ΣΩΡΙΑΣΜΕΝΗ
ΑΝΑΛΗΘΕΙΑ
Έχω
συναντήσει ανθρώπους, που το καθημερινό ψέμα τους είναι μεγαλύτερο από το μπόι
τους. Όλο το σύνδρομο της ενδοδιαστροφής τους, υφαίνεται θαυμάσια: η υπεκφυγή,
η ανακρίβεια, η ασάφεια και η αοριστολογία, η απόκρυψη ή η διαστρέβλωση της
πραγματικότητας, η κατηγορία και η συκοφάντηση, το κίβδηλο φρόνημα, όλ’ αυτά
και μαζί μ’ αυτά άλλα πολλά, είναι κάτι παραπάνω από πάθη και έξεις: είναι πραγματική
ρότα ζωής. Αλλά, τι ζωής! Το ψέμα, αργά ή γρήγορα όμως μετατρέπεται εσωτερικά
σε αβάσταχτο κενό και σε ανυπόφορη θλίψη που κατατρύχει ψυχές, σκουριάζει το
βίο και τοξικοποιεί τη συνείδηση. Και οι ψυχές, λυγισμένες απ’ όλη αυτή τη
θλίψη, μένουν ν’ απορούν και μόνο ν’ απορούν. Σχεδόν καμιά τους όμως δεν έψαξε
και δε βρήκε τη μελανή αιτία που κουρνιάζει μέσα τους. Ξέρετε, οι εχθροί είναι
πάντα απ’ έξω και πέρα από μας· έξω από τα τείχη της ύπαρξης, εκτός των συνόρων του εαυτού μας. Και ο Θεός, επίσης, είναι πάντα «άδικος», που μας ξέχασε σε αυτό το καμίνι της ατέρμονης και
ανεξήγητης θλίψης. Τα ασίγαστα «Γιατί;» δεν είναι απλά κάποιες φυσικές απορίες
της αγωνίας μας, αλλά φορτσάτα αλλεπάλληλα κύματα αμείλικτων απωθήσεων που
σωριάζουν με πάταγο την ισόβια και αθεράπευτη αναλήθεια μας· εμάς!...
π. Δαμιανός
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου