«ΣΤΕΚΟΜΑΙ ΣΤΗΝ ΠΟΡΤΑ ΚΑΙ ΧΤΥΠΩ…»

«ΣΤΕΚΟΜΑΙ ΣΤΗΝ ΠΟΡΤΑ ΚΑΙ ΧΤΥΠΩ…» 

«Ἰδοὺ ἕστηκα ἐπὶ τὴν θύραν καὶ κρούω· ἐάν τις ἀκούσῃ τῆς φωνῆς Μου καὶ ἀνοίξῃ τὴν θύραν, καὶ εἰσελεύσομαι πρὸς αὐτὸν καὶ δειπνήσω μετ’ αὐτοῦ καὶ αὐτὸς μετ’ Ἐμοῦ…» (Ἀποκ. γ΄ 20). 

     «Ο Χριστός θέλει να ενωθούμε μαζί Του και περιμένει έξω από την πόρτα της ψυχής μας. Από ’μας εξαρτάται να δεχθούμε την θεία χάρη. Μόνο η θεία χάρη μπορεί να μας αλλάξει. Εμείς, να προσπαθούμε να μειώνουμε τον εγωισμό και τη φιλαυτία μας. Να είμαστε ταπεινοί. Να δοθούμε στον Χριστό κι όλα τ’ αντιδραστικά, τα σωματικά και τα ψυχικά, φεύγουν.

     Όταν κάνουμε αυτό το άνοιγμα προς τον Χριστό, για να δεχθούμε το θείον, γινόμαστε άξιοι του Θεού, για να εγκύψει μέσα μας ο Χριστός. Κι αν εγκύψει μέσα μας ο Χριστός, μάς χαρίζει την ελευθερία.
     Πού, να βρεις λέξεις γι’ αυτά τα μυστήρια!... 

     Όλο το μυστικό είναι η αγάπη, ο έρωτας στον Χριστό. Το δόσιμο στον κόσμο τον πνευματικό. Ούτε μοναξιά νιώθει κανείς ούτε τίποτε! Ζει ο άνθρωπος μέσα σ’ άλλον κόσμο. Εκεί, που η ψυχή χαίρεται, εκεί που ευφραίνεται, εκεί που ποτέ δεν χορταίνει!...». 

ΑΓΙΟΣ ΠΟΡΦΥΡΙΟΣ Ο ΚΑΥΣΟΚΑΛΥΒΙΤΗΣ