Η ΥΠΕΤΡΟΦΙΑ ΕΝΟΣ ΑΣΚΗΤΟΥ

Η ΥΠΕΤΡΟΦΙΑ ΕΝΟΣ ΑΣΚΗΤΟΥ

     Ο π. Ιωακείμ Αγιαννανίτης (κατά κόσμον Ιωάννης Νικολαΐδης, από την Καλαμάτα· 1895–1950), ο αγιασμένος υποτακτικός του Γέροντος Γρηγορίου από την Ιερά Καλύβη του Γενεσίου της Θεοτόκου, στη Σκήτη της Αγίας Άννης του Όρους Άθω, ήταν μια υπέροχη αγωνιστική μορφή όπου μέσα της ζούσε η ασίγαστη προσευχή μαζί με τη θερμουργό άσκηση που γίνονταν ταπεινά για την αγάπη του Χριστού. Τα χρόνια όμως περνούσαν και, μέρα με τη μέρα, ο κατά πάντα φιλάσθενος π. Ιωακείμ αγιαζόταν. Συγχρόνως δε, και ο «έξω άνθρωπος» φθειρόταν φανερά. Η κατάσταση της υγείας του δεν ήταν καθόλου ευχάριστη. Κάποτε, παρά τη θέλησή του, ο Γέροντάς του κάλεσε στην Καλύβη γιατρό. Η διάγνωση ήταν απογοητευτική. Επρόκειτο για φυματίωση. Ο θάνατος ήταν ζήτημα λίγων μηνών, αν ο π. Ιωακείμ δεν άλλαζε διαιτολόγιο. Έπρεπε να τρώει κρέας, ψάρια, αυγά… κι αν δεν βρίσκονταν οι τροφές αυτές εκεί, ήταν επείγουσα ανάγκη να βγει έξω από το Άγιον Όρος. Επιπλέον ο γιατρός διέταξε τελεία ανάπαυση.

     Ήρεμα τ’ άκουσε όλ’ αυτά ο π. Ιωακείμ. Σαν έφυγε ο γιατρός πλησίασε τον Γέροντα.

     –Γέροντα, του είπε ικετευτικά, δώστε μου ευλογία να μείνω στον ναό απόψε. Θέλω να προσευχηθώ στην Κυρία Θεοτόκο και το πρωί θα συζητήσουμε τι θα κάνουμε με την υγεία μου.

     Εκείνος κάτι ήξερε και του το επέτρεψε. Ξαγρύπνησε στον ναό η αδάμαστη αυτή ψυχή. Και το πρωί, μετά τον όρθρο, παρακαλεί τον Γέροντα:

     –Σας παρακαλώ να μην κάνουμε ό,τι είπε ο γιατρός. Ας αφήσουμε την υπόθεση της υγείας μου στα χέρια της Παναγίας μας. Εκείνη θα οικονομήσει τα πράγματα. Και, για να βεβαιωθούμε για τη δική της επέμβαση, αντί για κρέας και άλλα φαγητά, ας μου δώσετε ευλογία να συνεχίσω την κανονική μου νηστεία. Επιπλέον να μη βάλω στο στόμα μου γλυκό. Έτσι θα δοξαστεί η Μητέρα μας η Παναγία.

     Ο Γέροντας αισθάνθηκε υπέρμετρο θαυμασμό μπροστά στην ατσάλινη πίστη και την απαράμιλλη δύναμη της θέλησής του. Του επέτρεψε ό,τι ζήτησε, γιατί το παρελθόν τον είχε διδάξει πολλά σχετικά με τον π. Ιωακείμ. Θυμήθηκε τον καιρό που είχαν πάει στο Κελί του Αγίου Κωνσταντίνου για να μάθει αγιογραφία. Ο ακάματος υποτακτικός του είχε τόση πειθαρχία πάνω στο σώμα του, που επί ένα χρόνο έβαλε κανόνα να παίρνει λίγη τροφή μόνο κάθε απόγευμα και μάλιστα πάντα όρθιος!...

     Πέρασε ενάμιση χρόνος. Ο γιατρός ήρθε πάλι στην Καλύβη και με πολύ ενδιαφέρον ρώτησε τον Γέροντα αν ο π. Ιωακείμ βρίσκεται στη ζωή.

     –Ασφαλώς ζει! του απάντησε εκείνος.

     Τότε ζήτησε να τον εξετάσει και πάλι.

     –Δεν βλέπω τίποτε απολύτως! φώναξε κατάπληκτος μετά την εξέταση. Είσαι τελείως καλά! Φαίνεται ότι η υπερτροφία και η τελεία ανάπαυση που σε συμβούλευσα έφεραν αποτέλεσμα. Σου χάρισαν πλήρη θεραπεία…

     Ο Γέροντας Γρηγόριος και ο π. Ιωακείμ κοιτάχθηκαν στα μάτια και δεν μπόρεσαν να μη γελάσουν. Σαν απομακρύνθηκε ο δεύτερος, ο γιατρός έμαθε το ιστορικό της αντιμετώπισης της ασθένειας. Έμεινε άφωνος. Θαύμασε τη δύναμη της πίστης, της οποίας ίσως για πρώτη φορά έβλεπε τα χειροπιαστά κατορθώματα…

ΑΡΧΙΜ. ΧΕΡΟΥΒΕΙΜ ΚΑΡΑΜΠΕΛΑΣ

(1920–1979)

※

[Αρχιμ. Χερουβείμ Καράμπελα:

«Ιωακείμ Αγιαννανίτης»

–Σύγχρονες Αγιορείτικες Μορφές 1–

μέρος β΄, κεφ. 9ο, σελ. 59–60,

Έκδοση Ιεράς Μονής Παρακλήτου,

Ωρωπός Αττικής, 1995⁹.]

※