«Ο,ΤΙ ΘΥΜΑΜΑΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΑΙΔΙΚΗ ΗΛΙΚΙΑ»

«Ο,ΤΙ ΘΥΜΑΜΑΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΑΙΔΙΚΗ ΗΛΙΚΙΑ»

«Τόσο μακριά απ’ ό,τι θυμάμαι από την παιδική μου ηλικία. 

Οι φυσικές μου αισθήσεις ήταν τόσο αδύνατες. 

Ο υλικός κόσμος ελάχιστα απάνω μου, μέσω τρίτων. 

Δεν ήμουν περίεργος, αλλά κρύος σ’ ό,τι αφορούσε τα πάντα. 

Αλλά, ο άνθρωπος! 

Ποτέ δεν μπορούσα να τον κοιτάξω με κρύο αίμα. 

Πλάστηκα για ν’ αγαπώ τις ψυχές των ανθρώπων! 

Φανερώνονται μπροστά μου όπως οι άγγελοι. 

Παρουσιάζονται στο βλέμμα μου με μια τέτοια ελκυστικότητα, 

μια τέτοια κλίση αγαπητική και παρήγορη! 

Αυτή είναι η σκηνή, το θέαμα που βλέπω, 

που αναζητώ, που ερευνώ 

και που βλέπω ξανά και που δεν ενοχλούμαι 

και ούτε αποκάμνω να βλέπω. 

Πράγμα παράξενο· το πρόσωπο του άλλου, 

το ανάστημα, οι εκφάνσεις που ξεχνώ τόσο γρήγορα. 

Αλλά την ψυχή ενθυμούμαι πάντα. 

Στον πίνακα, που η ψυχή μου έχει ζωγραφίσει, 

υπάρχουν πολλές ψυχές, ψυχές μεγαλόπρεπες, 

που η μνήμη μου διατηρεί στην ακεραιότητά τους, 

στη ζωηρότητα των χρωμάτων τους…».

ΑΓΙΟΣ ΙΓΝΑΤΙΟΣ ΜΠΡΙΑΤΣΙΑΝΙΝΩΦ

(1807–1867)

※

[Ιγνατίου Μπριατσιανίνωφ:

«Υἱέ μου δός μοι σὴν καρδίαν…»,

(Εισαγωγή), σελ. 64,

έκδοση Ορθόδοξου Πνευματικού

Κέντρου Λεμεσού 1995³.]

※