ΚΑΙ ΞΑΦΝΙΚΑ

ΚΑΙ ΞΑΦΝΙΚΑ

     Και ξαφνικά βλέπουμε· πως η υπομονή και η ανδρεία της καρδιάς γίνεται να είναι ο μοναδικός αθόλωτος καθρέπτης μας, ο αλάνθαστος οδοδείκτης για τον άστατο δρόμο μας: έχει άραγε δύναμη η αγάπη μας ή έχει προσλάβει την προδοσία της φαντασίας μας; Και ξαφνικά καταλαβαίνουμε· πως η Προσευχή είναι η μόνη που προσμετράει το αληθινό ή κάλπικο βάθος μας: έχουμε πόθο για τον Θεό που αρέσκεται να κρύβεται και να σιωπά; ή βαυκαλιζόμαστε εκούσια με τις σειρήνες της ύλης, που στέλνει διαρκώς στο πνεύμα μας η προσωρινότητα του τίποτα και η αστάθεια του καθόλου; Και ξαφνικά απορούμε εκ βαθέων· η ψυχή διψά κι αναζητά πάντα το τέλειο που ανά πάσα στιγμή η δική της ελευθερία μπορεί να ακυρώνει. Ίσως περάσει ένας ήσυχος αιώνας μέσα σε βασανιστικά χρόνια, ίσως περάσουν ανείπωτα μαρτύρια από μωρούς και αστείους λογισμούς, μέχρι εμείς να βρούμε επιτέλους τη σοφία μας στην απλότητα, μέχρι να γευθούμε την παμπόθητη χάρη στην αγία ταπείνωση. Στο πιο αθέατο μύχιο κέντρο των εγκάτων μας αφήνεται πάντα μια λεπτή έμπνευση, γεννιέται μια κίνηση και μια έξαρση, γίνεται μια απόφαση, μια παλινωδία και μια μάχη· τα σπλάχνα μας τ’ αναδεύει μια ανήκουστη ήττα, μια θεραπευτική πτώση, μια αδιατυμπάνιστη νίκη· και μια ευπρέπεια αγιασμού λαμβάνει χώρα μέσα σε ένα εξαίσιο βαθμό εσωτερικότητας: ή θα θρονιαστεί εκεί στο ταμείο της ψυχής η αγάπη του Θεού ή θα εισβάλλει ο άδης των παθών μας. Οι γκρίζες ζώνες, οι ουδέτερες καταστάσεις και οι ανώδυνες διαβάσεις δεν ισχύουν εδώ, δεν ισχύουν μέσα μας, δεν ισχύουν για τη ζωή μας· τη ζωή που ποτέ δεν υπήρξε ένα «ουδέτερο», ένα προοίμιο του «ουδέν»…

π. Δαμιανός

⁜

Επιτρέπεται η αναδημοσίευση

των αναρτήσεων από το «Εἰλητάριον»,

αρκεί να αναφέρεται απαραίτητα

ως πηγή προέλευσης.

⁜