ΑΝΘΡΩΠΟΙ «ΛΟΓΙΣΜΟΚΥΒΕΡΝΗΤΟΙ»

ΑΝΘΡΩΠΟΙ «ΛΟΓΙΣΜΟΚΥΒΕΡΝΗΤΟΙ»

Έρχεται να μας αγκαλιάσει και να μας συνεπάρει η αγάπη του Χριστού και πέφτει πάνω στα σουβλερά αγκάθια της μεγάλης απιστίας και αμηχανίας μας. «Πώς θα με σώσεις Εσύ εμένα;», «Για ποιο λόγο να με σώσεις;», «Άσε, μπορώ να σωθώ και μόνος μου!», μοιάζει να Του λένε ευκρινώς και προπετώς οι χτύποι της ανήμερης καρδιάς μας.

Τι παράξενο! Μας τρομάζει το μυστήριο της αγάπης, αυτή η ίδια η Αγάπη, γιατί μάθαμε ισόβια σχεδόν είτε να την αγνοούμε είτε να την αρνούμαστε είτε να την διαστρεβλώνουμε. Γιατί είμαστε κατά βάθος ταλαιπωρημένοι από τις τόσες σφαλερές ιδέες που έχουμε και συντηρούμε μέσα μας γι’ αυτή. Γιατί ομολογουμένως είμαστε συγχυσμένοι, περίπλοκοι, μπερδεμένοι και ίσως αυτοβασανιστικά αλύτρωτοι. Δεν είμαστε απλοί, αμήχανοι και αθώοι, γιατί είμαστε γεμάτοι λογισμούς.

Τα θεμέλιά μας είναι σαθρά και αμμώδη και λαχταράμε να βρούμε μια ουσιαστική δύναμη να στηριχθούμε. Έχουμε μια δίψα, μια λαχτάρα κι έναν πόθο, αλλά δυστυχώς μένουμε μονάχα σε αυτά. Αναπτύσσουμε θεωρίες ίσα για να χρονοτριβούμε καλύτερα. Η έλλειψη πίστης, αυταπάρνησης και ανδρείας μάς κάνουν ολοένα λιγότερο πρακτικούς και αποτελεσματικούς και περισσότερο στάσιμους. Αλλά ακόμη και οι πράξεις που γυρεύουμε για να βρούμε μια λογική άκρη, ή δεν υπάρχουν ή ως συνήθως έρχονται τελευταίες και μισοκαμωμένες.

Όμως όλο το παιγνίδι παίζεται μέσα στο νου του ανθρώπου, αυτό το ιερό του πολύτιμου είναι μας. Ή θα έχεις νου φιλόθεο ή αφιλόθεο. Ή φιλάδελφο ή μισάνθρωπο. Ή θα έχεις νου θεοερωτικό ή μίζερο πνευματικά. Είθισται λοιπόν με τους λογισμούς να κλωτσάμε τη Χάρη, με τους λογισμούς να απωθούμε κάθε ευεργεσία του Θεού προς εμάς, με τους λογισμούς να χαλάμε το πέρασμα του Θεού μέσα από τον αγρό της καρδιάς μας, με τους λογισμούς να σκοτώνουμε την ευρωστία και υγεία του λιπόψυχου και απορημένου εαυτού μας. Μετά, βρισκόμενοι σ’ ένα σιωπηλό λιβάδι από συντρίμμια του εαυτού μας, χάσκουμε, απορούμε, σιωπούμε, θλιβόμαστε, σβήνουμε. Κάποιες φορές εκσφενδονίζουμε με όλη μας τη ψεύτικη και εικονική δύναμη κι ένα «Γιατί; Τι έχω κάνει; Τι Σου έχω κάνει;».

Λοιπόν, ναι! Ας μην απορούμε άλλο, ας το παραδεχθούμε επιτέλους: τα έχουμε κάνει όλα! Έχουμε παραδοθεί στην «πραγματικότητα» των λογισμών μας· των λογισμών μας, που δεν είναι άλλο παρά η μολυσματική αντανάκλαση των οικείων μας παθών, αμαρτιών και θελημάτων. Και, κάτι περισσότερο ακόμη: οι λογισμοί είναι οι ενδόμυχα σκαιοί τύραννοι της ύπαρξής μας, αυτοί προς τους οποίους εμείς μόνιμα και εξακολουθητικά δε φέρουμε καμία αντίρρηση, καμία αντίσταση, καμία ανυπακοή και ανυποταγή.

Όλες οι αντινομίες, οι παλινωδίες και οι αντιφάσεις μάς συνέχουν τρομακτικά, γιατί ο εσωτερικός άνθρωπος πάσχει ανεκδιήγητα. Και πάσχει, γιατί είναι ένας άνθρωπος «λογισμοκυβέρνητος». Είμαστε κατά βάση άνθρωποι «λογισμοκυβέρνητοι», γιατί δεν θέλουμε η καρδιά μας να έχει για κυβερνήτη Αυτόν που την έπλασε. Το ανθρώπινο είναι, παρά το προσωπείο της χαρωπότητας που επιδεικνύει συνέχεια παντού, στην ουσία δεν είναι ειρηνευμένο και χαρούμενο, γιατί δεν είναι αποκαταστημένη η σχέση του με τον Θεό. Ο Θεός τού λείπει και τον Θεό απωθεί. Αλλά ή θα βρούμε τον Θεό ή θα απωλέσουμε τον εαυτό μας.

Για να βρούμε όμως τον Θεό, πρέπει να πραγματοποιήσουμε την γενναία έξοδο που απαιτείται από το κράτος των αγαπημένων μας λογισμών και των σαγηνευτικών μας ιδεών. Άλλωστε ο Θεός ποτέ δεν θέλησε να είναι ο Ίδιος μια «ιδέα» για μας. Ο Θεός είναι το Πρόσωπο και η Σχέση της καρδιάς μας. Αν δεν Τον δούμε και δεν Τον αισθανθούμε έτσι, τότε Τον μειώνουμε και Τον υποβιβάζουμε στα ανώδυνα και εύκολα μέτρα, μέσα στα οποία θέλει συνεχώς να βρίσκεται το σύστημα του συμβατικού κόσμου, το σύστημα των εφησυχασμένων κοινωνιών, το σύστημα και η πλοκή των σκολιών λογισμών μας, τους οποίους εμείς αφήνουμε σαν άλλους θρασύδειλους καταληψίες μέσα στην καρδιά μας.

Αλλά την καρδιά μας τη θέλει μόνο Εκείνος.

π. Δαμιανός

⁜

Επιτρέπεται η αναδημοσίευση

των αναρτήσεων από το «Εἰλητάριον»,

αρκεί να αναφέρεται απαραίτητα

ως πηγή προέλευσης.

⁜