Κάθε μέρα μυριάδες πιστών ορθοστατούν ή
γονατίζουν ευγνώμονα και παρακλητικά μπροστά στην ταπείνωση, αλλά και τη δόξα
του σεβασμίου προσώπου της. Την τιμούν, την υμνούν, την μεγαλύνουν, γιατί
«έγινε Μητέρα Εκείνου για τον Οποίον άξιζε να γίνει Μητέρα» (Νικόλαος Καβάσιλας).
Και δίκαια, αφού «κανένας δεν αγάπησε το Θεό περισσότερο από την Παναγία και
κανέναν δεν αγάπησε ο Θεός περισσότερο από αυτήν» (Γρηγόριος Παλαμάς).
Διαχρονικά, πολλούς αιώνες π.Χ. και σ’
όλους τους μ.Χ., οι άνθρωποι την ύμνησαν και την τίμησαν όσο τίποτε άλλο
ανθρώπινο. Προτυπώσεις, προφητείες, Οικουμενικές Σύνοδοι, μεγάλοι Πατέρες,
ασκητές, υμνογράφοι και ποιητές για εκείνη μιλούν, εκείνην υμνούν. Κι αν είχε
μύριες γλώσσες ο άνθρωπος και μύρια στόματα κι αν όλες των ανθρώπων οι γλώσσες
μαζευτούν ποτέ, δε θά ’φτιαχναν τα επάξια εγκώμια, για να υμνήσουν τη
Θεομήτορα. «Γιατί εκείνη βρίσκεται ψηλότερα από κάθε μέτρο δοξολογικό» (Ιωάννης
Δαμασκηνός). Αυτή, λοιπόν, και μόνη αυτή «ἄξιον ἐστιν ὡς ἀληθῶς» να την
ονομάζουμε «Πολυύμνητη».
Δεν υπάρχει ακολουθία της Εκκλησίας μας
που να μην μνημονεύεται, που να μην υμνείται και που να μην εγκωμιάζεται η
Παναγία, ως κυριότερος μεσίτης Θεού και ανθρώπων, ως «διαπορθμευτής» των
ανθρώπων από τη γη στον Ουρανό. Στους Όρθρους και στους Εσπερινούς, στις Ώρες και
τα Απόδειπνα, στα Μεσονυκτικά και στις Θείες Λειτουργίες, σ’ όλα τα μυστήρια
και σ’ όλες τις ιερές ακολουθίες της Εκκλησίας μας, κατέχει την κορυφαία –μετά
την Τριαδική Θεότητα– θέση. Ο Ακάθιστος Ύμνος, οι Παρακλητικοί και άλλοι
Κανόνες, εμπνευσμένοι από την πανύμνητη μορφή της, για κείνη μιλούν και σ’
εκείνη αναφέρονται· στην Πολυύμνητη.
Ιδιαίτερα το μήνα Αύγουστο, τον φορτισμένο
με τη μνήμη της μεγάλης γιορτής της, στις καρδιές και τα χείλη των Ορθοδόξων
παιδιών της, βρίσκονται μεγαλυνάρια και εγκώμια, θεοτοκία και ωδές. Και, καθώς
με την Κοίμησή της παραλαμβάνει ο Υιός και Κύριός της την αγία ψυχή της, δεν
γιορτάζει μονάχα η γη. Πανηγυρίζει κι ο ουρανός. «Χορεύει από χαρά ο Δαβίδ κι
οι άγγελοι αντάμα του χορεύουν, οι αρχάγγελοι χειροκροτούν, δοξάζουν οι
δυνάμεις, μαζί και οι αρχές αγάλλονται, οι εξουσίες ευφραίνονται κι οι
κυριότητες χαίρουν, οι θρόνοι πανηγυρίζουν, τα χερουβείμ υμνούνε, δοξολογούν τα
σεραφείμ· γιατί καθώς δοξάζουνε της δόξας τη Μητέρα, πιότερο αυτοί δοξάζονται»
(Ιωάννης Δαμασκηνός). Ας τη δοξάσουμε κι εμείς κατά πώς μας προτρέπει ο άγιος
Νικόδημος ο Αγιορείτης: «Ας φτιάξουμε τη θύμηση και την καρδιά μας ένα ταμείο
και μια κατοικία των αρετών της Θεοτόκου, ώστε βλέποντάς μας η Παρθένος
στολισμένους μ’ αυτές τις αρετές, να επιθυμήσει το κάλλος των ψυχών μας και να
έρθει νοερά προς εμάς».
※
[Από λόγους «Εἰς τὴν Κοίμησιν»
Ιωάννου Δαμασκηνού,
[Από λόγους «Εἰς τὴν Κοίμησιν»
Ιωάννου Δαμασκηνού,
Γρηγορίου του Παλαμά,
Νικολάου Καβάσιλα,
Μακαρίου του Πατμίου
και Νικοδήμου του Αγιορείτου.
Από το Ορθόδοξο, μηνιαίο,
φοιτητικό περιοδικό
«Η δράσις μας»,
(1) Έτος Λστ΄, Τεύχ. 350,
(Αύγουστος–Σεπτέμβριος 1997),
σελ. 219.
(2) Έτος Μβ΄, Τεύχ. 410,
(2) Έτος Μβ΄, Τεύχ. 410,
(Ιούλιος–Αύγουστος 2003),
σελ. 203–204.
Επιμέλεια ανάρτησης,
επιλογή θέματος και φωτογραφιών,
πληκτρολόγηση κειμένου:
π. Δαμιανός.]
※
⁜
Επιτρέπεται
η αναδημοσίευση
των
αναρτήσεων από το «Εἰλητάριον»,
αρκεί να
αναφέρεται απαραίτητα
ως πηγή
προέλευσης.
⁜
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου