ΑΓΑΝΑΚΤΗΣΑ

ΑΓΑΝΑΚΤΗΣΑ

     Δε μπορούσα να περιμένω την άργητα των άκαρδων πραγμάτων, δε μπορούσα να καταπιώ έναν αιώνα απόστασης που ανθεί σκουριαστικά μεταξύ των υπάρξεων, δε μπορούσα να με μουδιάσω και να χαλάσω τον ασίγαστο παλμό μου για το τίποτα, για το περίπου, για το καθόλου, για το δήθεν, για το έτσι του πρόχειρου, του βιαστικού και του ανόητου. Να έχεις λόγια και να σε περνούν για αλύπητο βουβό, να έχεις λόγο και ν’ αλαργεύουν την κατανόηση που του πρέπει, να έχεις και καμιά πράξη και να υψώνουν στιβαρά τείχη αγνόησης, μόνο και μόνο γιατί μας κυβερνάει η έπαρση της σαπίλας. Αγανάκτησα! Άφησα πέρα τις εξηγήσεις, τις ευγένειες και τις αβρότητες. Πεθαίνουμε από την αρρώστια του ανώδυνου. Καταρρέουμε μέσα στην πλήξη της εικόνας μας. Όλα τα καλά μαχαιρώματα τα κρύβουμε κάτω από την πλούσια ατσαλακωσιά μας. Μα, εγώ το τόλμησα. Πήγα κι έβαλα με καμάρι και λυγμό όλη τη φωνή και τη φράση μου στο βλέμμα που μού ’δωσε ο Θεός για σένα. Καρφίτσωσα ελπίδες και προσευχές στο κράσπεδο του ιματίου της ανείπωτης αγάπης Του.

π. Δαμιανός

[Στη φωτογραφία: 

ο εξαίρετος ζωγράφος 

Andrew Newell Wyeth 

(1917–2009).]