«ΠΟΙΟΣ ΕΙΜΑΙ
ΕΓΩ,
ΠΟΥ ΘΑ
ΘΕΡΑΠΕΥΣΩ ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΣΟΥ;»
Την περίοδο του εξαμήνου του 2006, που
έμενα στο Κολουέζι, έμαθα με μεγάλη μου κατάπληξη πως ο ιθαγενής ιερεύς μας, ο
παπα–Λάζαρος, θεράπευσε ένα παιδάκι έξι ετών, το οποίο ήταν παράλυτο από μάγια.
Η ιστορία είναι αληθινή, διότι μου την διηγήθηκε ο ίδιος ο παπα–Λάζαρος, ο
οποίος για τη μεγάλη του αρετή και απλότητα, έχει λάβει από τον Θεό το χάρισμα να
θεραπεύει ασθενείς και να διώχνει δαιμόνια.
Στα μέσα του Δεκεμβρίου του 2005, τον έστειλε ο
προϊστάμενός του, αρχιμ. π. Μελέτιος (τώρα, Επίσκοπος Κολουέζι και πάσης Κατάγκας) στην
κωμόπολη Μουτσάτσια για να επιτελέσει εκεί τις Ακολουθίες του Δωδεκαημέρου. Με τα
άθλια μέσα της συγκοινωνίας, παρότι η απόσταση είναι 200 χιλιόμετρα,
επιτέλους έφτασε σε δύο μέρες, αφού το αυτοκίνητο τη μια φορά χάλασε και την
άλλη κόλλησε στη λάσπη.
Επιτέλους ο π. Λάζαρος έφτασε στην
κωμόπολη. Προχωρεί προς την εκκλησία (μια χορτοκαλύβα, κυριολεκτικά!) του Αγίου Σάββα.
Μπροστά του, βρέθηκε μια κακοντυμένη γυναίκα που κρατούσε το παράλυτο παιδί της
στην αγκαλιά της. Το σώριασε μπροστά του και, χωρίς χαιρετισμό και δεύτερη
κουβέντα, του λέει:
–Πάτερ, θέλω να μου θεραπεύσεις το παιδί
μου!
–Ποιος είμαι εγώ, κυρία μου, ένας άνθρωπος
αμαρτωλός, που θα θεραπεύσω το παιδί σου; Ποια εκκλησία ακολουθείς;
–Ανήκω στην Καθολική εκκλησία.
–Πήγαινε, τότε, στους ιερείς της εκκλησίας
σου. Αυτοί, να στο θεραπεύσουν.
–Πήγα και μ’ έδιωξαν. Μου είπαν: «Δεν μπορούμε ’μεις· πήγαινε στους Ορθόδοξους».
Ο π. Λάζαρος βρέθηκε σε αμηχανία. Από τη
μια μεριά, η γυναίκα να μην υποχωρεί· να έχει πετάξει το παράλυτο παιδί της στα
πόδια του και να τον θερμοπαρακαλεί για τη θεραπεία του. Από την άλλη, ο ίδιος
να αισθάνεται την αναξιότητά του και να διστάζει να βγάλει το Ευχολόγιο.
Τελικά, μια εσωτερική θεία δύναμη τον ώθησε και πήρε την απόφαση. Θεώρησε ότι
ίσως είναι θέλημα Θεού να διαβιβασθούν στο παιδί οι ευχές της Εκκλησίας μας.
Πράγματι, έβγαλε το Ευχολόγιο της Εκκλησίας μας στη γλώσσα σουαχίλι, γονάτισε
μπροστά στο παιδί κι άρχισε να διαβάζει τους Εξορκισμούς του Αγίου Ιωάννου του
Χρυσοστόμου και του Αγίου Βασιλείου του Μεγάλου.
Στο τέλος, όπως μου είπε ο ίδιος, με
απόλυτη φυσικότητα και ξένος από κάθε έννοια και αίσθημα κενοδοξίας, σηκώθηκε
και είπε προστακτικά στο παιδί: «Στο Όνομα του Ιησού Χριστού, σήκω πάνω και περπάτησε!».
Πράγματι, το παιδάκι που, μέχρι εκείνη την
στιγμή περπατούσε δύσκολα με τα τέσσερα, άρχισε να σηκώνει το κορμάκι του και
να στέκεται στα πόδια του.
