς προσωπικά, τότε όσο ζούμε, προβλέπεται λίγο-πολύ να πνιγόμαστε στην ασφυκτική κακία, στην ανεξακρίβωτη δολιότητα ή την ανομολόγητη βαναυσότητα του μοχθηρού είναι μας.

     Ο σκληρός, ο αμακρόθυμος και ο ανεπιεικής άνθρωπος είναι ο συντελεστής κάθε κακίας κι ας μη το γνωρίζει ο ίδιος κι ας μη το μάθει ποτέ αυτό. Η «οργή» και η «τιμωρία» του Θεού, η κόλαση που εξορκίζουμε συνεχώς, δεν είναι τίποτε άλλο παρά ο βαθμιαίος βυθισμός του είναι μας σ’ έναν σπαραγμό παράνοιας κι σ’ ένα ατελείωτο τέλμα της μη αγάπης που μας συνέχει κυριολεκτικά· τη μη αγάπη που δημιούργησαν τα χρέη και οι οφειλές μας: η απογοητευτική κατάσταση να μην έχουμε να παρουσιάσουμε ούτε προαίρεση ούτε λόγο ούτε και πράξη αγάπης στην επίγεια πορεία μας. Μόνο με τη μακροθυμία της θείας αγάπης «ξεπληρώνουμε». Μόνο με την αναισθησία και την ασυμπάθεια της πονηρίας μας «χρεωνόμαστε» διαρκώς την απώλειά μας. Ο «οφειλέτης των μυρίων ταλάντων» δεν είναι άλλος από τον δύσμοιρο τύπο ανθρώπου της αδιαφορίας, της αναισθησίας, της ασυμπάθειας, της θλιβερής ανεπάρκειας σε καθαρή και έμπρακτη αγάπη Θεού, της φρικτής άρνησης αυτής της σωτήριας αγάπης. Αυτός που χρωστάει τα πιο πολλά, είναι αυτός που αδιαφορεί για όλα και για όλους στη ζωή του. Αυτός που ξεχρεώνεται συνεχώς, μένοντας άδουλος, αδέσμευτος, ελεύθερος και κραταιός, είναι μόνο ο ταπεινός και ευαίσθητος άνθρωπος που κάνει τη θεία ευεργεσία ρότα και πλοηγό της ζωής του ή καλύτερα· ζωή της ζωής του. Η ζωή μέσα στη μακροθυμία και τη συγχωρητικότητα του Θεού γίνεται όντως ζωή, πηγή χαράς και δύναμης για τον κάθε πικραμένο και αδικημένο, θεραπεία και αγωγή προς την πραγματική ελευθερία. Εν τω Θεώ, η οφειλή των μυρίων ταλάντων ένεκα των αμαρτιών και της πονηρίας μας, γίνονται μύρια χαρίσματα και μύριοι πλατυσμοί ανέσεως της καρδιάς μας. Η σωτηρία του Χριστού ήρθε και έρχεται και δε φεύγει από κοντά μας, εκτός βέβαια εάν εμείς το θελήσουμε ακόμη και με την πιο αθέατη και ανεπαίσθητη σκληρότητα από μέρους μας. Και μέσα σε αυτή τη σωτηρία κανείς δεν χρωστάει κανέναν και τίποτα. Γιατί η θεία αγάπη δεν κρατάει σε κανέναν τίποτα, σβήνει κάθε τυχόν οφειλή των ταπεινών, των απλών και των άκακων. Μέσα λοιπόν σε αυτό το παραδείσιο κλίμα «δεν αφήνουμε κανένα χρέος σε κανέναν, εκτός βέβαια από την αγάπη, που την οφείλουμε πάντοτε ο ένας προς τον άλλον» (πρβλ. Ρωμ. 13, 8).

π. Δαμιανός

Επιτρέπεται η αναδημοσίευση

των αναρτήσεων από το «Ειλητάριον»,

αρκεί να αναφέρεται απαραίτητα

ως πηγή προέλευσης.