ΓΙΑ ΤΟ ΝΟΜΟΣΧΕΔΙΟ ΤΗΣ ΝΤΡΟΠΗΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΑΠΑΝΘΡΩΠΙΑΣ

ΓΙΑ ΤΟ ΝΟΜΟΣΧΕΔΙΟ

ΤΗΣ ΝΤΡΟΠΗΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΑΠΑΝΘΡΩΠΙΑΣ

   Η υπεραπόλυτη ξεφτίλα επισημοποιήθηκε για τα καλά σε τούτη τη ρημαγμένη χώρα μόλις σήμερα. Μια βελζεβουλική τορπίλη προς την Οικογένεια, προς τη φύση του ανθρώπου, τη φυσιολογία και την αποστολή της υγιούς σχέσης, εκτινάχθηκε και προέρχεται κατευθείαν από την άβουλη Βουλή των νεοελλήνων βουλευτών, των σάπιων και ανίκανων νεοελλήνων ψηφοφόρων. Κάποιοι ψηφοφόροι τους φέρουν στο ακέραιο μεγάλες εγκληματικές ευθύνες. Κάποιοι βουλευτές αυτών των ψηφοφόρων τούς αξίζει μόνο η άμεση τιμωρία του αρχαίου εξοστρακισμού. Οι ευθύνες είναι τεράστιες όπως και οι συνέπειες. Δεν ηθικολογούμε και δεν κηρύττουμε. Αλλά ούτε και επαναστατούμε με ένα πληκτρολόγιο. Λέμε την αλήθεια, θέλουμε να πούμε την αλήθεια για την αγάπη μας προς τον πανίερο θεσμό της Οικογένειας, της εστίας των ψυχών όλων μας, το λίκνο της κοινωνίας και του Έθνους μας. Δεν θα μασήσουμε τα λογάκια μας, διότι προερχόμαστε από πολύτεκνη οικογένεια, οι γονείς μας προέρχονταν και προέρχονται κι αυτοί από πολύτεκνη ευλογημένη οικογένεια, η πολυτεκνία ήταν το ταπεινό καύχημα και το σεβαστικό προνόμιο των τυραννισμένων πάππων και προπάππων μας. Μιλάμε, λοιπόν, εξ αίματος και βιώματος για την Ελληνοορθόδοξη πατροπαράδοτη οικογένεια. Οικογένεια! Ήθελαν κι αυτόν τον θεσμό να τον πατάξουν, να τον μειώσουν, να τον εξαφανίσουν. Με νομοσχέδια που ορίζει πάντα και μόνον η Νέα Τάξη και κανείς άλλος· και μη πιστεύετε καμία άλλη κουβέντα για να σας πάει σε άλλα αίτια και σε άλλες δήθεν αφορμές.

   Καμαρώστε τους γιαλαντζί αριστερούς ανθρωπιστές και ουμανιστές, που αποδείχθηκαν ότι είναι οι καλύτεροι ουραγοί και στρατωνισμένοι της Νέας Τάξης! Άχρι πρότινος νομίζαμε ότι ήταν οι καλύτεροι, στην πορεία συμβιβαστήκαμε ότι είναι οι καλύτεροι από τους χειρότερους και, τώρα πια, είμαστε άκρως πεπεισμένοι ότι είναι οι χειρότεροι των χειροτέρων. Ο «πινόκιο» έχει αδειάσει πια από δημαγωγίες, από δικαιολογίες και συγκαλύψεις για την αδράνεια και αδιαφορία του για πάρα πολλά φλέγοντα θέματα του Τόπου. Κανείς, μα κανείς δεν τον πιστεύει πια. Το μόνο που του μένει είναι να προάγει συστημικά τη συντρόφισσά του στο Πάντειο και να υποδέχεται τον Κάρολο και την Καμίλλα. Όσο προλαβαίνει, πριν το επερχόμενο μεγάλο «Μπαμ!», θέλει πεισματικά να πατάξει κάθε ιερό πυλώνα και αγκωνάρι της Ελλάδας: Εκπαίδευση, Υγεία, Εργασία, Ασφάλεια, Εκκλησία, Αστυνομία, Στρατό. Οι ψευτομάγκικες δηλώσεις του έπεσαν σαν τοξική βροχή και ρήμαξαν την ανύπαρκτη συνέπεια των αόρατων πράξεών του. Έσκισε κανονικά και αλύπητα το καλτσόν με την αλησμόνητη αντιμνημονιακή του αντίσταση!