Η μητέρα του, κλαίγοντας από χαρά και
ευχαριστώντας τον Θεό και τον θεοπειθή ταπεινό ιερέα Του, κρατώντας το θεραπευμένο παιδί της από το χέρι, διαλαλούσε το θαύμα σ’ όλη
την κωμόπολη Μουτσάτσια. Σήμερα, μάνα και γιος, είναι Ορθόδοξοι Χριστιανοί και
χαίρουν άκρας υγείας.
Όσοι δυσπιστούν για το θαύμα αυτό, ας
φθάσουν μέχρι το Κολουέζι του Κονγκό και όχι μόνο θ’ απολαύσουν το χαριτωμένο και
αγιασμένο πρόσωπο του πατρός Λαζάρου, αλλά θ’ ακούσουν και θα δουν όσα έγραψα
παραπάνω...
2. Ο άγνωστος,
αυστηρός και οπλισμένος Αξιωματικός
Ένας εργάτης της Εταιρείας Μεταλλευμάτων
«Τζεκαμίν», καταγόμενος από το χωριό Μουσονόι, είχε κάτι διαφορές μ’ έναν
Χριστιανό δικό μας. Συνηθισμένος και εύκολος δρόμος τακτικής γι’ αυτούς, προκειμένου να εκδικηθούν κάθε πραγματικό ή όχι εχθρό τους, είναι η καταφυγή στον μάγο. Εκείνος, του
έδωσε δαιμονικά φάρμακα και οδηγίες για να σκοτώσει τον άνθρωπο που μισούσε.
Ένα απόγευμα, κατευθύνθηκε για το σπίτι
εκείνου του Χριστιανού μας, που βρίσκεται κοντά στην Ορθόδοξη Εκκλησία των Αγίων
Θεοδώρων, με σκοπό να εφαρμόσει το σατανικό του σχέδιο. Μπαίνοντας μέσα στο
προαύλιο, πρόβαλε ξαφνικά μπροστά του ένας άγνωστος και αυστηρός Αξιωματικός, με το δόρυ στο
χέρι του. Τον απείλησε ότι θα τον καρφώσει, εάν προχωρήσει ένα βήμα μπροστά.
Εκείνος, από το φόβο του, έπεσε κάτω σα
νεκρός. Μετά από λίγο, σηκώθηκε. Ο Αξιωματικός, όμως, είχε χαθεί. Επιστρέφοντας
στο σπίτι του, έπεσε στο κρεβάτι άρρωστος. Έμεινε και στο νοσοκομείο οκτώ
μήνες. Τώρα είναι καλά στην υγεία του. Ο φόβος όμως παραμένει μέσα του, από την
παράξενη εκείνη παρουσία του οπλισμένου Αξιωματικού, του Αγίου Μεγαλομάρτυρος
Θεοδώρου…
3. «Ονομάζομαι παπα–Κοσμάς, που πέθανα πριν λίγα
χρόνια…»
Ο
υποδιάκονος Απόστολος, μου είπε και το εξής όνειρο κάποιου συγχωριανού του, που
μένει τώρα στην Μπουντούμπα:
«Στο χωριό μου κάποια μέρα, με πλησίασε
ένας άνθρωπος, με τ’ όνομα Kipazula, ο οποίος δεν είναι
Ορθόδοξος. Ήρθε να μου διηγηθεί πως είδε στον ύπνο του τον μακαριστό π. Κοσμά
τον Γρηγοριάτη (1942–1989· μεγάλος, θερμός, ακατάβλητος ιεραπόστολος του Ζαΐρ που αναλώθηκε στην ιεραποστολική διακονία με απαράμιλλο ζήλο, εκπληκτική αυτοθυσία και πρωτοφανή αγάπη· κατά κόσμον Ιωάννης Ασλανίδης, από τα Θεοδόσια του Νομού Κιλκίς, μετέπειτα Γρηγοριάτης ιερομόναχος, άφησε την τελευταία του πνοή ξαφνικά, μετά από τροχαίο δυστύχημα κατά την ήσυχη δύση της Παρασκευής, 27 Ιανουαρίου, του έτους 1989· η ανιδιοτελή του ζωή και το θυσιαστικό του παράδειγμα ενέπνευσαν πολλούς, ώστε πλέον να αποτελεί μία ανεξάλειπτη και αλησμόνητη αναφορά για την Ορθόδοξη Ιεραποστολή και των υπέροχων ιδεωδών της στην πυρίκαυστη Αφρική, αλλά και ιερό καύχημα της Μονής της μετανοίας του, της Μονής Γρηγορίου Αγίου Όρους).
