ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΕΙΝΑΙ ΤΟΥ ΕΙΝΑΙ ΜΑΣ

ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΕΙΝΑΙ ΤΟΥ ΕΙΝΑΙ ΜΑΣ

     Όσοι πλησιάζουν τον Χριστό, όσοι θέλουν πραγματικά να Τον γνωρίσουν, όσοι πολιορκούνται από την υπερκόσμια έφεση να Τον ακολουθήσουν πιστά, θα πρέπει πρώτα απ’ όλα να θελήσουν να δουν αθόλωτα την αμαρτία που ανθρωπίνως βασιλεύει μέσα τους και να μη θελήσουν ούτε στιγμή να αποστραφούν ή να συγκαλύψουν την εικόνα της παλαιότητας του εαυτού τους: δεν έχει τόση σημασία που πληγώσαμε τη θεία Αγάπη όσο γιατί επιτέλους δεν επιστρέφουμε προς αυτή. Είναι επίσης ανάγκη να αποφασίσουν να αγωνιστούν με τη Χάρη του Θεού και με όση δύναμη έχουν να διαγράψουν ή έστω να μειώσουν από μέσα τους την αναισθησία, το ψέμα και το μίσος. Αν δεν το κάνουν αυτό, ο Χριστός θα είναι συνεχώς για την καρδιά τους ένας ξένος, ένας άγνωστος, ένας παρερμηνευμένος, ένας ακατανόητος, ένας επικηρυγμένος, ένας παρείσακτος, ένα αίνιγμα, ένας απών και ένα μυστήριο άληκτα βασανιστικό. Η πεπατημένη και εύκολη οδός που διανοίγεται μπροστά μας θα είναι μόνιμα ο πειρασμός μας και στο τέλος η επιλογή και η δικαιολογία της ζωής μας. Τα διάφορα προσωπεία μιας επιδερμικής και υποκειμενικής θρησκείας στην προκειμένη περίπτωση είναι όντως πολλά προς χρήση, ίσα για να εκμαυλίσουν την κρίση μας και δήθεν για να μας βγάλουν τάχιστα από το ενδόμυχο αδιέξοδο που ζούμε με την ευθύνη μας, δήθεν για να καλύψουν την άδεια ζωή μας από την υπερφορτωμένη και πλουμιστή εικόνα μας. Αλλά αυτό το πέρα ως πέρα δυσάρεστο γεγονός, όλη αυτή την απέλπιδα κατάσταση, εκτός από αυτούς τους ίδιους, δεν προβλέπεται να την ξέρει κανείς άλλος. Θα φανερωθεί μόνο κατά την Ημέρα της Κρίσεως. Όταν θα είναι πραγματικά αργά γι’ αυτούς· «αργά» για να αγαπήσουν αληθινά, «αργά» για να αληθεύσουν με αγάπη, «αργά» για ζήσουν κάθε αγάπη και αλήθεια μέσα στη διαρκώς προσφερόμενη σχέση με τον Χριστό, σε σχέση με τον εαυτό τους, τον πλησίον και τον κόσμο. Μα, ο Χρόνος δεν μπορεί να είναι ποτέ αποκλειστικά δικός μας σύμμαχος για το αιώνιο κακό που φωλιάζει πρόσκαιρα μέσα μας με τη θέλησή μας. Η τελεία, μια τελεία προς τα φαύλα και άρρωστα πράγματα, η λήξη, μια οριστική λήξη προς τα άθεα ή αφιλόθεα πρόσωπα είναι πάντα και απαραίτητα του Θεού και εκ του Θεού, γιατί Αυτός είναι η Αγάπη που δεν αναιρεί ποτέ τη Δικαιοσύνη Του, γιατί Αυτός είναι η μόνη Δικαιοσύνη που δεν αντιμάχεται η όντως Αγάπη Του. Τούτη η αγάπη για κάποιους είναι πρόβλημα και πρόσκομμα. Και για τόσους άλλους πηγή, νόημα, αιτία και λόγος ζωής. Ο Θεός αργεί και σιωπά, γιατί είναι από τη φύση Του πολυέλεος και μακρόθυμος. Περιμένει και υπομένει ακόμη και ένα «τίποτα» μέχρι να θελήσει κάποτε «αυτό» να επιστρέψει προς Αυτόν, άσχετα αν σχεδόν όλοι και όλα στον κόσμο αυτό Τον απορρίπτουν εξακολουθητικά και ακατάπαυστα. Είναι εκπληκτικό το γεγονός ότι, Αυτός που υπάρχει πάνω και πέρα από κάθε έννοια του υπάρχειν, «υπάρχει» για να μη προδώσει έστω και μια μικρή προσδοκία, μια ψιθυριστή προσευχή, έστω και μια λεπτή διάθεση επιστροφής ή μια αθεώρητη ενέργεια μετανοίας που μπορεί να υποφώσκει εν δυνάμει μέσα στον ελεύθερο άνθρωπο. Έτσι, Αυτός που είναι καθόλα ανενδεής, απρόσιτος και πανελεύθερος, δεν πρόκειται να παύσει ποτέ να προσφέρει τη σωτηρία που πηγάζει από την αγάπη Του, η οποία αγάπη Του είναι το είναι Του, το οποίο είναι Του είναι το είναι του είναι μας.

π. Δαμιανός

Επιτρέπεται η αναδημοσίευση

των αναρτήσεων από το «Ειλητάριον»,

αρκεί να αναφέρεται απαραίτητα

ως πηγή προέλευσης.