ΕΥΛΟΓΗΜΕΝΟ ΨΥΧΟΣΑΒΒΑΤΟ

ΕΥΛΟΓΗΜΕΝΟ ΨΥΧΟΣΑΒΒΑΤΟ

     Κάθε ψυχοσάββατο η αγία μας Εκκλησία, πολύ δίκαια και πολύ σωστά, μας καλεί όλους να συναχθούμε «επί το αυτό». Και μέσα στην κατάνυξη των ευχών, των τροπαρίων και των δεήσεων να θυμηθούμε όλους τους δικούς μας ανθρώπους, τους γονείς μας, τους αδελφούς μας, τους συγγενείς μας, τους διδασκάλους μας, τους συμπολίτες, τους συγχωριανούς και τους συντοπίτες μας, τους ευεργέτες μας, τους φίλους και τους συνεργάτες μας, τους γνωστούς και τους γνώριμους, ακόμη και αυτούς που δεν γνωρίσαμε και δεν γνωρίζουμε, ακόμη και αυτούς με τους οποίους δεν προλάβαμε να συγχωρεθούμε και να αγαπηθούμε. Είναι ανάγκη όλοι μαζί σήμερα το Ψυχοσάββατο να θυμηθούμε όλους.

     Και όχι απλά να τους θυμηθούμε συναισθηματικά με την ανάμνηση και την αναπόληση. Αυτό είναι λίγο και δεν φτάνει. Σκοπός είναι να τους θυμηθούμε με τη δύναμη της Προσευχής και της λατρείας, με τη δύναμη και τον τρόπο της Εκκλησίας. Μόνο η Προσευχή και η λατρεία προς τον αληθινό εν Τριάδι Θεό έχει πραγματικά δύναμη και αξία. Μόνο η Προσευχή και η δέηση μέσα στην Εκκλησία, διά μέσω της Εκκλησίας και των ιερέων της που φέρουν ισόβια τη θεία Ιερωσύνη του Χριστού, μπορεί η προσευχή μας να γίνει υπόπτερη και να φθάσει στον θρόνο του Θεού, στον Σωτήρα μας Χριστό, που είναι ο μόνος Νικητής του θανάτου και ο μόνος Λυτρωτής των ψυχών μας. Δίχως την ελπίδα, την πίστη και την αγάπη προς τον Χριστό, είμαστε αδύναμοι και ανίσχυροι. Δεν μπορούμε να «σώσουμε» κανέναν, ούτε καν τον ίδιο τον εαυτό μας! Και ό,τι κάνουμε δίχως τον Χριστό και δίχως την αγάπη και τη χάρη Του, είναι παγανισμός, θρησκευτική τελετή, θέατρο ψευδολατρείας, παράσταση σέκτας.

     Ψυχοσάββατο, λοιπόν, σήμερα και ερχόμαστε όλοι μαζί με μια ιδιαίτερη συγκίνηση μέσα στην καρδιά μας, με μια ισχυρή νοσταλγία για τους ανθρώπους μας που φύγανε και εγκαταλείψανε μια για πάντα τούτον τον μάταιο κόσμο, τον ψεύτη και αμαρτωλό ντουνιά.

     Η προσευχή μας, η προσευχή που γίνεται με ταπείνωση και συντριβή, δεν πάει χαμένη. Καμία προσευχή μέσα στην Εκκλησία δεν πάει ποτέ χαμένη. Ναι, είναι μια απίστευτη και εκπληκτική αλήθεια: ο Χριστός περιμένει και από μας να θυμηθούμε τους κεκοιμημένους, γιατί έτσι δίνει και σε μας την ευκαιρία να συμβάλλουμε και να συμμετάσχουμε ενεργά και προσωπικά στο μυστήριο της δικής τους σωτηρίας.

     Προσευχόμαστε με πίστη: «Κύριε Ιησού Χριστέ ανάπαυσον τον δούλον σου, την δούλην σου, τους δούλους Σου» και έτσι ειρηνεύουμε, ξεθωριάζουμε το πένθος μας, φυγαδεύουμε τον πόνο μας, πληροφορούμαστε για την άλλη ζωή στα πρόσωπα των ανθρώπων που βρίσκονται «εκεί».

     Δίνουμε, δεν ξεχνάμε ποτέ να δίνουμε τα ονόματα των κεκοιμημένων μας στην Πρόθεση, μέσα στο Ιερό, νωρίς το πρωί, πριν τη Θεία Λειτουργία. Η αγάπη μας για τους κεκοιμημένους, η αγάπη που γίνεται προσευχή, η προσευχή μας γι’ αυτούς, μας κάνει περισσότερο Χριστιανούς. Δεν είμαστε οι χριστιανοί του γλυκού νερού, οι χριστιανοί των λόγων, των θεωριών, των ιδεών, των δεισιδαιμονιών, των ασαφειών και των αμέτρητων αθετήσεων. Προσευχόμαστε, ανοίγουμε την καρδιά μας προς τον Χριστό και Του ζητάμε να κρίνει ευμενώς τους κεκοιμημένους συγγενείς μας, να τους αναπαύσει και να τους σώσει σύμφωνα με το άπειρο και ανεξιχνίαστο έλεός Του.

