Ο ΘΕΟΣ ΤΩΝ ΜΕΤΑΝΟΟΥΝΤΩΝ

Ο ΘΕΟΣ ΤΩΝ ΜΕΤΑΝΟΟΥΝΤΩΝ

     Η μετάνοια είναι ατελεύτητο μυστήριο του Θεού στις καρδιές των εύπτωτων, ευόλισθων και πολύπαθων ανθρώπων. Και, ως μυστήριο, είναι φως και φωτισμός. Μάλιστα δε, ο Ίδιος ο Θεός μας, «Θεός των μετανοούντων εστί» στην κυριολεξία (βλ. Προσευχή του Μανασσή). «Δεν είναι Θεός» των αμετανόητων, των αμεταμέλητων, των αταπείνωτων, των αυταρκών, των αγέρωχων, των άμεμπτων, των άπτωτων, των αυτοδικαιωμένων και των αυτοαγίων. Μόνο με την προσωπική μας μετάνοια μπορούμε να ομολογήσουμε έμπρακτα την αγιότητα και αναμαρτησία του Θεού. Ει δ’ άλλως, αφήνουμε τον πελώριο τοίχο των αμαρτιών μας να μας χωρίζει διαρκώς από το Θεό, διακηρύσσοντας φρενοβλαβώς μια ψυχόλεθρη δική μας «αγιότητα», σιμά σ’ εκείνη την αυθεντική και σώζουσα του Θεού. Όποιος πλησιάζει ειλικρινά και άδολα το Θεό, δεν γίνεται να μη συναισθανθεί στο ιλαρό φως Του τις πτώσεις και αμαρτίες του. Και όποιος αισθάνεται τις αμαρτίες του, με ταπείνωση και απλότητα, αυτός βρίσκει στο ακέραιο τη θεϊκή Χάρη σύντροφο και σύμμαχο στη ζωή του. Και μ’ αυτή πορεύεται κατόπιν λυτρωμένος και ελεύθερος, ωραίος και δυνατός. Όποιος αποστρέφεται τη Χάρη του Θεού και τα μυστήρια του Θεού, τη ζωή του Θεού στη ζωή του, ζει μονίμως με τη φιλία της αμαρτίας και την αμνηστία της πτωτικότητάς του σε ολοϋπαρκτικό επίπεδο. Μια πωρωμένη και λίθινη καρδιά, ένας άνθρωπος που δεν έχει μέσα του δίψα και λαχτάρα για το Θεό, δυσανασχετεί ακόμη και στο άκουσμα της λέξεως «μετάνοια», θεωρώντας την, μέσα στην άγνοιά του, σαν κάτι το εξευτελιστικό, το ταπεινωτικό και περιττό για τον αφώτιστο κόσμο του. «Δεν μετανιώνω για τίποτα», λέει σήμερα με κομπορρημοσύνη ο κόσμος. «Μετανιώνω για τα πάντα», λέει θαρρετά ο πιστός και βρίσκει τον Θεό του πάραυτα μέσα του. «Ο Θεός αγάπη εστί», συνηθίζουν να λένε πολύ εύκολα οι πάντες σήμερα. Αλλά το πρώτο και βασικό γνώρισμα αυτής της αγάπης, που είναι η άφεση των αμαρτιών, λίγοι το ζουν σήμερα. Γιατί ολοένα και πιο λίγοι επιθυμούν να ζήσουν τη μετάνοια του Θεού από τα τρίσβαθα του εαυτού τους. Και τι ωραίο, στ’ αλήθεια, να το ζει κανείς αυτό που λέει η Ζ΄ Ευχή της Θείας Μεταλήψεως, του Αγίου Συμεών του Νέου Θεολόγου: «Κανένα μέγεθος πταισμάτων και κανένα πλήθος αμαρτιών δεν υπερβαίνει την πολλή μακροθυμία και την άκρη της φιλανθρωπίας του Θεού μου». Άμα γευθείς την άφεση του Θεού στην καρδιά σου, είναι αδύνατο να μην αισθάνεσαι ότι είσαι αποκαταστημένος εσωτερικά· θεμελιωμένος, εδραίος και ακλόνητος πάνω στην πέτρα της πίστεως. Και, μ’ αυτή την πίστη, το πρώτο θαύμα που βιώνεται, δεν είναι οι άλλοι, δεν είναι ένα «κάτι» έξω από μένα, αλλά εγώ ο ίδιος, ολάκερο το είναι μου και ο εαυτός μου. Και ασφαλώς θα είμαστε πραγματικά πιστοί, όχι με τις ατέρμονες θεωρίες μας για το Θεό και την Εκκλησία Του, όχι με τα «κοψοραψίματα» του υποκειμενισμού μας, όχι με τα «νομίσματα» των θελημάτων μας και βεβαίως όχι με μια ψευδοθρησκευτική γνώση που βολεύει και συγκαλύπτει, που εξυπηρετεί και εξιδανικεύει, αλλά με τη γνήσια μετάνοια της ψυχής μας, που ανακαινίζει και αναπτερώνει δυναμικά το τσακισμένο μας είναι. Τη μετάνοια, που είναι η οδός της πίστης, η πείρα της ελπίδας, η μέθεξη της θεϊκής αγάπης.

π. Δαμιανός