Η ΓΟΝΙΜΗ ΑΠΕΛΠΙΣΙΑ

Η ΓΟΝΙΜΗ ΑΠΕΛΠΙΣΙΑ

Πάσχουμε συχνά από την απελπισία των αδιεξόδων του βίου μας. Αλλά η απελπισία της κατάστασης στην οποία βρισκόμαστε, κάποιες φορές, για λίγο ή πολύ, μάς είναι αφάνταστα γόνιμη. Όχι γιατί κατ’ ανάγκη είμαστε εμείς οι παθολογικά φιλόλυποι άνθρωποι και καταθλιπτικοί τύποι. Αλλά γιατί είθισται πίσω από αυτήν την απελπισία να κρύβεται η ακαταίσχυντη και ζωντανή ελπίδα του Χριστού η οποία ελκύει μυστικά προς αυτήν κάθε καλοπροαίρετη και εμφιλόσοφη ψυχή, εν προκειμένω δε, με τρόπο επώδυνο και αρνητικό ομολογουμένως. Από αυτήν όμως την κρίσιμη απελπισία είναι που αναδύεται με δύναμη αιωνιότητας η απερινόητη αγάπη του Χριστού προς τον άνθρωπο. Του Χριστού που, αιώνια και ακατάλυτα, είναι η μόνη σαρκωμένη και απτή ελπίδα για όλους και για τον καθένα ξεχωριστά. Και ξέρουμε πολύ καλά από τα ίδια τα πράγματα πως δίπλα στη θεϊκή ελπίδα δεν μπορεί και δεν γίνεται ποτέ να σταθεί καμία άλλη γήινη, ανθρώπινη, συνανθρώπινη, κοινωνική, ψυχολογική, πολιτική ή πολιτισμική ελπίδα. Γι’ αυτό και η απελπισία που κομίζουν οι περισσότερες διαψευσμένες προσδοκίες μας ή τα ακυρωμένα αιτήματα της καρδιάς μας, γίνεται ουσιαστικά στο τέλος ένας σωτήριος αναβαθμός προς τον Χριστό για την ύπαρξη που πάσχει αβοήθητα μόνη. Και τον Χριστό, μόνο αποκλειστικά με τη δική Του ελπίδα μπορεί κανείς να Τον ζήσει πραγματικά· όχι με την ασύγκριτα υποδεέστερη κτιστή ελπίδα που μας προσφέρει ο εαυτός μας ή κάτι που τον εξυπηρετεί. Αλλοίωση στη ψυχή, δύναμη και ελπίδα, δεν επέφεραν ποτέ οι ατέρμονοι στοχασμοί, οι σκέψεις και οι νοήσεις του εγκεφάλου, παρά το άχρι σημείου εκπληκτικό κάλλος της ευφυΐας τους. Η ελπίδα της πίστης μας είναι πέρα από το στοχαστικό μέτρο και τη θρησκευτική απαντοχή. Είναι ελπίδα θεία, υποστατική και εμπρόσωπη· που ανήκει στα δωρήματα και στους καρπούς του Πνεύματος που δίνει ο Χριστός και απαυγάζεται δυναμικά μέσα από τη ζωή, την πείρα και τον συνεχή αγώνα της. Αυτό μπορεί να μη το κατανοούμε στην αρχή και να αφηνόμαστε ανήμποροι στον παροξυσμό της λύπης. Αλλά είναι βέβαιο πως κατόπιν το πληροφορείται ανείπωτα η φιλόθεη καρδιά, η οποία, έκπληκτη από την απερίγραπτη γεύση της αληθινής και υπερκόσμιας ελπίδας που βιώνει και δοκιμάζει στο πρόσωπο του Χριστού, εγκαταλείπει πίσω της κάθε άλλο «χριστιανισμό» ιδεοληπτικού ή στοχαστικού χαρακτήρα. Αναφερόμαστε για εκείνον τον ανέραστο και αβαθή χριστιανισμό των τρυφηλών και απρόσωπων μαζών από τον οποίο έλλειπε, λείπει και θα λείπει η ελπίδα, η ανδρεία, η χαρά και η αγάπη, το θεολογικό μυστήριο, η βίωση των εσχάτων του υπαρκτικού μας κόσμου αλλά και του κόσμου ολόκληρου. Ένας τέτοιος χαλκευμένος χριστιανισμός δεν έχει θέση στο θαύμα· γιατί αποτελεί το θρησκευτικό καταφύγιο και αποκούμπι του ορθολογισμού μας από τον οποίο βρίθει η ανεγκάρδια, ανασφαλής και συστημική μας ζωή. Ένας τέτοιος στείρος ουμανιστικός χριστιανισμός στέκεται πάντα σαν το ελαφρύ και σαθρό άλλοθι που χρειάζεται μια νοησιαρχική πίστη η οποία ασφαλώς δεν προορίζεται να ψηλαφεί ουρανό και να προσχωρεί χαρισματικά προς τα βάθη των μυστηρίων του φιλάνθρωπου Θεού…

π.Δαμιανός