   Ένα ξέφραγο αμπέλι η Ελλάδα μας. Η εγκάρδια φιλοξενία της μεταλλάχθηκε εσκεμμένα σε αυτοφονικό φιλομεταναστευτισμό. Ανά πάσα ώρα και στιγμή η ζωή, η παρουσία και η ελάχιστη περιουσία μας μπορεί να βρεθεί σε άμεσο ή έμμεσο κίνδυνο και κανείς δε μιλάει, κανείς δε διαμαρτύρεται. Πριν τη μεγάλη φυγή, αυτό που του έμεινε αυτού του αναγκεμένου λαού είναι η Οικογένεια.

   Αλλά, τι είναι αυτή; Μήπως καμιά γκοφρέτα; Καμιά πορτοκαλάδα; Κανένα ξενοδοχείο κάποιων νυχτόβιων επισκεπτών μιας αόριστης και ακαθόριστης σχέσης; Η Οικογένεια! Η ρίζα μας, οι απαρχές και ο βλαστός της ύπαρξής μας. Η αναφορά του βίου μας, των βιωμάτων και των αναμνήσεων. Μεγαλώνουμε, αυξανόμαστε και πάντα στην Οικογένεια θα γυρίζουμε βιωματικά, για να προχωράμε δυναμικά.

   Η Οικογένεια είναι Μυστήριο, σιμά κατά πώς είναι και η Εκκλησία. Είναι σχέση και κοινωνία που ευλογείται ακριβώς για να φτάσει μέσα από τον καθημερινό αγώνα και τη θυσία της αγάπης της πέρα στο λιμάνι του Ουρανού. Η Οικογένεια αγκαλιάζει τη φύση, προϋποθέτει τη φύση, τη ψυχοσωματική λειτουργία των προσώπων της. Μέσα στην Οικογένεια και μέσα στην απείραχτη και απαραχάρακτη φύση της Οικογένειας βρίσκεται πάντα ο Θεός, φανερώνεται η παρουσία Του, η ευλογία Του, το θέλημά Του, η αγιότητά Του, η δύναμη της Χάρης Του, η χαρά στις καρδιές των μελών της: του πατέρα, της μητέρας, των παιδιών. Αυτά και αυτό μόνο. Τίποτα περισσότερο, τίποτα λιγότερο. Το δε λιγότερο του αίσχους είναι η απόλυτη αρά, ο ντροπιασμένος πάτος της ανευλόγητης χαμοζωής: Δεν έχουμε, δεν μπορούμε να έχουμε, δεν γίνεται να έχουμε κανένα άλλο σχήμα, καμία άλλη μορφή, κανένα άλλο είδος, καμία καρικατούρα ή παρωδία οικογένειας, στη θέση της όντως Οικογένειας που ευδοκεί, ευλογεί και ορίζει ο Θεός, η φύση, το φύλο, η ψυχή και η συνείδηση, το ιερό Ευαγγέλιο, ο λόγος και το θέλημα του Θεού. Κι αυτό δεν είναι σιδηρά εντολή, είναι οντολογική βάση της φύσεως, βάθρο του ιερού προσώπου του ανθρώπου, εσώτατο βίωμα της Πίστεως, ακατάλυτη απαρχή Εκκλησίας, σχεσιακός υποδοχέας της Χάριτος, πρόσκληση σωτηρίας, προεικόνιση θεώσεως.

