«Η ΤΩΝ ΑΠΕΛΠΙΣΜΕΝΩΝ ΜΟΝΗ ΕΛΠΙΣ»

«Η ΤΩΝ ΑΠΕΛΠΙΣΜΕΝΩΝ ΜΟΝΗ ΕΛΠΙΣ»

※

 ※

     Η Παναγία, είναι η μόνη ελπίδα. Δεν υπάρχει Άλλη για τους πολλούς απελπισμένους. Μονάκριβη Μάννα. Είχε απελπιστεί από τις «ικανότητές» Της. Δεν στεκόταν στα δεκανίκια των λόγων των άλλων. Στηριζόταν στον Σταυρό του Υιού Της. Ο πόνος, Την ομόρφαινε πιο πολύ. Στον κίνδυνο, βρήκε τη λύτρωση. Επέλεξε τη σιωπή. Κυνηγήθηκε. Αγάπησε τα δύσκολα. Άντεξε στον πόνο. Άντεξε και στην ευτυχία των Μαθητών του Υιού Της, δίχως λάθη στις εξετάσεις. Ήξερε ν’ αναμένει.

※

※

     Έπαθε λοιπόν κι έμαθε. Κέρδισε κι έχει να δώσει. Ό,τι έχει, είναι (κατά χάριν) δικό μας. Ο πλούτος ακένωτος, Ζωοδόχος Πηγή, Ζωηφόρος Αγάπη, επιτάφιος της απόγνωσης. Να μη Την καταδέχονται και νά ’ναι τόσο καταδεχτική! Η έκφρασή Της, μια μεγάλη σιωπή· εύλαλη. Σκουπιδοτενεκέδες περιττών λόγων καθημερινά στις εξώθυρες, γεμάτοι οι λάκκοι. Το «Πέμπτο Ευαγγέλιο» της Παναγίας, είναι όλο λευκές σελίδες· είναι γραμμένο από θωπευτική σιωπή, από μελάνι παραμυθίας. Είναι μια ανοιχτή αγκαλιά, μια σεμνή παρουσία, ένα μαντήλι, ένα ρόδο, ένα κουκί θυμίαμα στο λιβανιστήρι της γιαγιάς, μια αχτίδα ήλιου στην κλειστή κάμαρη, η μόνη γυναικεία μορφή στο κελλί του ασκητή, η Διακόνισσα του Άθω, η Αρχόντισσα του Πρωτάτου, η θαυματουργός Γερόντισσα.

※

※

     Η Παναγία, η θάλασσα του Πεντζίκη· το λιμάνι της σωτηρίας· το μαφόρι Της, σκέπαστρο παρηγοριάς· η αρετή Της, τροφή μας· τροφή, όλων των πεινασμένων, των φτωχών άφωτων· η Φίλη των αθώων· των μαυρισμένων στο δάκρυ πονεμένων Γιάτρισσα· ο Ήλιος του χιονιού μας.

     Η Παναγία, δεν είναι διόλου δυσνόητη· δεν είναι «σύμβολο», δεν είναι ούτε «γριά» ούτε «παιδούλα»· ξέρει πόσο αισιόδοξη να είναι, ξέρει και ν’ απομακρύνεται από το προσκήνιο, εκεί που δεν θέλουν να Την επικαλούνται. Δεν θέλει να δυσκολεύει κανένα, ούτε με την αγάπη Της. Όσοι επέλεξαν τη χαζομάρα, τους αφήνει να φάνε τα μούτρα τους.

     Επιτέλους, ας νοιώσουμε πως η μοναξιά μας πρέπει να μάθει να στρώνει μόνη το τραπέζι. Δεν γίνεται συνέχεια να ξεγλιστράμε και να θέλουμε και έτοιμο φαγητό και στρωμένο τραπέζι και άμισθο και χαμογελαστό υποτακτικό. Καλούμεθα να είμαστε ευγνώμονες μ’ αυτό που μας δόθηκε· η ανδρεία, να μας στολίσει· η ωραιότητα της παιδικής αγνότητας, να στολίσει τη γύμνιά μας· σε μια εποχή που η κακομοιριά δέρνει τους καλλιτέχνες, τους επιστήμονες και μερικούς ακόμη ιερείς.

