ΑΝ ΕΙΠΑ ΚΑΤΙ…

ΑΝ ΕΙΠΑ ΚΑΤΙ…

     Πας να απογοητευτείς πέρα ως πέρα, να αποκαρδιωθείς πολύ αληθινά και πολύ σκληρά, χωρίς κανένα οίκτο προς τα αχυρένια όρια του τσακισμένου εαυτού σου, πας να γύρεις, να πέσεις, να φυλλορροήσεις, επιτέλους να σωριαστείς και να καταλήξεις, κοντεύεις να αισθανθείς κάθε «ανθρώπινο» σβησμό μέσα σου, και «εκεί» είναι που δε σ’ αφήνει η Προσευχή. Το διαπιστώνεις έκπληκτος στην ενδοϋπαρκτική ακρώρεια του μέγα πόνου σου: είσαι ελεύθερος στη γλυκιά αιχμαλωσία της· ήρεμος, απερίπλοκος, απλός, δυνατός, συγκολλημένος ξανά και πάντα ενιαίος στην αγωνιώδη και ειρηνική επίκλησή της. Η Προσευχή που γίνεται όχι απλώς ένα ξεχωριστό κομμάτι του είναι σου, αλλά το αθεώρητο και μονάκριβο κέντρο του, θραύει και κομματιάζει κάθε πρωτόγνωρο πόνο και κάθε έσχατο θάνατο μέσα σου. Καταλαμβάνει τα χνώτα σου και αρπάζει τους παλμούς σου και βλέπεις μετά ότι η θαυμαστή ενέργειά της συνεχίζεται και δίχως τα απαραίτητα λόγια της· μέσα στη σιωπή της συντριβής, στο επέκεινα του λόγου της καρδιάς, στη χριστοκεντρική καραδοκία της διψαλέας ψυχής, στην καρδιοστάλακτη θέα των εσχάτων εντός μας. Αυτή στέκεται ακατανόητα και φιλάνθρωπα πλάι μας σαν το παντοτινό φυλακτήριο της ευόλισθης φύσης μας· γίνεται η ανάσταση των νεκρωμένων ελπίδων και προσδοκιών μας· όλες μας οι κραταιώσεις κι όλα τα κότσια μας βρίσκονται μέσα στην αφοσίωσή μας προς αυτήν· όλη η δύναμη και η χαρά μας γαντζώνεται σφιχτά στο θεολογικό άρμα των πιο ψιθυριστών και σιγανών της λέξεων. Και η ζωή που γίνεται τρόπος και ήθος προσευχής, λειώνει κάθε αδυναμία, απουσία και θάνατο στο καμίνι των θείων πόθων και της θείας, μεγάλης και ανείπωτης στοργής. Αν είπα, αν έγραψα ή ένιωσα κάτι επιπόλαιο και εσφαλμένο που υπερβαίνει μια ανώδυνη λογική ή προσκρούει στα μέτρα μιας άλλης αγαπημένης ιδέας ή συμβατικότητας κάποιου, ζητώ συγνώμη...

π. Δαμιανός

Επιτρέπεται η αναδημοσίευση

των αναρτήσεων από το «Ειλητάριον»,

αρκεί να αναφέρεται απαραίτητα

ως πηγή προέλευσης.