«ΘΕΟΤΟΚΟ, ΜΗΤΕΡΑ ΤΟΥ ΠΑΝΤΟΣ, ΘΕΟΤΟΚΟ ΜΟΥ!...»

«ΘΕΟΤΟΚΟ,
ΜΗΤΕΡΑ ΤΟΥ ΠΑΝΤΟΣ,
ΘΕΟΤΟΚΟ ΜΟΥ!...»

     «Θεοτόκο, Μητέρα τοῦ παντός, τὸ καύκημα τῆς παρθενίας, τῆς ἀρετῆς καὶ τὰ πάντα τῆς ἀγαθότης, προστρέχομεν, οἱ ἁμαρτωλοί, οἱ ἀδύνατοι, εἰς τὴν ἐσπλαχνίαν τῆς ἀγαθότης Σου, νὰ λυπηθῇς τοὺς ἀθώους ἐκείνους, ὁποὺ φέρνουν τὴν ἁμαρτωλή τους προσευκὴ ’λικρινῶς εἰς τὸν Παντουργὸν καὶ εἰς τὴν Βασιλείαν Του· ἐκείνους ὁποὺ ’τρέξαν ξιπόλητοι καὶ γυμνοί, ἐκείνους ὁποὺ ἄφησαν χῆρες καὶ ἀρφανά, ἐκείνους ὁποὺ ’χύσαν τὸ αἷμα τους, κατὰ τὸν ὅρκον τους, ν’ ἀναστηθῇ διὰ τῆς δυνάμεως τοῦ Παντοκράτορα ἡ σκλαβωμένη τους Πατρίδα, καὶ νὰ λαμπρυνθῇ ὁ Σταυρὸς τῆς Ὀρθοδοξίας, καὶ δι’ αὐτὸν τὸν ὅρκον αὐτεῖνοι πέθαναν δι’ αὐτείνη τὴν Πατρίδα καὶ Θρησκεία, καὶ θυσίασαν καὶ τὸ ἔχει τους, καὶ πολλῶν οἱ γυναῖκες τους, τὰ παιδιά τους, οἱ συγγενεῖς τους διακονεύουν καὶ ταλαιπωροῦνται ξιπόλυτοι, γυμνοί, νηστικοὶ στὰ σοκάκια ἐκείνης τῆς ’ματοκυλισμένης Πατρίδος, ὁποὺ ’ζύμωσαν οἱ γονέοι τους καὶ οἱ συγγενεῖς τους, μὲ τὸ αἷμα τους, καὶ τὴν γοδέρουν σήμερα καὶ τὴν τρῶνε καὶ τὴν προδίνουν οἱ γουρνόλυκοι, μὲ τ’ ἀκονισμένα δόντια καὶ οἱ σύντροφοί τους αὐτεινῶν οἱ τοιοῦτοι…«

     »Θεοτόκο, Μήτηρ τοῦ παντός, αὐτοὺς τοὺς ἀθώους νὰ λυπηθῇς, αὐτοὺς τοὺς γυμνοὺς καὶ ταλαίπωρους· αὐτεῖνοι, φέρνουν δοξολογίαν εἰς τὸν Θεόν καὶ τὴν Βασιλείαν Του. Νὰ πρεσβέψεις εἰς τὴν παντοδυναμίαν Του, ν’ ἀναστήσῃ πίσου τοὺς γερούς Του Ναούς, τ’ ἅγια τὰ Μοναστήρια, ὁποὺ ’τρώγαν ψωμὶ οἱ δυστυχισμένοι, ἀφοῦ αὐτὰ ὁποὺ ’ζοῦσαν πολὺ ἀδύνατοι ἀπὸ τὴν εὐλογίαν τοῦ Θεοῦ καὶ ἀπὸ τοὺς κόπους τῶν Πατέρων, τῶν Καλογέρων –δὲν ἦταν Καπιτσίνοι δυτικοί, ἦταν ὑπερέτες τῶν Μοναστηριῶν τῆς Ὀρθοδοξίας· δὲν ἦταν τεμπέληδες, δούλευαν καὶ προσκυνοῦσαν…«