※ 

※

     Χαρά του κόσμου κι ελπίδα των απελπισμένων, η Παναγία. Για να χαίρεσαι και να ελπίζεις και να μην είσαι στην ορφάνια της μοναξιάς, θέλει αγώνα, θυσία και γνώση. Για να ξεσυννεφιάσει η καρδιά, θέλει νά ’ρθει ο ήλιος της ταπεινοφροσύνης και, πριν απ’ αυτόν, η αυγή της απλότητας και της πραότητας.

     Η Παναγία είχε κυρίως την ταπείνωση, την απλότητα και την πραότητα. Αυτά, ήταν αιτία χαράς και δωρεά χαράς σ’ έναν κόσμο που τα έχει μεγάλη ανάγκη. Τα παιδιά της Παναγίας, πρέπει νά ’χουν αυτές τις αρετές, για να δώσουν κάτι στον αναμένοντα και πάσχοντα κόσμο. Η λύπη του κόσμου, είναι η έλλειψη της χαράς.

※

 ※

     Ο πράος, είναι πάντα ήσυχος. Ο πράος προσεύχεται ανενόχλητα, παρά τις ενοχλήσεις που δέχεται. Τ’ αγριεμένα κύματα που τον κτυπούν, τον κάνουν ομορφότερο· αφού του λειαίνουν τα εξογκώματα. Πράος και υπομονετικός, ασπάζονται συνεχώς. Πραότητα και αγάπη, σεργιανίζουν μαζί· υπακούοντας αδελφικά στην προσευχή και χαλώντας τα σχέδια του δαίμονα, της κακίας, του θυμού και της οργής.

     Η πραότητα φιλοξενεί πάντα την απλότητα, που είναι συνυφασμένη με την αγαθότητα, την ηπιότητα και την εγκαρδιότητα. Ένας πράος κι ένας απλός, συναντήθηκαν μεταξύ τους και σιώπησαν και χάρηκαν. Άλλη φορά πάλι, είπαν λίγα και χάρηκαν. Στις καρδιές και των δύο, βασιλεύει η απονήρευτη ακακία, η ευθύτητα, η απεριέργεια, η ανεπιτήδευτη φυσικότητα, η χάρη και η χαρά.

     Η Παναγία, είναι η χαρά της χαράς μας· που απομακρύνει τον φόβο και τη λύπη. Πότε θα κατέβουμε πάλι στο θρανίο;

     «Ὑπεραγία Θεοτόκε, σῶσον πάντας ἡμᾶς»!

※

※

     Ευχαριστώ, Παναγία μου, για τον ενθουσιασμό που μου δίνεις απόψε, που είμαι απελπισμένος και η ελπίδα μου είσαι Συ. Ας αφήσουμε λίγο και τους άλλους, ας δούμε και το σκαρί μας, δεν είναι εγωιστικό· είναι απαραίτητο.

     Ελπίδα στο μέλλον, απελπισία καλή στο παρελθόν, χαρά στο νυν, μακαριότητα στο αεί. Πάντα, η θυσία. Θυσιάζεται ο Υιός στον Σταυρό. Θυσιάζεται η Μητέρα Του στην αγκαλιά του άφατου πόνου. Ο πόνος, με τον πόνο νικιέται. Η αγάπη, κερδίζεται με πόλεμο. Πότε θα μας διδάξει κι εμάς η Αγία Παράδοση;

     Μονάκριβη ελπίδα του κόσμου· Υπεραγία Θεοτόκε!

※

ΜΟΝΑΧΟΣ ΜΩΥΣΗΣ ΑΓΙΟΡΕΙΤΗΣ (1952–2014)

※

[Μοναχού Μωϋσέως Αγιορείτου: «Αθωνικό Απόδειπνο»,

κεφ. 13ο και 16ο, σελ. 76–78 και 65–68,

«Αρμός», Αθήνα, Φεβρουάριος 1994.]

※

 

※