ΚΟΣΜΙΚΗ ΕΥΓΕΝΕΙΑ ΚΑΙ ΟΙ ΣΧΕΣΕΙΣ ΜΑΣ ΜΕ ΤΟΥΣ ΑΛΛΟΥΣ

ΚΟΣΜΙΚΗ ΕΥΓΕΝΕΙΑ

ΚΑΙ ΟΙ ΣΧΕΣΕΙΣ ΜΑΣ ΜΕ ΤΟΥΣ ΑΛΛΟΥΣ

     Όποιος θέλει να ζήσει ειρηνικά, πρέπει να προσέξει ιδιαίτερα τις σχέσεις του με συγγενείς και φίλους. Να μην ξεγελιέται από την ευγένεια που ίσως συναντά. Η κοσμική ευγένεια μπορεί να κάνει πολύ κακό, γιατί έχει υποκρισία. Η εξωτερική συμπεριφορά μπορεί να παρουσιάζει έναν τέλειο άγιο, αλλά, όταν αποκαλυφθεί ο εσωτερικός του κόσμος, να είναι τελείως το αντίθετο.

     Να, μερικοί άνθρωποι έχουν μια καλωσύνη, έχουν και μια ευγένεια, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι έχουν και πνευματική αρχοντιά, θυσία. Το να υπάρχουν καλά στοιχεία, είναι άλλο θέμα. Αυτός που έχει κοσμική ευγένεια και υποκρίνεται, μπορεί να κάνει πολύ κακό, γιατί ξεγελιέται ο άλλος, ανοίγει την καρδιά του και χαραμίζει τελικά την ευλάβειά του στον κοσμικό άνθρωπο, που δεν ξέρει τι θα πει ευλάβεια. Είναι σαν να δίνει χρυσές λίρες σε ανθρώπους που ξέρουν μόνον τις μπρούντζινες δραχμές. Ακόμη, πρέπει να μη χάνει κανείς την ώρα του άσκοπα νουθετώντας πνευματικά ανθρώπους, οι οποίοι αναπαύονται στις κοσμικές συζητήσεις και στο να εκφέρουν εγωιστικά γνώμες.

     Μερικές φορές όμως παρατηρείται το εξής, ακόμη και στις σχέσεις των πνευματικών ανθρώπων. Πάει να πει ένας τον πόνο του σε κάποιον, και αυτός δεν θέλει να τον ακούσει, για να μη στερηθεί την χαρά του. Μπορεί να προσποιηθεί ότι είναι βιαστικός ή να αλλάξει κουβέντα, για να έχει την ησυχία του. Αυτό είναι τελείως σατανικό. Σαν να πεθαίνει ο άλλος δίπλα μου και εγώ να πηγαίνω πιο πέρα και να τραγουδώ. Πού είναι το «να κλαις με αυτούς που κλαίνε» (Ρωμ. 12:15); Και μάλιστα, όταν πρόκειται για θέματα σοβαρά εκκλησιαστικά και ως Χριστιανός δεν συμμερίζεται την ανησυχία του άλλου, τότε αυτός ο άνθρωπος δεν συμμετέχει στο Σώμα της Εκκλησίας.

     Πολύ βοηθάει το να είναι κανείς απλός στις σχέσεις του με τους άλλους, να έχει γι’ αυτούς πάντοτε καλό λογισμό και μην παίρνει όλους τους ανθρώπους στα σοβαρά. Να αποφεύγει τις συζητήσεις που γίνονται δήθεν για πνευματική ωφέλεια και φέρνουν μόνον πονοκέφαλο. Να μην περιμένει πνευματική κατανόηση από ανθρώπους που δεν πιστεύουν στον Θεό. Καλύτερα να εύχεται γι’ αυτούς να τους συγχωρήσει ο Θεός και να τους φωτίσει. Να μιλάει στον καθέναν με την δική του γλώσσα και να μη φανερώνει τις μεγάλες αλήθειες που πιστεύει και ζει, γιατί δεν θα τον καταλάβουν, επειδή μιλάει σε άλλη συχνότητα και σε διαφορετικό μήκος κύματος.

     Μερικοί λένε: «θέλω να γνωρίσουν και οι άλλοι τον Χριστό, όπως Τον γνώρισα κι εγώ», και κάνουν τον δάσκαλο στους άλλους. Πρέπει όμως η ζωή τους να συμφωνεί με αυτά που διδάσκουν. Όταν με την ζωή τους διδάσκουν άλλον Χριστό και δεν ανταποκρίνονται σε αυτά που λένε, τότε δεν μπορούν να πουν ότι γνώρισαν τον Χριστό. Και αν κανείς δεν έχει βιώματα, θα είναι έξω από την πραγματικότητα και, αργά ή γρήγορα, θα τον προδώσει ο εαυτός του.

     Όταν με πόνο και αληθινή αγάπη πλησιάσουμε κάποιον, τότε η αληθινή αυτή αγάπη του Χριστού αλλοιώνει τον πλησίον μας. Ο άνθρωπος που έχει αγιότητα, όπου κι αν βρεθεί, δημιουργεί κατά κάποιον τρόπο γύρω του ένα ηλεκτρομαγνητικό πνευματικό πεδίο και επηρεάζει όσους βρίσκονται μέσα σ’ αυτό. Βέβαια, πρέπει να προσέχουμε να μη σπαταλάμε την αγάπη μας και να μη δίνουμε την καρδιά μας εύκολα, γιατί πολλές φορές μερικοί εκμεταλλεύονται την δική μας καρδιά και μας την κάνουν κιμά ή άλλοτε δεν μπορούν να μας καταλάβουν και μας παρεξηγούν.

ΑΓΙΟΣ ΠΑΪΣΙΟΣ ΑΓΙΟΡΕΙΤΗΣ

(1924–1994)

※

[Γέροντος Παϊσίου Αγιορείτου:

« Λ ό γ ο ι »

1) Τόμ. Β΄: «Πνευματική αφύπνιση»,

μέρος 2ο, κεφ. 3ο, σελ. 128–129,

Νοέμβριος 1999¹·
2) Τόμ. Δ΄: «Οικογενειακή ζωή»,

μέρος 4ο, κεφ. 1ο, σελ. 162–163,

Δεκέμβριος 2002¹·
εκδόσεις Ιερού Ησυχαστηρίου

«Ευαγγελιστής Ιωάννης ο Θεολόγος»,

Σουρωτή Θεσσαλονίκης.]

※