«ΕΛΑ ΝΑ ΠΑΛΕΨΟΥΜΕ!»

«ΕΛΑ ΝΑ ΠΑΛΕΨΟΥΜΕ!»

     Οι Άγιοι Πατέρες αγωνίστηκαν να αποκτήσουν την ειρήνη. Ένας από τους Αγίους Πατέρες είχε πει: «Ο νους είναι μεγάλος πλάνης. Πάντοτε ταξιδεύει. Δεν μπορεί να βρει ανάπαυση έως ότου κάνει την εμφάνισή του Εκείνος που μπορεί να του χαρίσει την ανάπαυση». Αν οι Άγιοι Πατέρες πάλεψαν τόσο σκληρά προκειμένου να αποκτήσουν την ειρήνη, τότε κι εμείς πρέπει πάντοτε να έχουμε κατά νου ότι πρέπει να πασχίζουμε να είμαστε καλοί κάθε ώρα και στιγμή. Κι έτσι, αυτό σημαίνει ότι ο νους μας δεν μπορεί να αποκτήσει την ειρήνη παρεκτός κι αν ο Παντοδύναμος, το Άγιο Πνεύμα, μας φωτίσει. Κι αυτό γίνεται όταν μαθαίνουμε να τηρούμε τον νου μας, με τον σωστό τρόπο, και όταν φτάνουμε πια να συνειδητοποιήσουμε ότι οι ήσυχοι και ευγενείς λογισμοί, οι γεμάτοι αγάπη και συγχώρεση, αποτελούν το δρόμο προς την ειρήνη και την ησυχία.

     Γιατί άραγε ο Κύριος εντέλλεται να αγαπάμε τους εχθρούς μας και να προσευχόμαστε γι’ αυτούς; Όχι για δικό τους καλό, αλλά για δικό μας! Διότι όσο κρατάμε μνησικακία σε κάποιον και κρατάμε μέσα μας την προσβολή του, δεν πρόκειται να έχουμε ειρήνη.

     Αν η κεφαλή μιας οικογένειας είναι επιβαρυμένη με μέριμνες και σκοτούρες για το μέλλον της οικογένειας, δεν πρόκειται να ειρηνεύσει ποτέ. Όλα τα μέλη της οικογένειας θα νιώθουν την ανησυχία του. Θα γνωρίζουν ότι «κάτι» πηγαίνει στραβά, αλλά δεν θα ξέρουν τι ακριβώς. Τότε μπορεί κανείς να δει πόσο επηρεάζουν οι λογισμοί μας τους άλλους. Και συμβαίνουν και παρεξηγήσεις μέσα στην οικογένεια εξαιτίας των λογισμών μας.

     Στην πόλη μας, το Πέτροβατς, υπήρχε ένας ιερέας ονόματι π. Β. Είχε ιδιαίτερη προσωπικότητα –ήταν κάπως τραχύς, με αιχμηρή γλώσσα, και απαιτητικός σε ζητήματα πειθαρχίας– Αλλά είχε μια απίστευτη αγάπη για τα ζώα. Υπήρχαν πάντοτε στο σπίτι του σκυλιά και γατιά. Κάποια φθινοπωρινή μέρα, πήγε να ευλογήσει το σπίτι κάποιου ενορίτη, ο οποίος είχε ένα τεράστιο και πολύ άγριο λυκόσκυλο. Το σκυλί ήταν μεγάλο σαν μοσχάρι. Όταν ο π. Β. δρασκέλησε το κατώφλι της αυλόπορτας, το σκυλί τινάχτηκε γοργά για να ριχτεί στον ιερέα. Ήταν όλοι σίγουροι ότι θα του επιτίθονταν. Αλλά ο ιερέας ορθάνοιξε τα χέρια του και είπε: «Έλα! Έλα να παλέψουμε!». Το σκυλί σηκώθηκε στα δύο του πισινά πόδια και έβαλε τα δύο μπροστινά του στους ώμους του ιερωμένου, και κατόπιν άρχισε να του γλύφει το πρόσωπο. Όλοι ξαφνιάστηκαν. «Κατάλαβε πόσο μου αρέσουν τα ζώα!», είπε ο ιερέας. Να, τι συμβαίνει, όταν ένας άνθρωπος έχει καλούς λογισμούς. Όταν και τα ζώα, που δεν είναι λογικά πλάσματα, νιώθουν τους καλούς λογισμούς μας, πόσο περισσότερο δεν θα αληθεύει αυτό και στην περίπτωση των συνανθρώπων μας; Οι λογισμοί μας δημιουργούν αρμονία ή δυσαρμονία στον κόσμο…

ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΘΑΔΔΑΙΟΣ ΤΗΣ ΒΙΤΟΒΝΙΤΣΑ

(1914–2003)

※

[«Οι Λογισμοί καθορίζουν τη ζωή μας»

–Βίος και Διδαχές

του Γέροντα Θαδδαίου της Βιτόβνιτσα–

μέρος 2ο, κεφ. 1ο, σελ. 76–78, §10–§11,

μετάφραση–επιμέλεια:

Βασίλης Αργυριάδης,

εκδόσεις «Εν Πλω»,

Αθήνα, Σεπτέμβριος 2014⁶.]

※