   Η αγία Οικογένεια, υπηρέτησε πιστά και απαρέγκλιτα τη θεία Οικονομία, την ίδια την αιώνια Σωτηρία μας, με το να θάλπει και να φιλοξενεί στους άχραντους κόλπους της, μέσα σε ένα σιωπηλό μεγαλείο αφάνειας, τον Θεάνθρωπο Κύριο για 30 ολόκληρα χρόνια. Έχει δε τόση μεγάλη σημασία αυτό, η επανάπαυση του Ιησού Χριστού στην Οικογένεια του ανθρώπου, ώστε το πρώτο θαύμα που έκανε με το που βγήκε από την ταπεινή αυλή του σπιτιού Του, την «αρχή των σημείων» Του, ήταν να πάει σε γάμο, στον γάμο της Κανά, και να ευλογήσει εκεί το νερό στις στάμνες και να το κάνει το γλυκύτερο κρασί που έγινε ποτέ στον κόσμο. Ο Χριστός δεν προήλθε από ανοικογειακό άντρο, δεν ευλόγησε αλλότρια, σαρκόβουλα και προβληματικά σχήματα οικογένειας. Και αυτό συνιστά από μέρους Του αιώνια και φιλάνθρωπη θεσμοθέτηση για τη δική μας σωτηρία. Ό,τι ευλογεί ο Χριστός, το προσάπτει απευθείας στο σωτήριο θέλημά Του. Έπειτα, ο Κύριος, τότε που Τον διακώλυαν, που τον εμπόδιζαν οι μαθητές Του να δει, να συναντηθεί και να ευλογήσει τα παιδιά, τι είπε; «Αφήστε τα παιδιά να έρθουν σ’ Εμένα και μη τα εμποδίζετε!» (βλ. Ματθ. 19, 13-15· Μάρκ. 10, 13-16· Λουκ. 18, 15-17). Ποια παιδιά ακριβώς ευλόγησε «ακώλυτα» ο Χριστός; Τα παιδιά του ανδρός και της γυναικός, τα παιδιά που προήλθαν από την ακέραιη κοινωνία και συνάφεια του γάμου των δύο φύλων.

   Βλέπετε, ο Χριστός δεν παίζει με την αδυναμία της σάρκας μας, με τις ορέξεις που γίνονται σταδιακά θλιβερές επιλογές και σταθερές του κατώτατου βίου μας, με τις ευτέλειες και την ποταπότητα των φαντασιών μας, με τα χαμερπή σαρκικά και λάγνα θελήματά μας. Ο Χριστός είναι και θα είναι η απόλυτη, η συνεχής και η ακατάβλητη συγχώρεση όλων των ανωτέρω παθών, όχι όμως και η επευλόγησή τους. Ο Χριστός ενώνεται σε όλα στη ζωή και το είναι μας, εκτός από την αμαρτία μας.

   Το επικατάρατο νομοσχέδιο που ψηφίστηκε σήμερα, όλα τα παραπάνω πάθη και τα καλύπτει και τα υποθάλπει και τα νομιμοποιεί. Υψώνεται, προβάλλεται και προτυποποιείται έτσι ο άνθρωπος των χαμαιζήλων παθών και θεσμοθετούνται αντί για τις ευλογημένες εστίες που είναι τα εκπαιδευτήρια ψυχών, διάφορα κατάπτυστα «θερμοκήπια αθλιοτήτων» που έλεγε και ο μακαριστός Χριστόδουλος.    

   Οικογένεια για τον Χριστό, για την Εκκλησία Του, για το αιώνιο και ιερό Ευαγγέλιό Του, δεν είναι ούτε πατέρας με κουμπάρο, ούτε μητέρα με κουμπάρα. Αυτοί που έφεραν αυτό το τρισάθλιο νομοσχέδιο, αυτοί και όσοι το ψήφισαν σήμερα στη Βουλή της αριστερόστροφης τσιπροκρατίας, βρίσκονται και θα βρίσκονται στη θέση του βρωμισμένου ραφιού των προδοτών της Πατρίδος μας.

