ΠΩΣ ΤΡΕΧΟΥΝ ΟΙ ΠΥΓΟΛΑΜΠΙΔΕΣ

ΠΩΣ ΤΡΕΧΟΥΝ ΟΙ ΠΥΓΟΛΑΜΠΙΔΕΣ

     Οι γονείς ενός νέου τού έλεγαν: «Τι ζωή είναι αυτή που κάνεις; Να πας να γλεντήσεις, να βρεις γυναίκες, να κάνεις, να φτιάξεις…». Ο νέος απελπίστηκε και σκέφτηκε να πάει στην Πάτμο, στο έρημο αυτό νησί, για να ησυχάσει. Μόλις έφτασε στο νησί, πήγε στο ξενοδοχείο. Το πρωί βγήκε βόλτα να δει το νησί. Στον περίπατο που πήγε, τον πλησίασε μια νέα, με σκοπό να προσβάλει την αγνότητά του. Σκέφτηκε όμως ότι ο διάβολος την έβαλε, και πολέμησε με πολλή βία τον εαυτό του. Επέστρεψε στο ξενοδοχείο στενοχωρημένος από την κακία του διαβόλου. Μέσα στο δωμάτιό του βλέπει ένα φως ουράνιο και βλέπει τον Χριστό μπροστά του να τον κοιτάζει με ένα χαμόγελο, με μια στοργή, με μια αγάπη! Δεν μπορεί να το φανταστεί η διάνοια του ανθρώπου! Πληροφορήθηκε τότε μέσα του ότι, επειδή αντέδρασε στις προτάσεις των γονιών του και αντιστάθηκε σ’ αυτή τη γυναίκα το πρωί, γι’ αυτό τον βοήθησε η Χάρη του Θεού και τον επισκέφτηκε ο Χριστός. Κι αμέσως είπε: «Σ’ ευχαριστώ Θεέ μου, που με παρηγόρησες τόσο πολύ, που με στερέωσες και μου έδιωξες αυτό το δαιμόνιο!».

     Σκεφτείτε τι κάνει ο διάβολος! Γονείς, τώρα, να στέλνουν τα παιδιά τους στην αμαρτία! Κοιτάξτε, όμως, τι κάνει κι ο Θεός! Παρουσιάζεται και σε κοσμικούς ανθρώπους! Πόσο βοήθησε αυτόν τον νέο η Χάρη του Θεού! Για σκεφτείτε, εμάς δεν θα βοηθήσει, αν επιδοθούμε εξ ολοκλήρου σ’ Αυτόν και όταν η αγάπη μας θα είναι θερμή και δεν θα είναι ψεύτικη; Να Τον αγαπούμε θερμά, με έρωτα, με ζήλο. Είναι τόσο γλυκός, τόσο ωραίος, που δεν μπορεί να το συλλάβει η διάνοια του ανθρώπου! Αν μία ψυχή γευθεί αυτό το μεγαλείο, δεν θα θέλει να μιλάει καθόλου! Θα θέλει να επικοινωνεί αδιάλειπτα με τον Θεό! Τόσο πολύ! Ας ελπίσουμε κι εμείς στην Χάρη Του. Ως Νυμφίο που Τον έχουμε και ως εραστή που Τον έχουμε, να Τον παρακαλούμε.

     Και η Παναγία μας δεν Τον είχε μόνο Υιό, Τον είχε και εραστή και Θεό· είχε μέσα της και τη μητρική αγάπη, είχε και την αγάπη ως προς μνηστήρα. Την χαρίτωσε από την πολλή αγάπη που είχε σ’ Εκείνον. Είδατε την Παναγία να ακούγεται πουθενά; Ούτε κουβέντα ούτε λαλιά, τόσο πολλή αγάπη Τον είχε! Να παρακαλούμε την Παναγία, που τόσο πολύ μας αγαπάει και μας δίνει τόσα πράγματα, να μας χαρίσει λίγη από την ταπείνωσή της. Μόλις την επικαλεσθούμε, μας δίνει τόση χαρά και τόση αγαλλίαση. Έτσι, λοιπόν, πρέπει να έχουμε πολλή αγάπη στον Χριστό και πολύ έρωτα.

     Δεν μπορεί κανείς να φανταστεί την αγάπη του Θεού· είναι αμέτρητη, πέλαγος, ωκεανός, ούτε αρχή έχει ούτε τέλος. Αλλά τη στερούμαστε, επειδή είμαστε χλιαρές και επιπόλαιες υπάρξεις. Βαριόμαστε να πούμε την Ευχή, κουραζόμαστε να σηκωθούμε, κουραζόμαστε να κάνουμε τα πνευματικά μας, με θέρμη. Τι να κάνει ο Χριστός μας; Εκείνος λέει: «Εγώ, να! Εδώ είμαι, όλος πλούτη είμαι, έχω τη μεγαλύτερη αγάπη. Ορίστε, πάρτε! Όλα σας τα δίνω δωρεάν, πλούσια, δεν δυσκολεύομαι». Εμείς, όμως, λίγο η οκνηρία, λίγο η αμέλεια, λίγο η αθυμία, μας καταλαμβάνουν και δεν μπορούμε να τα νιώσουμε, να τα καταλάβουμε τα ωραία.

     Να παρακαλούμε να ανοίξει η διάνοιά μας. Η διάνοιά μας, έχει ένα κάλυμμα· άμα πέσει αυτό το κάλυμμα, τότε θα δούμε το φως της Θεότητας, θα αισθανθούμε τη χαρά και την αγαλλίαση. Πώς τρέχουν οι πυγολαμπίδες, έτσι κι εμείς θα τρέχουμε και, από τη χαρά που θα έχουμε, δεν θα μπορούμε να σταθούμε. Έτσι, τρέχανε και οι Μάρτυρες μέσα στα μαρτύρια, στους δήμιους, στους Διοκλητιανούς· τρέχαν να μαρτυρήσουν, γιατί αισθάνονταν αυτό το ουράνιο πράγμα στη ψυχή τους· ούτε κόπο ούτε μόχθο, τίποτε!...

ΓΕΡΟΝΤΙΣΣΑ ΜΑΚΡΙΝΑ

(ΒΑΣΣΟΠΟΥΛΟΥ, 1921–1995)

※

[«Λόγια Καρδιάς»

–Γερόντισσα Μακρίνα Βασσοπούλου

(1921–1995)–,

Μέρος 2ο, Λόγοι, σελ. 559–561,

Έκδοση Ιεράς Μονής

Παναγίας Οδηγητρίας

Πορταριά Βόλου, 2013.

Επιμέλεια ανάρτησης,

επιλογή θέματος και φωτογραφιών,

πληκτρολόγηση κειμένου:

π. Δαμιανός.]

※

Επιτρέπεται η αναδημοσίευση

των αναρτήσεων από το «Ειλητάριον»,

αρκεί να αναφέρεται απαραίτητα

η πηγή προέλευσης.