ΠΑΝΤΕΛΕΙΟΣ ΑΝΑΙΡΕΤΗΣ ΤΟΥ ΛΟΓΙΣΜΟΥ

ΠΑΝΤΕΛΕΙΟΣ ΑΝΑΙΡΕΤΗΣ ΤΟΥ ΛΟΓΙΣΜΟΥ

     Αγκιστρώθηκα, εγκλωβίστηκα, μούδιασα και κόλλησα. Έκανα συνεχώς παρέα με τους λογισμούς μου και χρεώθηκα τώρα στην εντέλεια όλη τη μοναξιά που φορτώνουν αθόρυβα στις ψυχές. Άκουγα και ακολουθούσα ανεξέταστα τη φωνή τους και λίγο-λίγο αραίωνα ολοένα από τους ανθρώπους μου. Το «έγκλημά» τους; Ότι δεν ήταν τέλειοι, έτσι όπως ήθελα εγώ να είναι. Και αυτό, αν μη τι άλλο, έθιγε το θέλημα, την ιδέα, τη φαντασία και την εμμονή μου. Μα κι εγώ στην τελική δεν ήμουν ποτέ ένας άνθρωπος τελειότερός τους και αυτό ασφαλώς ήταν κάτι που αρνιόμουν να το δω έγκαιρα, γιατί δεν με βόλευε καθόλου. Δεν ήξερα. Ή μάλλον απέφευγα να ξέρω. Εφησύχαζα χαρωπά. Αρρώσταινα ανέμελα. Κανείς δεν μου είπε κάτι, κανείς δεν μου είπε τίποτα· γιατί όλοι πάσχουμε από τους λογισμούς μας, την ενδόμυχη φωνή των οικείων παθών μας. Κι έτσι, δεν φωτίστηκα και δεν ειρήνευα μέσα μου. Δεν πίστεψα στον Θεό που είναι ο μόνος παντέλειος αναιρέτης του κάθε λογισμού. Δεν προσευχήθηκα. Και τώρα έχω μια μεγάλη επιστροφή να πραγματοποιήσω από καρδιάς. Προς τον Θεό που μου δείχνει αδιάκοπα τους συνανθρώπους μου· προς τους συνανθρώπους μου που μου δείχνουν αθόλωτα τον Θεό…

π. Δαμιανός

Επιτρέπεται η αναδημοσίευση

των αναρτήσεων από το «Ειλητάριον»,

αρκεί να αναφέρεται απαραίτητα

ως πηγή προέλευσης.