   Ο πήχης κατεβαίνει ολοένα και πιο απογοητευτικά, ολοένα πιο αποκαρδιωτικά. «Είδαμε και τις οικογένειες των ετερόφυλων ζευγαριών!», λένε πολύ άσκεφτα και πρόχειρα κάποιοι. Στείρα λογική του λαϊκισμού. Είναι σαν να επιρρίπτεις ευθύνες στον γάμο για τα διαζύγια των ανθρώπων που με τη ζωή τους αποϊεροποίησαν τον γάμο. Το ετερόφυλο ζευγάρι, παρά τα όποια προβλήματα των προσώπων, των σχέσεων και των καταστάσεων που μπορεί κάλλιστα να παρουσιάζει, διασώζει ωστόσο κάτι πολύ σημαντικό και ακαταφρόνητο: την αξία και τον ρόλο της φύσης, την ευλογία της φυσικής λειτουργίας της ενώσεώς του για την απόκτηση μελών στην οικογένεια. Και αυτό είναι αναλλοίωτο αξίωμα που συνέχει, που δομεί, που αναπτύσσει και πρόσωπα και χαρακτήρες και κοινωνία. Λίγο το έχετε αυτό; Ή μήπως δεν αντιλαμβάνεστε τη χαοτική και αγεφύρωτη διαφορά του να μεγαλώνει ένα αθώο και ανυπεράσπιστο βρέφος σε ένα φυσικό ετερόφυλο ζευγάρι και ένα άλλο εξίσου αθώο και ανυπεράσπιστο βρέφος σε μία ομόφυλη «διάδα» ανθρώπων.

   Είπα «κατεβαίνει ο πήχης». Σε λίγο πια αυτός ο πήχης δεν θα υπάρχει πια. «Εκ του λαού οι άρχοντες, οι άρχοντές μας· και εξαιτίας των αρχόντων, ο λαός». Τους βρίζουμε συνέχεια, τους λοιδορούμε, τους αιτιάζουμε για τα πάντα, για όλα τα κακά και για όλα τα δεινά που μας βρίσκουν. Όμως κατά βάθος αρνούμαστε να δούμε ή αποφεύγουμε πεισματικά να δούμε το γεγονός ότι την πρωταρχική ευθύνη, την κύρια ευθύνη της ανάδειξης στην εξουσία ανεπαρκών ανθρωπαρίων, γόητων, δημαγωγών, ανθέλληνων, μισέλληνων τύπων, ανθρώπων που αποστρέφονται και μισούν τον Χριστό, τον Χριστιανισμό, τις αρετές και τις αξίες του Ευαγγελίου, την αγιοπλαστική παρουσία και τον παιδαγωγικό ρόλο της Αγίας μας Εκκλησίας, αυτή την ευθύνη, μια τέτοια ευθύνη, την έχουμε λίγο-πολύ όλοι μας. Όλοι μας! 

   Ο ψηφοφόρος πρέπει να είναι, οφείλει να είναι, ο πιο αθόλωτος και ασκίαστος παρατηρητής των καιρών και των πραγμάτων στη χώρα στην οποία ζει, κινείται και εργάζεται. Εμείς, εδώ και δεκαετίες, ζούμε και ενεργούμε εντελώς αντίθετα και αντίστροφα: οι ψηφοφόροι της ελληνικής πολύπαθης επικράτειας είναι οι πλέον τυφλοί, οι πλέον αχυροκέφαλοι, οι πλέον απρονοητικοί, οι πλέον ανεύθυνοι, ασόβαροι, άσκεφτοι και επικίνδυνοι τύποι για την Πατρίδα και το μέλλον της. Για δεκαετίες ολόκληρες παραδίδαμε τη Χώρα στους λίγους, στους ανάξιους, στους πλουτιστές, στους φιλοχρήματους, στους φίλαρχους, στους αλαζόνες, στους ιδιοτελείς και συμφεροντολόγους, στους αμόρφωτους, στους απολίτιστους και στους απάνθρωπους, στους ψεύτες και δημαγωγούς, στους κάθε είδους και κάθε τρόπου τσάμπα ανθρώπους. Το κομματικό σύστημα δεν επιτρέπει καμία αξιοκρατία, καμία δικαιοσύνη, καμία τιμιότητα, καμία εχεφροσύνη, κανέναν έντιμο αγώνα για το κοινό καλό του Τόπου και της κοινωνίας μας. Όλα (σχεδόν) τα κόμματα, κρυφά ή φανερά, έμμεσα ή άμεσα, αδειοδοτούνται να υπάρχουν, να κινούνται, να ψευτοαντιστέκονται και να κραυγάζουν υποκριτικά, μόνο με την έγκριση που λαμβάνουν από τις στοές· από τα ζοφερά και απροσπέλαστα διευθυντήρια της Νέας Τάξης, δηλαδή από τα αθέατα κέντρα της παλαιάς μισοθεΐας και της αρχαίας μισανθρωπίας του διαβόλου. Εκείνος (ο διάβολος), μέσω αυτών των κρετινοποιητικών διευθυντηρίων, μέσω των σε αυτόν πιστά προσκείμενων εξουσιών και κομμάτων, σκορπά και επιβάλλει το κακό στον κόσμο, πάντα όμως με την δική μας τελική συγκατάθεση και με την δική μας προσωπική ευθύνη. Ένα τέτοιο διαβολικό «οικογενειοκτονικό» κακό ήρθε να βρει την ναρκωμένη και εξαθλιωμένη κοινωνία μας με τούτο το αθλιότατο νομοσχέδιο της νομιμοποίησης της αναδοχής παιδιών από ομόφυλα ζευγάρια.