     Προσευχόμαστε και δεν λησμονούμε να προσφέρουμε, γιατί πάντα η Προσευχή μας πρέπει να συνοδεύεται με την προσφορά: Νάμα για το άγιο Ποτήριο, καθαρές λαμπάδες για την αγία Τράπεζα, ελαιόλαδο για τις κανδήλες της και για τις κανδήλες του Τέμπλου, λιβάνι καθαρό ευωδιαστό για τη θυμίαση του Ναού.

     Το νάμα είναι το απαραίτητο υλικό στοιχείο το οποίο μέσα στη θεία Ευχαριστία θα γίνει Αίμα Χριστού, γι’ αυτό και αποτελεί μεγάλη και πολύτιμη ευεργεσία για τη ψυχή του κεκοιμημένου.

     Το αγνό κερί μάς θυμίζει με το ιλαρό φως του το ανέσπερο Φως της Αναστάσεως, προς την οποία ευχόμαστε να μετάσχουν όλες οι ψυχές των κεκοιμημένων μας.

     Το λάδι θα μας θυμίζει τη μυσταγωγική καύση της θείας αγάπης μέσα στην λατρεία της Εκκλησίας.

     Το εκλεκτό λιβάνι συμβολίζει τις προσευχές που κάνουμε και που πρέπει να κάνουμε για τη σωτηρία των ψυχών των τεθνεώτων, προσευχές που ανεβαίνουν ταπεινά και αθόρυβα προς τον ουρανό της θείας αγάπης.

     Τα κόλλυβά μας απλά, όμορφα, περιποιημένα, στολισμένα με ευταξία, με καθαρότητα και ευσέβεια, δίχως γλυκά και καραμέλες και άλλα κοσμικά κεράσματα. Κανένα κόλλυβο δεν πετιέται ποτέ, κανένας βρασμένος σπόρος σιταριού δεν ρίχνεται χάμω, γιατί οι σπόροι συμβολίζουν τις ψυχές που δέονται και περιμένουν με υπερκόσμια λαχτάρα την ανάστασή τους από το χέρι του Αναστάντος και Ζωοδότου Χριστού.

     Ο Χριστός νίκησε τον θάνατο. Τώρα εξαιτίας Του ο θάνατος από μια απευκταία και καταραμένη μοίρα έγινε πέρασμα προς την αιώνια ζωή, εφόσον εμείς είμαστε έτοιμοι πνευματικά με τα εφόδια της Εξομολόγησης και της θείας Κοινωνίας.

     Είθε όλη μας η ζωή, αδελφοί μου, να γίνει ένα μνημόσυνο, ένας φόρος χριστοκεντρικής τιμής προς τους εκλιπόντας. Πώς και με ποιο τρόπο; Με την πνευματική και αγία ζωή μας· με την καθημερινή μετάνοια του βίου μας· με τον αγώνα κατά των παθών και της αμαρτίας μας· με το να μείνουμε εμπράκτως πιστοί στην Ορθοδοξία μας, πιστοί στις ιερές και διαχρονικές αξίες του Ευαγγελίου, απέχοντας από κάθε κοσμική κακία, πονηρία, πορνεία, μνησικακία, δολιότητα, έχθρα, ασέβεια και αθεΐα.

     Μόνον έτσι θα ευαρεστήσουμε τον Θεό. Μόνον έτσι η ζωή μας θα είναι επί γης ένα καθαρό μνημόσυνο προς τους προγόνους μας. Μόνον έτσι η δική μας ζωή θα συμβάλλει ουσιαστικά στην αιώνια ανάπαυση και σωτηρία των ψυχών των κεκοιμημένων μας. Μόνον έτσι θα γίνουμε λόγος και αιτία χαράς γι’ αυτούς παντοτινά.

     Διαφορετικά, αν είναι να κάνουμε κόλλυβα και μνημόσυνα μόνο για το θεαθήναι, για να μας δουν και να μας επαινέσουν οι άνθρωποι, μόνο για τον τύπο και για το έθιμο, μόνο για την ανθρωπαρέσκεια και για την κενοδοξία, καλύτερα θα ήταν να μην κάνουμε απολύτως τίποτα και να μη φανούμε πουθενά, ούτε στα μνήματα ούτε στις εκκλησίες. Δε χρειάζεται. Ξέρει πολύ καλά ο Θεός πώς να σώζει τις ψυχές που έχει να πάρει από αυτόν τον κόσμο, δίχως τη δική μας επιφανειακή θρησκευτικότητα, δίχως την κενότητα και την υποκρισία μας.

     Ζωή ταπεινή, ανυπόκριτη, καθαρή και χριστιανική, γεμάτη εγκάρδιο έλεος, αγάπη και δόσιμο, αυτό είναι που μετράει. Αυτό το μνημόσυνο, ένα τέτοιο μνημόσυνο θέλει από εμάς ο Θεός για όλους τους κεκοιμημένους που έφυγαν από τα πρόσκαιρα και φθαρτά και πέρασαν στο κατώφλι της αιώνιας ζωής.

     Άραγε μπορούμε, άραγε θέλουμε πραγματικά να κάνουμε και να είμαστε εμείς οι ίδιοι ένα τέτοιο μνημόσυνο ή όχι; Ας απαντήσει ο καθένας μόνος του για τον εαυτό του, με τη συνείδησή του, με την πρόθεση και τον αγώνα του, τις πράξεις και τα έργα του.

π. Δαμιανός

Επιτρέπεται η αναδημοσίευση

των αναρτήσεων από το «Ειλητάριον»,

αρκεί να αναφέρεται απαραίτητα

ως πηγή προέλευσης.