ΑΜΥΔΡΗ ΥΠΟΨΙΑ
Μαθήτευσε η ανίδεη καρδιά στο παγερό σχολείο της ανομίας του κόσμου. Πολυκαίρισε
η αναλγησία στις ατραπούς των τρυφερά ανήσυχων φλεβών. Ξεράθηκε το μελάνι των
όρκων και των ταξιμάτων στα τσακισμένα δίπτυχα της ύπαρξης. Ξοδεύτηκε η τάλαινα
ψυχή σε πτώσεις που δεν έστερξε. Οι λατρείες που διάβηκαν απ’ το κατώφλι του
είναι, δεν ήταν παρά μια μολυβένια νάρκωση στον παλμό. Δεν τιμήσαμε την έμφυτη
δίψα για Θεό και ήπιαμε μετά σκούρες θάλασσες από αδιάλυτη αισχύνη. Η σκουριά που
μετάλαβε σιωπηλά η σκέψη έπληξε ευαισθησίες που έγιναν μέσα μας λόγχες
κοφτερές. Η ελευθερία που τόσο ακραία ποθήθηκε ναυάγησε στις απωθήσεις,
διαλύθηκε στις ακατάσχετες αρνήσεις, απωλέσθηκε στις εσπευσμένες φυγές και ακράτητες
αποδημίες. Μετά απ’ όλα τούτα, έγιναν οχληρά και απρόσδεκτα τα λόγια Του. Ο
Ίδιος σαν μέγας παρείσακτος δεν συνιστάται πια από μας· ναι, ψάχνουμε γι’ άλλον
θεό τώρα, καλύτερο από Δαύτον. Δώσαμε σ’ Αυτόν όλα μας τα νώτα σαν πικρά
αφιερώματα με μια πίστη άπνοη, άπτερη, μουσειακή. Η αγάπη Του ανεπιθύμητη, βαρετή,
αφόρητη και απαράδεκτη. Άστοργοι οι τρόποι της και σκληρές όλες οι οδοί της.
Ακατάληπτη βάσανος η Ζωή που μας προσφέρεται αφείδωλα απ’ τη ζωή Του. Τώρα η
σωτηρία ένα αίνιγμα στυγερό για μας· τώρα η χάρη Του μια αγκαλιά που πληγώνει
ανερμήνευτα. Να μαζέψουμε τα κέρματα των λόγων, τις διαθέσεις απ’ τις κηρύθρες
των στιγμών· να συνάξουμε τις σκόρπιες μνήμες, κάπου στα έγκατα μάς προσμένει καρτερικά
το φως που απαρνηθήκαμε επιπόλαια. Κανείς πια δε βαστάει για τον εαυτό του έστω
και μια αμυδρή υποψία για την αποχαύνωση…
π. Δαμιανός
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου