ΚΑΡΔΙΟΣΚΟΠΟΙ ΚΑΙ ΟΥΡΑΝΟΣΚΟΠΟΙ

ΚΑΡΔΙΟΣΚΟΠΟΙ ΚΑΙ ΟΥΡΑΝΟΣΚΟΠΟΙ

     …Να σου πω ειλικρινά τι αισθάνομαι;

     Ότι, τα «πολλά λόγια» μάς καθιστούν αυτόχρημα κάτι ωσάν «διδασκάλους», σαν κάποιους γοητευτικούς «διδάχους» από το πουθενά της ωραίας μας εγκεφαλικής κρίσης. Όταν μπροστά στον ανθρώπινο πόνο εξαντλούμαστε στην ανάπτυξη θεωριών, παραινέσεων και συμβουλών, τότε, το δίχως άλλο, πρέπει να είμαστε στο πολύ ανομολόγητο βάθος μέσα μας πολύ άπονοι τύποι, γιατί πολύ αναίσθητοι και ασυμπαθείς. Δεν υπάρχει αμφιβολία. Λυπάμαι που, αν όχι πάντα, αν όχι πάμπολλες φορές, τουλάχιστον ενίοτε, είμαστε τόσο «φίνα μαστόρια» στα «πνευματικά», που καταφέρνουμε να τυλίξουμε σε μια κόλλα «νηπτικότητας» και «θεολογίας» αυτά τα «πολλά λόγια» μας. Προσωπικά, αισθάνομαι πολύ «άνθρωπος» για να μην προχωρήσω παραπέρα: «παραπέρα», στο μουσκεμένο χωράφι της καρδιάς που μούδιασε η πάχνη του πόνου. Και αισθάνομαι, επίσης, πολύ «χριστιανός», όταν και όποτε καταφέρω –με τη χάρη και δύναμη του Θεού– να σπάσω τους γερούς ιμάντες του καταραμένου εγωισμού μου και προσπέσω ανενδοίαστα και προσκυνήσω σεβαστικά τον πόνο του συνανθρώπου μου· έχοντας ταυτόχρονα και μεγάλο δέος για την υπομονή που αίρει σιωπηλά η καρδιά του, «τότε» στη μεγάλη και άφραστη ώρα του πόνου του. Οι Χριστιανοί, (πρέπει να) είμαστε λίγο «καρδιοσκόποι» αλλά συνάμα και λίγο «ουρανοσκόποι»: να βλέπουμε και ν’ ατενίζουμε προσευχητικά και την πονεμένη καρδιά και τον απαθή ουρανό. Και ξέρουμε πολύ καλά, ότι κυρίως μόνο τότε, όταν έρχεται το μυστήριο του πόνου και σμίγει με τον άνθρωπο και όταν η καρδιά του, άθελά της, χωνεύεται στο καμίνι της υπομονής, τότε είναι πραγματικά που σχίζονται και ανοίγουν οι ουρανοί. Γιατί σ’ αυτό το μυστικό «βάπτισμα» του πόνου και της δοκιμασίας είναι που συμπάσχει ακόμη και ο αλάλητος και ο φαινομενικά αφανής Θεός, αλλά πάντα στοργικά και φιλάνθρωπα παρών σαν Πατέρας, δίπλα στον πονεμένο άνθρωπο…

π. Δαμιανός

[Από ένα απαντητικό μήνυμα προς τον αγαπητό φίλο Ν.]