ΜΟΛΟΧΑ

ΜΟΛΟΧΑ

Ἕνα ὁλόκληρο καλοκαίρι

νὰ κουρνιάζει στὴ σεμνὴ σιωπὴ

μιᾶς ταπεινῆς κι’ ἀθώας μολόχας·

ἕνα λαύρο νυσταλέο μεσημέρι

νὰ προσπίπτει ἥσυχα

στὴν ἀθρόϊστη καὶ βουβὴ σκιά της·

μιὰ θερινὴ ἄπνοια,

σὰ θεριεμένη ἀποστασία,

νὰ ξεψυχᾶ ἐκεῖ, μόνο ἐκεῖ,

στὴ λιτὴ κι’ ἀπέριττη θωριά της...

π. Δαμιανὸς