   Ο πόλεμος της πορνείας έρχεται κάποτε και κρούει για τα καλά τη θύρα της ύπαρξης όλων μας. Κανένας ας μη το παίξει «αγιούλης», γιατί θ’ ανοίξει η γη να τον καταπιεί· και αυτόν που θα το ισχυριστεί και εμάς που θα τον ακούσουμε και θα τον πιστέψουμε αφελώς. Η πορνεία είναι πρωτίστως πνευματική πτώση και μετά σωματική. Όλο το σύστημα του κόσμου, οι αγορές, οι οικονομίες, οι πολιτικές του στο βάθος-βάθος ακουμπούν και προωθούν αυτό το πάθος της πορνείας. Γιατί μόνο με αυτό το πάθος αγκιστρεύεται και δουλαγωγείται καλύτερα ο νους του ανθρώπου. Το σώμα είναι το τελευταίο που επιτελεί τα έργα της πορνείας, αλλά έχει καίρια σημασία και η δική του έμπρακτη πτώση, γιατί με τη σωματική πτώση σαρκοποιείται κυριολεκτικά η ψυχή, σαρκοποιείται το πρόσωπο, το φρόνημα της καρδιάς, η αντίληψη του νου, η σχέση, η κοινωνία, και εξωθείται κατ’ αυτό τον τρόπο ο Θεός και η Χάρη Του από την καρδιά, από τον βίο και τον αγώνα του ανθρώπου.

   Ο φιλάνθρωπος και παντοδύναμος Χριστός όμως, μας βοηθά να δούμε και να βλέπουμε συνεχώς τη βαθιά πλάνη αυτού του πάθους. Ο φωτισμός του θείου Προσώπου Του διασκεδάζει την αχλή της ηδύτητας και της ηδυπάθειας που σκορπά ολέθρια στον νωθρό και κοσμικό άνθρωπο. Η Χάρη του Θεού, πάντα με την δική μας θέληση και με τον δικό μας αγώνα, προστατεύει σαν ασπίδα τα φρένα μας από τον ψυχοκτόνο δόλο της θερμασίας της επιθυμίας, με την οποία κατατρύχονται συνεχώς οι άνθρωποι του σήμερα σε καθημερινή βάση.

   Να σκεφτεί κανείς ότι, αν όχι όλες συλλήβδην, οι περισσότερες εισηγήσεις του πνεύματος της σαρκολατρείας εκλαμβάνονται από τους αδαείς και χαύνους ανθρώπους σαν ακαταγόρητες και φυσικές επιταγές των έμφυτων ορμών του σώματός τους. Μα, η αλήθεια δεν είναι αυτή. Και αν ο άνθρωπος δεν μυηθεί από νωρίς στο μυστήριο του Θεού, στο φρόνημα της χριστιανικής πολιτείας, στην ταπεινή εργασία της Ευχής, στη συχνή Εξομολόγηση και εξαγόρευση των άνομων λογισμών και των φαύλων εννοιών, που λίγο-πολύ πολιορκούν το αδύναμο είναι του, αυτός ο άνθρωπος είναι λίγο-πολύ καταδικασμένος, όχι απλά μόνο να πέφτει διαρκώς και εκούσια στα έργα και στον δαιδαλώδη τρόπο της πορνείας, αλλά για όλη του τη ζωή προβλέπεται δυστυχώς να συμφύρεται σύμφωνα με το ακόρεστο θέλημά της.

