ΟΙ ΑΓΙΟΙ ΠΑΝΤΕΣ

ΟΙ ΑΓΙΟΙ ΠΑΝΤΕΣ



Κηρυγματικός λόγος για τη σημερινή εορτή

     Μετά την Πεντηκοστή, έρχεται η Εκκλησία και προσθέτει ακόμη έναν κρίκο στην αλυσίδα της εόρτιας ευφροσύνης της με την γιορτή των Αγίων Πάντων. Όλα μέσα στο εορτοδρόμιο της Εκκλησίας μας έχουν συνέχεια, έχουν νόημα και σκοπό. Γιατί οι Άγιοι Πάντες μετά την Πεντηκοστή; Γιατί αυτοί που μαρτυρούν περίτρανα και δυναμικά, με τον βίο και το βίωμά τους, το έργο και την παρουσία του Αγίου Πνεύματος, είναι μονάχα οι Άγιοι. Επιπλέον, ο κατ’ εξοχήν καρπός του Αγίου Πνεύματος είναι η αγιότητα. Και αγιότητα σημαίνει να ζούμε τον Χριστό στην ζωή μας και να είναι η ζωή μας ο Χριστός· και, όπως τόνιζε ο Άγιος και Ομολογητής Ιουστίνος Πόποβιτς, όλη μας η ζωή να είναι μια Χριστοζωή· όλη μας η σκέψη να είναι μια Χριστοσκέψη· όλες μας οι πράξεις να είναι Χριστοπράξεις· όλες μας οι διαθέσεις να είναι Χριστοδιαθέσεις· όλες μας οι ανάσες να είναι Χριστοανάσες και όλη μας η ύπαρξη να είναι μια Χριστοΰπαρξη.

     Αυτοί, είναι οι Άγιοι Πάντες: οι υπέροχοι και υπερβατικοί Χριστο-άνθρωποι που με τον φιλότιμο αγώνα τους, με τον πόθο που είχαν για τον Χριστό, με την θυσιαστική τους αγάπη, νίκησαν τον θάνατο, νίκησαν το μίσος, νίκησαν το ψέμα, νίκησαν κάθε είδωλο και κάθε απάτη του κόσμου και του εαυτού τους. Δεν είναι που έγιναν αυτοί ηθικά «καλύτεροι» από μας· είναι που έγιναν, με την δύναμη και την Χάρη του Αγίου Θεού, οι «χριστοποιημένοι αδαμίτες» (Παύλος Ευδοκίμωφ)· είναι που έγιναν άγιοι, κατά μίμηση και Χάρη, ομοίωση και αγάπη, του Πρώτου και Μόνου Αγίου, του Παναγίου Θεού· είναι που έγιναν οι άγιοί μας! Και έτσι, πέρασαν θεοτιμητικά μέσα στον Παράδεισο, σ’ αυτήν την Καινή Γη, την Γη της Χριστο-επαγγελίας, από την οποία στάζει παντοτινά μέλι και γάλα, δηλαδή: Αγάπη και Ταπείνωση· δηλαδή: ο Χριστός, «με όλους τους αγίους» Του. Ο Χριστός, ο Οποίος, δεν θέλησε να είναι ποτέ «μόνος» Του· η κένωση και η συγκατάβασή Του «έσπασαν» την υπέρχρονη Αγιοτριαδική σιγή και, σύμφωνα με το θέλημα του Πατρός και την ευδοκία του Αγίου Πνεύματος, ήλθε σε ολοκληρωτική κοινωνία μαζί μας, αναλαμβανόμενος πλήρως το ανθρώπινο γένος και φύραμα, και όσοι Τον ποθήσουν και Τον αγαπήσουν από καρδιάς, σώζονται και αγιάζονται, όπως ακριβώς και οι Άγιοι Πάντες. Οι αμέτρητοι και ανεξιχνίαστοι αυτοί πολίτες του ουρανού, οι μυστικοί μας βοηθοί και πολύτιμοι σύμμαχοι.

