ΤΟΥΤΗ Η ΑΡΧΕΓΟΝΗ ΠΝΟΗ

ΤΟΥΤΗ Η ΑΡΧΕΓΟΝΗ ΠΝΟΗ

     Όταν απουσιάζει η προσευχή από την καρδιά, θαρρείς πώς όλα σ’ αυτόν τον κόσμο γίνονται μάταια, άσκοπα, αδιάφορα, απειλητικά, αβάσταχτα, επίμοχθα και φοβερά. Τα «έργα» εδώ, όσο και «θεάρεστα» να είναι, μοιάζουν με θλιβερά πετροχαλάσματα που συσσωρεύονται για να καλύψουν το μέσα χάσμα που δίνει συνεχώς προς τα έξω μονάχα δριμύ άλγος. Είθε, όλες οι μνήμες που κρατά φυλαγμένες η κουρασμένη διάνοια, μνήμες από πρόσωπα, από σχέσεις και από την αβόλιστη ενδοχώρα του εαυτού μας, να γίνουν βαθμιαία αξεδίψαστη προσευχή της καρδιάς. Η προσευχή· τούτη η αρχέγονη και υπερκόσμια Πνοή του Θεού δεν γίνεται να μη δώσει την ατελεύτητη καθαρή ζωή της σε όποιον γυρέψει να τη ζήσει. Ο κόσμος αυτός, μέσα μας, τριγύρω μας, δεν έγινε εξαρχής για να μη ζήσει και πορευθεί αυθεντικά. Όλοι μας οι παλμοί ραγίζουν κραυγάζοντας με το χτύπο τους εκείνο το λυτρωτικό μυστικό, που όλο το εγκόσμιο σύστημα απαιτεί φθονερά να σιγήσουμε: η ζωή ανήκει στην Προσευχή, που είναι η ζηλευτή ζωή των απάντων. Και μέσα στις φλέβες του ανθρώπου, άρα και του κόσμου που ζει, εάν δεν κυλήσει ελεύθερα και αβίαστα η Προσευχή και, κυρίως, Αυτός και Εκείνος που δεν έπαυσε ποτέ από το να δίνει ευχή στα χείλη του κάθε ειλικρινά ευχόμενου ανθρώπου (πρβλ. Α΄ Βασ. 2:9), τότε είναι κάτι παραπάνω από βέβαιο ότι θα περάσει από μέσα τους η αρά του τίποτα, το κάθε κενό και άχθος, ο κάθε πόνος, ο κάθε μικρός ή μεγάλος θάνατος. Το πνεύμα μας από την επίμονη ιερή επίκληση εισέρχεται με ακραία και ακόρεστη λαχτάρα στη λατρεία του Θεού και μεταλαμβάνει κατάπληκτο αυτούσια ζωή, η πρωτόφαντη ενέργεια της οποίας, στέκεται στο επέκεινα κάθε άλλης γνώριμης ή περιγραπτής ζωής. Ευλογία Θεού!...

π. Δαμιανός