   Ζούμε σε μία εκπορνευμένη, σε μια καταπορνική κοινωνία· στο ίδιο επίπεδο βρίσκονται και οι σχέσεις, οι εργασίες, οι συντυχίες και τα αλισβερίσια μας. Πονηριά αχαλίνωτη στο μάτι, στο βλέμμα, στον λόγο, στη διάθεση, στην καρδιά. Ποιοι και πόσοι γονείς έζησαν και έμαθαν οι ίδιοι τον ορθόδοξο τρόπο αντίστασης, για να τον εμπνεύσουν και στα παιδιά τους κατόπιν; Ελάχιστοι έως μηδαμινοί. Ποιος φταίει που ο πολιτικός γάμος σήμερα βρίσκεται σαν πρώ(τισ)τη επιλογή στα περισσότερα άθρησκα σπίτια των νεοελλήνων; Να είμαστε βαπτισμένοι και μυρωμένοι Χριστιανοί, υποτίθεται μυστηριακά εξαγορασμένοι από την Αγάπη του Χριστού, προορισμένοι εκκλησιαστικά να ζούμε αιώνια μαζί με τον Κύριό μας, και να προτιμούμε τη ζωή και τα έργα της φαύλης κοσμικότητας; Πόσα αμέτρητα ζευγάρια σήμερα ζουν παράνομα και αστεφάνωτα; Πού είναι η ομολογία και η αντίσταση των γονιών και των γιαγιάδων τους; Ποιος λέει «όχι» σε όλη αυτή την πνευματική καταβαράθρωση; Κανείς πια δε μιλάει, γιατί κανείς δεν πιστεύει ουσιαστικά, γιατί κανείς δεν έχει βιώσει μέσα του έστω και ελάχιστα την καθαρότητα και τον νηπτικό αγνισμό του Χριστού. Κληροδοτούμε στα παιδιά μας τη θανάσιμη βρωμιά μας στα χρόνια που περνούν και παιδευόμαστε πολύ γι’ αυτό. Ποια ζευγάρια πιστεύουν με τη δύναμη, την πνευματική δύναμη της ζωής τους; Ποια ζευγάρια έμαθαν να πιστεύουν, ειλικρινά και όχι εικονικά, τα έμαθαν να πιστεύουν οι γονείς τους, ώστε να πηγαίνουν με όλο το θάρρος της ελεύθερης καρδιάς τους προς τον Χριστό, προς τον Σωτήρα της ζωής και του βίου τους, προς το Σώμα Του, που είναι η Εκκλησία, και να λένε προς Αυτόν: «Χριστέ μου, εμείς αγαπιόμαστε! Σε παρακαλούμε, Εσύ που είσαι η αιώνια Αυτοαγάπη, έλα να ευλογήσεις την αγάπη που έχουμε, την αγάπη που νιώθουμε μεταξύ μας, την αγάπη που επέτρεψες Εσύ να μας δώσεις για να αλληλοστηριχθούμε και να σωνόμαστε κάθε ώρα και στιγμή! Έλα, λοιπόν, και ευλόγησε αυτή την αγάπη μας! Κάνε να γίνει αυτή, από ένα “ευχάριστο”, “ρομαντικό”, “θετικό” και “όμορφο” κοινωνικό γεγονός, κάνε να γίνει το Μυστήριο της καρδιάς μας και του Ουρανού Σου με την ιερολόγηση του Μυστηρίου του Γάμου της Εκκλησίας Σου σ’ εμάς, από τώρα και για πάντα!...». Ποιο ζευγάρι έχει σήμερα ένα τέτοιο φρόνημα, τέτοιες άγιες σκέψεις και φιλόχριστες ενέργειες για την αγάπη που ζει στο επίγειο αλλά αβέβαιο παρόν του; Ποιος νέος σκέφτηκε ποτέ, του είπε ποτέ προσωπικά κάποιος γονέας, κάποιος συγγενής, νουνός, φίλος, συνάδελφος, συνεργάτης, γνωστός και γνώριμος, ότι, η αγάπη που νιώθει δεν μπορεί να είναι αγάπη πραγματική, εάν πρώτα δεν κεντριστεί, δεν μπολιαστεί στο Σώμα της Εκκλησίας; Εάν, από ένα απλό «ανθρώπινο» γεγονός γίνει ένα εκκλησιαστικό και θείο γεγονός, γεμάτο μέθεξη και ευλογία της θείας Χάριτος; Όλες οι μετακατοχικές γενιές καταστρέψανε τα τωρινά ελληνόπαιδα. Το πάρτυ που ζούσαμε για χρόνια ντοπαρισμένοι και μεθυσμένοι από τον πολυαμαρτήμονα εαυτό μας, από τη φιλαυτία μας, από τη φιληδονία, από την αλαζονεία μας, έχει λήξει παταγωδώς. Κι αυτό εμάς μας πονάει τώρα. Και μέσα σε αυτόν τον πόνο δεν θέλουμε να δούμε και ν’ αντικρίσουμε τον εαυτό μας ως φταίχτη, ως συνένοχο, ως συνυπαίτιο, ως απαθή και αδιάφορο συνεγκληματία.

