Η ΛΑΣΠΩΜΕΝΗ ΝΥΦΗ

Η ΛΑΣΠΩΜΕΝΗ ΝΥΦΗ

     Η Ελένη Ντιάρτεφ καταγόταν από Ρώσους ευγενείς γονείς και έζησε τον 19ο μ.Χ. αιώνα. Μικρή ακόμα, οι γονείς της θέλησαν να την παντρέψουν με κάποιον της αρεσκείας τους, χωρίς να τη ρωτήσουν. Επειδή όχι μόνο δεν ήθελε τον συγκεκριμένο γαμπρό, αλλά ούτε οποιονδήποτε άλλον. Το μυαλό της το είχε μόνο στον μόνο Νυμφίο Χριστό και μοναδική της έγνοια ήταν να μονάσει. Οι γονείς της όμως δεν ήθελαν να ακούσουν λέξη. Ήθελαν σώνει και καλά να τη δούνε νύφη. Είχαν ήδη παντρέψει τα υπόλοιπα παιδιά τους και είχε μείνει μόνο η Ελένη, που ήταν και η μικρότερη.

     Εκείνο τον καιρό έτυχε να περνάει από την πόλη τους ο ηγούμενος της Μονής Βαλαάμ, όσιος Ναζάριος (†Φεβρ. και 14 Οκτ.), ο οποίος και τους επισκέφτηκε. Η Ελένη άρπαξε την ευκαιρία να ζητήσει τη βοήθεια του γέροντα. Αφού εξομολογήθηκε, του εξήγησε το όλο ζήτημα και τον παρακάλεσε να μεσολαβήσει αυτός στους γονείς της. Εκείνοι όμως ήταν ανένδοτοι. Έτσι η κόρη τον παρακάλεσε να της υποδείξει κάποιον τρόπο για να γλιτώσει. Ο όσιος φωτισμένος από το Άγιο Πνεύμα τής είπε ότι ο μόνος τρόπος ήταν να γίνει σαλή για χάρη του Χριστού. Από τη στιγμή εκείνη ανέλαβε τη δύσκολη αυτή άσκηση. Οι δικοί της, στην αρχή, δεν έδωσαν ιδιαίτερη σημασία στα διάφορα καμώματά της, νομίζοντας ότι ήταν παιδιακίστικα σκέρτσα.

     Ορίστηκε η ημερομηνία του γάμου και μόλις τελέστηκε το μυστήριο και κάθισαν στο γαμήλιο γεύμα, η Ελένη σηκώθηκε ξαφνικά και πήδηξε με τα νυφικά από το παράθυρο σε μια λακκούβα γεμάτη λάσπες. Άρχισε να κυλιέται μέσα, ενώ όλοι οι παρευρισκόμενοι τα έχασαν. Ακολούθως ο γαμπρός την εγκατέλειψε και οι γονείς της δεν την ήθελαν πια, για το ρεζίλεμα που τους έκανε.

     Άρχισε να περιπλανιέται στους δρόμους και να κάνει διάφορες τρέλες, ενώ ταυτόχρονα άλλους νουθετούσε και άλλους καλούσε σε μετάνοια. Ύστερα από αρκετά χρόνια έγινε δεκτή σε κάποιο μοναστήρι στον Αρζαμά, Ρωσική πόλη – γενέτειρα της επίσης διά Χριστόν Σαλής, της αγίας Πελαγίας Ιβάνοβνας (†30 Ιανουαρίου). Εκεί ασκήθηκε με αυστηρότητα, μέχρι που έλαβε από τον Κύριό μας το διορατικό χάρισμα και απέκτησε φήμη για την οσιότητά της. Κοιμήθηκε ειρηνικά την ημέρα του Πάσχα (άγνωστης χρονολογίας). Στην κηδεία της μαζεύτηκε πλήθος κόσμου. Το κελί της έγινε παρεκκλήσι και συσσώρευε πολύ κόσμο, μέχρι την επικράτηση του αθεϊσμού στη Ρωσία, οπόταν και απαγορεύτηκε κάθε έκφραση τιμής και ευλάβειας προς την Ελένη.

     Είθε να πρεσβεύει προς τον Κύριο για όλους μας. Αμήν.

※

[Ίκαρου Πετρίδη:

«Εμπαίζοντες

(“Ἡμεῖς μωροὶ διὰ Χριστόν…”)»

Μέρος Β΄, Κεφ. 10ο, σελ. 177–178,

Εκδόσεις «Μορφή Εκδοθήτω»,

Αθήνα, Μάρτιος 2008.

Επιμέλεια ανάρτησης,

επιλογή θέματος και φωτογραφίας,

πληκτρολόγηση κειμένου:

π. Δαμιανός.]

※

⁜

Επιτρέπεται η αναδημοσίευση

των αναρτήσεων από το «Εἰλητάριον»,

αρκεί να αναφέρεται απαραίτητα

ως πηγή προέλευσης.

⁜