ΜΥΣΤΗΡΙΟ, ΠΟΤΕ ΠΙΕΣΤΗΡΙΟ

ΜΥΣΤΗΡΙΟ, ΠΟΤΕ ΠΙΕΣΤΗΡΙΟ

     Αφού κατάφερα και ακύρωσα όλες τις εγκάρδιες προσμονές που φύλαγε η αγάπη σου για μένα, προβαίνω τώρα στο πλέον παράταιρο και θρασύ του βήματος: τάχα ν’ απορώ «γιατί έφυγες». Μια ζωή μ’ αυτές τις ποταπές απορίες έχει κερδηθεί πολύς άσκοπος και ανούσιος χρόνος. Πάμπολλες τέτοιες απορίες κάλυψαν τέλεια μια ενδόμυχη και ένοχη γνώση που προϋπήρχε ανομολόγητα. Όσοι ξέρουν μέσα τους, υπάρχει περίπτωση να ρωτούν για να μείνουν αθώοι και ακατάκριτοι. Στο ρόλο και στην προσποίηση του εντελώς ανίδεου, η απορία ταιριάζει γάντι. Μα, να μη γίνει τώρα η υποκρισία βασιλικότερη της αλήθειας με τις ατέρμονες φίλαυτες εκδοχές των δικαιολογιών που γεννά η αναλγησία. Το λοιπόν, εσύ –εσύ που είσαι εγώ και εγώ που δεν έγινα εσύ– καλά έκαμες κι έφυγες αδελφέ και αδελφή μου, φίλε, ισόψυχε και γνωστέ μου. Μονάχα τούτη τη φυγή σου εγώ οφείλω να χρεωθώ πάραυτα, εάν θέλω πραγματικά να μάθω αυτό που δεν μου επιτρέπει η αυτοδικαίωση και ο εγωισμός μου: το πόσο παντοτινά λίγος και προσωπικά ανύπαρκτος είμαι, δίχως ταπείνωση κι αγάπη, δίχως την προσωπική ευθύνη για μια πράξη κοινωνίας και ουσίας, δίχως την ένστοργη φροντίδα ενός μεγαλείου κουρνιασμένου στην πράξη, δίχως την ζωογόνα ανάγκη να προσέχω ένα πρόσωπο ως κόρη οφθαλμού. Και, το συμπέρασμα; Η σχέση που δίνει ο Θεός στο διάβα της καρδιάς από μόνη της είναι πάντα μυστήριο και ποτέ πιεστήριο…

π. Δαμιανός

⁜

Επιτρέπεται η αναδημοσίευση

των αναρτήσεων από το «Εἰλητάριον»,

αρκεί να αναφέρεται απαραίτητα

ως πηγή προέλευσης.

⁜