Αυτός, λοιπόν, μου είπε τα εξής:
“Κάποια μέρα, πήγα να ψαρέψω.
Επιστρέφοντας στο σπίτι μου, έπεσα στο κρεβάτι άρρωστος. Δεν μπορούσα ούτε να
κινηθώ. Κατάλαβα ότι μου είχαν κάνει μάγια. Τότε, μια νύχτα, είδα το εξής
όνειρο: Είδα ότι ήρθε και σταμάτησε κοντά στο σπίτι μου ένα αυτοκίνητο που
έτρεχε με πολλή ταχύτητα. Άνοιξε την πόρτα και βγήκε έξω ένας ευρωπαίος με
άσπρα ρούχα και μεγάλη γενειάδα. Κρατούσε στα χέρια του κι ένα βαλιτσάκι. Εγώ,
φοβήθηκα πολύ. Αυτός, άνοιξε το βαλιτσάκι του, έβγαλε ένα μαντήλι
(=επιτραχήλιο) και με ρώτησε:
–Με γνωρίζεις ποιος είμαι;
–Όχι, του είπα.
–Εγώ είμαι Ορθόδοξος παπάς. Ονομάζομαι
παπα–Κοσμάς, που πέθανα πριν λίγα χρόνια. Πήγαινε στην Εκκλησία των Ορθοδόξων
και πες εκεί τον κατηχητή και στους Χριστιανούς να κάνουν προσευχή για σένα και
θα γίνεις καλά. Και, αν πάλι αρρωστήσεις, να έρθεις να παρακαλέσεις εμένα και
θα σε βοηθήσω”…».
4. Το μαγικό είδωλο κολλημένο σε χέρι Καθολικού
Ο π. Ιωσήφ από το Λουμπουμπάσι μάς είπε
ένα πρωτοφανές περιστατικό που συνέβη στην Κινσάσα, την πρωτεύουσα του Κονγκό.
Όταν ο ίδιος ζούσε σ’ αυτή την πόλη, διότι εκεί γεννήθηκε, συνέβη ένα
περιστατικό σε μια εκκλησία των Ρωμαιοκαθολικών. Τότε, τόσο ο ίδιος ο π. Ιωσήφ,
όσο και οι γονείς και τ’ αδέλφια του, ήταν όλοι τους Ρωμαιοκαθολικοί.
Υπεύθυνος της «εκκλησίας» αυτής, ήταν ένας
ιερέας που είχε έρθει από το Βέλγιο για να εργασθεί εκεί ιεραποστολικά.
Κατόρθωσε με τον προσωπικό του ζήλο να οδηγήσει πολλούς Αφρικανούς στην
εκκλησία του. Απέναντι όμως απ’ το δρόμο, είχε στήσει το «στρατηγείο» του ένας
μάγος.
Κάθε απόγευμα και, μάλιστα, στις ώρες που
είχε ακολουθίες αυτός ο Καθολικός ιερέας, ο μάγος χτυπούσε τα τύμπανά του,
μάζευε τον κόσμο κι έκανε τις μαγικές του τελετές. Έβαζε τα ξύλινα ειδωλάκια να
χοροπηδούν, τους ανθρώπους να τραγουδούν και, γενικά, να δημιουργούν μέγα θόρυβο
και αναστάτωση στις θρησκευτικές τελετές του Καθολικού ιερέα.
Ο Καθολικός τού συνέστησε κάποια άλλη ώρα
να καλεί τους οπαδούς του, αλλά ο μάγος δεν άκουγε. Τον παρακάλεσε να μη
θορυβούν, αλλά και πάλι εκείνος ήταν αμετάπειστος.
Αναγκάστηκε μια μέρα ο ιερέας και πήγε κατευθείαν μέσα στη δαιμονική σύναξη. Αγριεμένος καθώς ήταν, άρπαξε τα ξύλινα ειδωλάκια του μάγου να τα πετάξει, αλλά, τι έπαθε ο δυστυχής! Ένα απ’ αυτά, το μεγαλύτερο, κόλλησε
στην παλάμη του χεριού του και δεν έφευγε με κανέναν τρόπο! Το τραβούσε ο
Καθολικός παπάς, αλλά μάταια κόπιαζε. Πέρασαν δυο ολόκληρες μέρες και το μαγικό
αυτό αντικείμενο ήταν ακόμη κολλημένο στο χέρι του. Ο μάγος τού είπε: «Αν μ’
αφήσεις ήσυχο να κάνω τη δουλειά μου, τότε ούτε και τα δικά μου αντικείμενα θα
σ’ ενοχλήσουν».