     Δεν τους ξέρουμε όλους· και ούτε που πρόκειται να τους μάθουμε όλους με το μυαλό και την λογική μας, με τον εγκέφαλο και την κρίση μας, με την νόηση και την αντίληψή μας. Έχει σημασία που αυτοί μας γνωρίζουν βαθιά και νοιάζονται για μας αδιάλειπτα. Και, όπως ο Χριστός, έτσι και αυτοί: δεν μας άφησαν και δεν μας αφήνουν μοναχούς, παρατημένους, αβοήθητους, αστήρικτους και ανυπεράσπιστους. Οι Άγιοι Πάντες, είναι δίπλα μας· κάτω από τα χνώτα της αγωνίας μας, δίπλα στο σαράκι του φόβου μας, κοντά εκεί που σταλάζει, ρέει και πέφτει άγδουπα το πύρινο δάκρυ μας. Μεσιτεύουν από αγάπη για μας και, μ’ αυτήν την αγάπη, κάμπτουν, λυγίζουν την θεία υπερούσια Αγάπη, για όλους μας και υπέρ όλων μας. Γεμίζει, μυστικά κι αθόρυβα, όλη η κτίση, όλη η πλάση, ο ουρανός και η γη, από τις ικεσίες, τις δεήσεις και τις μεσιτείες τους για μας, για όλους μας, για τον κάθε έναν από μας ξεχωριστά, για την ζωή μας, για την πορεία μας, για τον τόπο μας, για την κοινωνία και για την οικουμένη ολόκληρη.

     Είναι εμπειρία, είναι γνώση, είναι βεβαιότητα και καύχημα της Εκκλησίας, καθώς και όλων των πιστών της τέκνων, πως οι ευχές όλων των Αγίων, των Αγίων Πάντων, στηρίζουν ολόκληρη την οικουμένη. Την οικουμένη και την καρδιά μας. Την καρδιά μας, που είναι μια μικρή οικουμένη. Την οικουμένη, που προδηλώνει μια μεγάλη καρδιά. Για να κατέλθει επιτέλους η σωτήρια Χάρη του Θεού· ώστε να εγκαρδιωθεί σύμπασα η οικουμένη των ανθρώπων και να οικουμενοποιηθεί προσωπικά η καρδιά του ανθρώπου. Τι κι αν δεν μας αφήνει η δική μας μικρή και αδύναμη πίστη να τους αισθανθούμε και να τους ακούσουμε; Το καταλαβαίνει νοερώς η καρδιά μας το αγαθό τους λάλημα, κάθε φορά που αυτή πάει να ανέβει κι ένα σκαλοπάτι ψηλότερα, στους βιωματικούς αναβαθμούς της πίστης. Μόλις κάνουμε λίγη ησυχία, μόλις πραγματώσουμε μια θεοστάλαχτη σχόλη, μόλις σιγήσουμε αποφασιστικά, μόλις κοπάσει ο θόρυβος των παθών μας, μόλις καταλαγιάσει η φουρτούνα που φιλοξενούν τα σπλάχνα μας, μόλις φύγει η καταχνιά των αμαρτιών μας, τότε, μέσα σε αυτήν την τρυφερή νηνεμία, η κουρασμένη μας καρδιά θα ακούσει με συγκίνηση τις μεσιτείες και τις προσευχές και τις δεήσεις των Αγίων Πάντων.

     Για να κάνουμε λίγη ησυχία, παρακαλώ! Ας πάψουμε το μίσος, την σκληρότητα, την αναλγησία, την αναισθησία, την βία, την απονιά, την πονηρία, την κατάκριση, την συκοφαντία, την υποκρισία, την ανταρσία, την βασανιστική μας αυτομωρία, την θυριόστομη ανυπακοή στο θείο θέλημα, και αμέσως η ψυχή μας θα ευφρανθεί υπερκόσμια καθώς θα αφουγκράζεται τα γλυκά παρακαλετά και τις ατέρμονες μελωδοϊκεσίες των Αγίων Πάντων· τούτο είναι είναι το ευλογημένο ζωστικό από την παραδείσια προσευχητική αύρα των Αγίων Πάντων.

     Ω, άγνωστοι και γνωστοί Άγιοι Πάντες! Άγνωστοι σ’ εμάς τους φθαρτούς, αλλά γνωστοί στον άφθαρτο και αιώνιο Θεό. Μη σταματήσετε ποτέ να μας συμπαραστέκεστε, να μας στηρίζετε, να μας ενισχύετε· να γεμίζετε τα τσακισμένα φρένα μας με θείο φωτισμό· την απαράκλητη ζωή μας με το θείο έλεος· τον επίμοχθο αγώνα μας με δύναμη Κυρίου· τις ταλαιπωρημένες μας ψυχές με την ελπίδα, την χαρά και την σωτηρία του Χριστού μας. Όχι, γιατί το αξίζουμε εμείς. Άλλωστε, τι είμαστε και τι έχουμε για να το αξίζουμε; Είμαστε γεμάτοι απιστία, αθεΐα, ανταρσία, αρρώστια και σύγχυση. Αλλά γιατί κάτι τέτοιο το αξίζει η αγάπη σας, η δική σας θεοτίμητη αγάπη· αυτήν την αγάπη που έχετε αιωνίως μέσα σας, την αγάπη του Χριστού, που μαζί μ’ εσάς και μέσα σ’ εσάς, στολίζει το στερέωμα της Εκκλησίας και τον ιερό θόλο του ουρανού των μυστηρίων της πίστης μας.