   Πάει η άλλη και γεννάει μέσα στη μπανιέρα και πετάει στον ακάλυπτο το βρεφούδι της, που μόλις έβγαλε από τα σπλάχνα της, και θα μου πείτε μετά ότι δεν ’φταίγαν οι γονείς της; Τα παιδιά απαντούν με πράξεις σε ό,τι εμείς είμαστε και δεν είμαστε στη ζωή μας και στη ζωή τους. Οπωσδήποτε όμως δεν φταίει το Μυστήριο του Γάμου για την αγριωπή παρακμή μας. Φταίει το γεγονός ότι ζούμε και υπάρχουμε σαν ειδωλολάτρες, δίχως πίστη, δίχως ήθος, δίχως ευγενή αισθήματα και δίχως αγώνα. Το ότι υπάρχουν πανάθλιοι παιδόφιλοι στον κόσμο έξω, ανεξέλεγκτοι σύζυγοι βιαστές και δράκοι, σύζυγοι που μέσα τους σαρκικά και ερωτικά επαμφοτερίζουν μέσα στη σύγχυση της σαρκικής πύρωσής τους, αυτό δε σημαίνει ότι πρέπει ηλιθιωδώς να παραχώσουμε στα αζήτητα την ευεργετική αξία του γάμου και με μια κοσμική σκαιότητα να παραδώσουμε με την αναισθησία μας μικρά βρεφούδια και παιδιά να τα αναδεχθούν ομόφυλα ζευγάρια. Άλλο το προσωπικό δικαίωμα στο λάθος, στο πάθος, στην αμαρτία και στην αδυναμία σου, κύριε, και εντελώς άλλο το νεοταξικό θεσμικό δικαίωμα του τεκνοποιείν, του τεκνοτροφείν, του οικογειαρχείν.

   Όσο μπερδεύουμε τη συζυγία με την πορνεία, όσο συγχέουμε τον οίστρο της παρά φύσιν παράνοιας και φρενίτιδας με τον ψυχοτρόφο θεσμό της θεοπαράδοτης οικογένειας, του σπιτιού και της εστίας μας, η δαιμονική παρακμή μας είναι εδώ· θα είναι πάντα εδώ και θα συνεχίζει τον θάνατό μας και θα συνεχίζεται μέσα από τον πνευματικό σβησμό μας, απρόβλεπτα ανθρωποφαγικά και μισάνθρωπα. Θα συνεχίζεται εις βάρος της αιώνιας ψυχής μας και εις βάρος της ύπαρξης και της ομορφιάς αυτού του Τόπου, του Τόπου της Ελλάδας, του Τόπου της Παναγίας και τόσων Αγίων και ηρώων, με την απερίσκεπτη ψήφο μας, με την απαράδεκτη ολιγωρία και απάθειά μας και με τα καταστροφικά νεοταξικά νομοσχέδια, σαν το αποψινό. Και να το ξέρετε και να το θυμάστε: οι ευθύνες και οι συνέπειες είναι όλες δικές μας!

π. Δαμιανός

Επιτρέπεται η αναδημοσίευση

των αναρτήσεων από το «Ειλητάριον»,

αρκεί να αναφέρεται απαραίτητα

ως πηγή προέλευσης.