Έδωσε υπόσχεση ο Ρωμαιοκαθολικός ότι δεν
θ’ ασχοληθεί πάλι με τα δικά του έργα. Έτσι, με τη διαταγή του μάγου, αποκολλήθηκε
το μικρό ξύλινο είδωλο· αλλά κι ο παπάς, από τη ντροπή και την αγανάκτησή του,
με το πρώτο αεροπλάνο αναχώρησε οριστικά για την πατρίδα του, το Βέλγιο...
5. «Πρέπει να πάτε στους Ορθόδοξους…»
Μέσα στον Ιούλιο του 2006, μας είχε έρθει
μια χήρα γυναίκα με τα δυο παιδιά της, τα οποία ήταν δαιμονισμένα. Την
πλησιάσαμε με άλλους ντόπιους ιερείς, για να μάθουμε το ιστορικό της ζωής της
και μας εξιστόρησε την περιπέτειά της.
Ζούσε στην πόλη Μπουκάβου, του Ανατολικού
Κονγκό. Είναι στο θρήσκευμα μουσουλμάνα κι επειδή αρρώστησαν τα δυο της παιδιά, τα πήγε στον μάγο για να τα θεραπεύσει. Τελικά, με τα μαγικά του, τα
παιδιά δαιμονίστηκαν τελείως. Στη συνέχεια, η πονεμένη αυτή μητέρα, μετέφερε τα
παιδιά της και στον ιμάμη, τον υπεύθυνο του τζαμιού τους και ζήτησε και τη δική
του βοήθεια. Εκείνος, όντας κι αυτός θύμα και θύτης των σατανικών τελετών,
προξένησε μεγαλύτερο κακό στα καημένα τα παιδιά.
Απελπισμένη τότε η μάνα, έτρεξε στη μεγάλη
εκκλησία των Καθολικών, όπου βρήκε εκεί τους ιερείς και τους παρακάλεσε να
διαβάσουν ευχές για τη θεραπεία των παιδιών της. Τότε, όπως η ίδια μας είπε,
της απάντησαν οι ντόπιοι Καθολικοί ιερείς:
–Εμείς δεν μπορούμε να βγάλουμε τα
δαιμόνια από τους ανθρώπους. Η εκκλησία μας, δεν έχει αυτή τη δύναμη. Πρέπει να
πάτε στους Ορθόδοξους. Μονάχα η δική τους Εκκλησία εκδιώκει τα δαιμόνια και
θεραπεύει τέτοιους ασθενείς.
–Και, πού βρίσκεται η Εκκλησία τους;
–Θα πάρεις το τραίνο και θα ταξιδέψεις στο
Νότιο Κονγκό. Θα φτάσεις στο Κολουέζι. Εκεί, είναι το Κέντρο τους.
Πράγματι, η χαροκαμένη αυτή μάνα, έφτασε μετά
από πολλές ταλαιπωρίες στο Κολουέζι, όπου μας διηγήθηκε όλο αυτό το συμβάν. Οι πατέρες της Ιεραποστολής με την ευλογία του τότε προϊσταμένου αρχιμ. π.
Μελετίου, άρχισαν το πνευματικό τους έργο. Και δεν άργησε ο Πανάγαθος Θεός ν’
απαλλάξει αυτά τα δυστυχισμένα πλάσματα από τη μανία και την οργή των δαιμόνων.
Έφυγα τον Αύγουστο του 2006 για την Ελλάδα
και δεν ξέρω τι έκανε, μετά τη θεραπεία των παιδιών της, αυτή η γυναίκα· αν δηλαδή έμεινε
εκεί ή αν επέστρεψε πίσω στην πατρίδα της…
ΜΟΝΑΧΟΣ
ΔΑΜΑΣΚΗΝΟΣ
※
[Μοναχού Δαμασκηνού Γρηγοριάτου:
«Η δράσις της μαγείας στην Αφρική»,
όλη η πεντάδα των αποσπασμάτων
από το 2ο κεφάλαιο:
1) σελ. 168–170· 2) σελ. 160·
3) σελ. 147–148· 4) σελ. 132–134·
5) σελ. 167–168,
εκδόσεις «Ορθόδοξος Κυψέλη»,
Θεσσαλονίκη 20091.]
※