     Ω, Άγιοι Πάντες! Μείνετε κοντά μας, γιατί εσείς είστε οι οικείοι μας, οι ευεργέτες μας, οι φίλοι μας οι γνήσιοι, οι ανυπόκριτοι, οι σταθεροί, οι αληθινοί, οι πραγματικοί, οι πολυαγαπημένοι, που υπηρετείτε αδιάκοπα το μυστήριο της σωτηρίας όλων μας με τον πιο φιλάνθρωπο, εγκάρδιο και πνευματικό τρόπο.

     Κλείνω τούτο τον λόγο της σημερινής Κυριακής, με τα θεσπέσια λόγια τα, γεμάτα φιλάγια αισθήματα, που έλεγε πολύ εμφαντικά ο μακαριστός και όσιος Γέροντας π. Δαμασκηνός Κατρακούλης (1921–2001):

     «Πρέπει να γίνουμε πολύ φίλοι με τους αγίους και πολύ να τους αγαπήσουμε, γιατί είμαστε κι εμείς αγαπητοί σ’ εκείνους. Αυτοί, ανά πάσα στιγμή, βρίσκονται ενώπιον του Θεού και Του μιλούν για ’μας. Οι άγιοι, ενωμένοι μαζί Του με την αγάπη, ενστερνίζονται όλο τον κόσμο και τον “παρουσιάζουν” με την μεσιτεία τους στον Θεό. Σκέφτομαι συνεχώς τους αγίους, που έφυγαν στον ουρανό και τους αισθάνομαι ζωντανούς, γιατί είναι ζωντανοί οι (θεωμένοι) άνθρωποι αυτοί. Εφ’ όσον μας συνδέει το Πνεύμα της ζωής, το Άγιο Πνεύμα, ο Ίδιος ο Θεός, είμαστε όλοι “ἐν τῇ ζωῇ” και μπορούμε εύκολα να επικοινωνούμε. Οι άγιοι, “ἐν Πνεύματι”, ακούνε τις προσευχές και τις επικλήσεις των πιστών και σπεύδουν να βοηθήσουν αυτούς που προστρέχουν σ’ αυτούς με πίστη. Οι άγιοι, με την ταπείνωσή τους, μας παρουσιάζουν την ταπείνωση του Χριστού και ακτινοβολούν αέναα σε όλη την γη το ουράνιο κάλλος. Ασφαλώς, δεν έχουν την πανταχού παρουσία, αλλά επικοινωνούν μαζί μας με το Πνεύμα το Άγιο. Παρακολουθούν τις σκέψεις και τους αγώνες μας, μεσιτεύοντας στον Θεό για την σωτηρία μας. Και, βλέπετε; Κάθε στιγμή, έχουμε ζωντανή την παρουσία όλων των αγίων στην ζωή μας. Και όταν ζούμε την παρουσία των αγίων, ζούμε και την παρουσία του Ίδιου του Κυρίου. Ο Θεός, δια μέσω των αγίων Του, διαχέει την αγάπη Του στις ψυχές μας. Επειδή λοιπόν αγαπάμε αυτούς που Τον αγαπούν, εισάγει και εμάς μέσα στην φιλία Του και μας έχει όλους φίλους! Γι’ αυτό πρέπει να έχουμε άμεση σχέση μ’ όλους τους αγίους· να έχουμε μαζί τους φιλικές αγάπες! Είναι απαραίτητο να έχουμε φίλους τους αγίους· να ζούμε μαζί τους την ζωή της εν Χριστώ φιλίας. Να εισχωρούμε στην χορεία τους ως αγαπητοί, παρ’ όλη την αμαρτωλότητά μας. Μη περιμένουμε να δούμε τους αγίους μ’ αυτά τα μάτια του σώματος. Και να μην έχουμε παραισθήσεις, να μη φτιάχνουμε φανταστικά όνειρα γι’ αυτούς. Όχι! Με τους οφθαλμούς της ψυχής, δια της πίστεως, βλέπουμε τον ουράνιο κόσμο. Οι άγιοι, έχουν μέσα τους το Πνεύμα το Άγιο, το Οποίο τους παρέχει πολλά χαρίσματα για να βοηθούν τους φίλους τους. Όταν λοιπόν δίνουμε μάχες με τον εχθρό, οι άγιοι αμέσως μας κυκλώνουν και μας ενδυναμώνουν με την ενεργή αγάπη και παρουσία τους για να αναδειχθούμε νικητές» κι εμείς, για την δόξα του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος, της μίας Θεότητας και Βασιλείας. Αμήν.

π. Δαμιανός