Η κενοδοξία και η επίδειξη τα σκεπάζουν όλα χαρωπά
κι ας μη θέλουμε να το παραδεχτούμε ποτέ στον αιώνα αυτόν. Δε βρίσκεται και κανένας ανώτερος άνθρωπος, εγκάρδιος, συνετός, ευφυής και νουνεχής, να φρενάρει όλη ετούτη τη χρυσοσκονισμένη ρηχότητα που τολμά και παίρνει και νεύρο δημόσιας εκδήλωσης. Με απώτερο σκοπό το ποντάρισμα στην παθητική χαρά των θεατών. Προσωπικά, δε θά ’θελα με τίποτα να ήμουν στη θέση αυτών με το μαχαίρι!
Να κοιτούν αμήχανα την πίττα–γήπεδο, ανάμεσα σε κεριά, σε καπνούς και σε λιβάνια,
δίπλα σε καλοστεκούμενους και γελαστούς επισήμους. Και μετά ο χώρος να γεμίζει από
κομμάτια πίτας που διανέμονται παντού. Και τυπικόλογες ευχές που δεν έχουν τη δύναμη
να περάσουν τα ντουβάρια της αίθουσας. Χορταίνουν οι χορτάτοι διαρκώς. Και οι αναγκεμένοι είναι για το μετέωρο βήμα των ευχολογιών. Και μετά
η κάμερα κλείνει. Τα σβησμένα φλας τονίζουν το σκοτάδι του μέσα μας τίποτα. Και πάντα η
ζωή μάς προσπερνάει. Παλιάτσοι στο φορλκόρ, έρμαιοι στο λίγο και αχθοφόροι του ανούσιου. Αυτές
οι ατελείωτες και ατέρμονες κοπές βασιλοπιττών, που κάνουν παρέλαση ίσαμε το Μάρτη και τον Απρίλη καμμιά φορά, λες και κόβουν κάτι από τη λαχτάρα, την ευπρέπεια και
το μυστήριο της ζωής. Εν τω μεταξύ ο κόσμος περιμένει, καρτερικά και ευέλπιδα, εκείνο το «κάτι» άλλο από μας· προφανώς, το ασκούριαστο φλουρί της ουσίας, του νοήματος, μιας άλλης εμβίωσης και ζωής, για την πολλάκις από μας αναφερόμενη ή υποσχόμενη υπέρβαση...
π.Δαμιανός
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου