Η ΑΣΤΡΑΠΟΘΩΡΙΑ ΤΟΥ ΩΡΑΪΣΜΕΝΟΥ ΕΑΥΤΟΥ ΜΑΣ

Η ΑΣΤΡΑΠΟΘΩΡΙΑ

ΤΟΥ ΩΡΑΪΣΜΕΝΟΥ ΕΑΥΤΟΥ ΜΑΣ

     Το ένα ρητό μετά το άλλο. Μια ραγδαία βροχή από εντολές και μια πολιορκία νουθεσιών και διδαχών. Στο τέλος, μετά απ’ όλο αυτό τον κορεσμό, υπάρχει περίπτωση η καρδιά μας να μένει εξαιρετικά πολύ αδιάφορη σ’ όλα αυτά, εντελώς αδιάφορη, αρνητική και αμέτοχη. Τα χρόνια περνάνε· οι μέρες, οι ώρες και οι στιγμές που κρύβουν και διακρατούν το μυστήριο της σωτηρίας μας γλιστράνε σα το τρεχούμενο νερό από την παλάμη της ζήσης μας, μα οι άνθρωποι, όπως όλοι ξέρουμε καλά, δεν αλλάζουν εύκολα· γιατί πολύ απλά όλες οι προσδοκώμενες αλλαγές πρέπει να είναι οπωσδήποτε αυθεντικές· και οι αυθεντικές αλλαγές έχουν σχέση μόνο με το ανθρώπινο βάθος. Και τούτο το βάθος δεν είναι παρά ο «κηπάκος» και το «κελάκι» του Θεού μέσα μας, ανήκει μόνο σ’ Αυτόν και Αυτός είναι που κρατάει φιλάνθρωπα τα κλειδιά του. Πρέπει κάποτε να έλθει μέσα σ’ αυτό ο Θεός, το έλεος και η Χάρη Του, και ν’ αγγίξει αυτό το βάθος, ν’ αγγίξει τις πιο μύχιες χορδές της απορημένης και συγχυσμένης μας καρδιάς. Ώστε να έρθει μετά, με τη σειρά της, και η καλή αλλοίωση της Δεξιάς του Υψίστου μέσα στον άνθρωπο· η οποία καλή αλλοίωση, έχει κατά κανόνα σχέση μ’ ένα Σημείο Θεού, ένα Σημείο πολύ προσωπικό, αισθαντικό και μοναδικό. Σαν αυτό, άλλο κανένα! Είναι αυτό που θα μας μπάσει για τα καλά στην αληθινή ζωή και, πιο συγκεκριμένα, στη Χριστοζωή. Και αυτή η Χριστοζωή είναι η μόνη που χαροπαλεύει και τερματίζει όλες τις προηγούμενες θεωρίες που συντρόφευαν τον ορθολογισμό μας. Αν δεν γίνει αυτό, αν δεν έρθει ο Θεός στον «κηπάκο» Του και στο «κελάκι» Του, μοιραία εμείς θα χαιρόμαστε τη ρηχότητα, την αβάθεια, την άνοια, το τετριμμένο και το πεπατημένο, τη θαυμαστή «εξυπνάδα» μας και την «τελειότητα» της σκέψης μας· θα είμαστε προορισμένοι να ζούμε με θελκτικές αυταπάτες και ποικιλώνυμες ψευδαισθήσεις, με ανώδυνες ιδέες και με φαιδρές πολυαγνωσίες, με εύκολες και ανέξοδες ηθικές–ηθικολογίες και πολλαπλές αυτοδικαιώσεις· θα θέλουμε συνεχώς ευχές για γρήγορο ξεμάτιασμα χωρίς να έχουμε ίχνος από πόθο και έρωτα Θεού, χωρίς να ελκυόμαστε από τη θέα, την παρουσία και το πρόσωπό Του· θα είμαστε παμπρόθυμοι στην αυθαίρετη και αυτόκλητη Μετάληψή μας, αλλά τις περισσότερες φορές επιθετικά απωθητικοί στο Μυστήριο της μετανοίας· θα ζητάμε κυρίως σε μεγαλογιορτές ευχέλαια και αγιασμούς χωρίς όμως την προσωπική μετοχή στη θεσπέσια ζωή της Πίστεως· θα κάνουμε ακούραστα και χαρωπά προσκυνήματα σε όλα τα ιερά μέρη ασυγκίνητοι, γιατί η καρδιά μας θα αγνοεί, θα απαξιώνει, θα προσπερνάει και θα αρνείται το θείο· ο δε καθημερινός εαυτός μας, μέσα στη σκληρότητα και τη χοντράδα του, την αναισθησία και την έπαρσή του, θα σαρώνει, θα αδικεί, θα πικραίνει και θα λυπεί πολλούς, πραγματικά πάμπολλους συνανθρώπους μας. Και μετά απ’ όλο αυτό τον δαιμονικό και κωμικοτραγικό κύκλο, θα εμφανιστούν και θα ξανάρθουν για να τον συμπληρώσουν τα σαγηνευτικά ρητά, οι ωραίες παραινέσεις, οι εύστοχες συμβουλές, οι άφθονες διδαχές. Και, μετά, εκείνη η πανώρια μυστική ανατολή του Χριστού μες την καρδιά, που τάχα περιμέναμε, πολύ δίκαια, δεν πρόκειται να έρθει ποτέ – και καλά κάνει που δεν έρχεται. Μέχρι να έρθει ένα αγγελικό λαμπύρισμα να φέξει το σκοτάδι μας· ένα θεοδώρητο λαμπύρισμα από μας και από τα έγκατά μας, ένα ευγενές λαμπύρισμα από ένα καρδιοστάλακτο δάκρυ αυτογνωσίας, μεταμέλειας και μετάνοιας· όλη η αστραποθωριά του ωραϊσμένου εαυτού μας…

π. Δαμιανός

Επιτρέπεται η αναδημοσίευση

των αναρτήσεων από το «Ειλητάριον»,

αρκεί να αναφέρεται απαραίτητα

ως πηγή προέλευσης.