     »Καὶ εἰς τὸν ἀγῶνα τῆς Πατρίδος, σ’ αὐτὰ τὰ Μοναστήρια γενόταν τὰ μυστικοσυμβούλια, συναζόταν τὰ ὀλίγα ἀναγκαῖα τοῦ Πολέμου, καὶ εἰς τὸν Πόλεμον θυσίαζαν καὶ σκοτωνόταν αὐτεῖνοι οἱ ’περέτες τῶν Μοναστηριῶν καὶ τῶν Ἐκκλησιῶν –τριάντα, εἶναι μόνον σ’ ἐμένα σκοτωμένοι, ἔξω εἰς τοὺς Πολέμους καὶ εἰς τὸ Κάστρο, τὸ Νιόκαστρο, καὶ εἰς τὴν Ἀθήνα. Ἔλιωσαν αὐτεῖνοι οἱ Πατέρες, τώρα εἰς τὰ γηρατειά τους, βασανίζονται πολὺ εἰς τοὺς δρόμους…«

     »Θεοτόκο μου, νὰ παρακαλέσῃς τὸν Ἀφέντη μας (Χριστὸν) καὶ τὸν Μονογενήν Σου (Υἱὸν), νὰ τ’ ἀναστήση πίσου αὐτά, καὶ τὶς ἅγιες Ἐκκλησίες Του, ὁποὺ κατακερματίσαμεν ἐμεῖς οἱ ἀχάριστοι καὶ μᾶς ἧβρε ἡ δίκια (δικαῖα) Του ὀργὴ καὶ τῆς Βασιλείας Του· νὰ Τὸν παρακαλέσῃς, Θεοτόκο μου, νὰ τ’ ἀναστήση πίσου καὶ νὰ σηκώσῃ τὴν δίκια Του ὀργὴ ὁποὺ ’χει σ’ ἐμᾶς τοὺς ἀχάριστους καὶ νὰ φέρῃ πίσου τὴν εὐκή Του καὶ τὴν εὐλογία Του καὶ τῆς Βασιλείας Του, ὁποὺ τὴν στερηθήκαμεν ἀπὸ τὴν κακία μας καὶ ’διοτέλειά μας καὶ ἐγίναμεν ἡ παλιόψαθα τῆς κοινωνίας μας, καὶ ἐγίναμεν καθὼς φαινόμαστε ὣς τὴν σήμερον· τὸ ἔλεός Του, εἶναι ἄβυσσος τῆς θαλάσσης, καὶ τοὺς ἀνόητους ἐμᾶς καὶ τοὺς ’διοτελεῖς, νὰ μᾶς ἑνώσῃ καὶ νὰ μᾶς φωτίσῃ, καὶ νὰ μᾶς δώσῃ εἰς τὸ ἑξῆς, πατριωτικὰ καὶ ἀγαθὰ αἰστήματα, διὰ τὴν Πατρίδα μας καὶ τὴν Θρησκεία μας, καὶ πίστη καθαρὰ νά ’χουμε εἰς τὸν Παντουργό μας καὶ εἰς τὴν Βασιλεία Του, νὰ μᾶς σώσῃ ἐδῶ καὶ εἰς τὴν παντοτεινὴ ζωή, νὰ δώσῃ τοῦ γηρατείου Του ’ρήνη καὶ ὁμόνοιαν, τὴν εὐκή Του καὶ τὴν εὐλογία Του, καὶ εἰς τὸν λαόν Του, νὰ ’ρθῇ πίσου ἡ νεκρανάστασί του, διὰ τῆς εὐλογίας Του».

ΣΤΡΑΤΗΓΟΣ ΜΑΚΡΥΓΙΑΝΝΗΣ

(1797–1864)


※

[«Οδοιπορικό Ορθοδοξίας»

–Τομές στον Χρόνο–

Ημερολογιακή έκδοση του 2004

Ιερού Ναού Ιωάννου Προδρόμου

Κατιρλή – Καλαμαριάς,

σελ. 26 και 28,

Επιμέλεια κειμένων:

Γεωργία Μπάκα.

Επιμέλεια ανάρτησης:

π. Δαμιανός.]

※

Επιτρέπεται η αναδημοσίευση

των αναρτήσεων από το «Ειλητάριον»,

αρκεί να αναφέρεται απαραίτητα

ως πηγή προέλευσης.