«ΟΧΙ, ΠΑΙΔΙ ΜΟΥ, “ΩΣ ΕΔΩ”!»

«ΟΧΙ, ΠΑΙΔΙ ΜΟΥ, “ΩΣ ΕΔΩ”!»

     Η μαθήτρια και βιογράφος του σύγχρονου και θαυμαστού Αγίου Νικολάου του Πλανά (1851–1932), Μάρθα Μοναχή (Παπαδοπούλου· 1888–1973), σημειώνει συμπληρωματικά για την μορφή και τον βίο του αγίου αυτού «απλοϊκού ποιμένος των απλών προβάτων», ένα αξιοπρόσεκτο και πολύ ωφέλιμο περιστατικό:

     «Θέλω να γράψω και ένα ακόμη περιστατικό που διηγιόταν μια ευσεβής χριστιανή για τον παπα–Νικόλαο τον Πλανά, για να δείτε ότι, όσο του έλειπε η μόρφωση στα γράμματα, τόσο φωτισμένος ήταν με την Χάρη του Αγίου Πνεύματος. Και εισέδυε στα βάθη της ψυχής του εξομολογούμενου, αποκαλύπτοντας την αμαρτία που εμφωλεύονταν μέσα σ’ αυτόν, την οποία αμαρτία, ούτε κι αυτός ο ίδιος ο εξομολογούμενος δεν είχε καταλάβει. Παραθέτω αυτούσια, με τις ίδιες λέξεις, αυτά που αφηγήθηκε αυτή η ευσεβής χριστιανή που ανέφερα πιο πάνω»:

     «Μια φορά, πριν από 40 χρόνια, είχα παρεξηγηθεί ή μάλλον είχα συκοφαντηθεί από κάποιους συγγενείς μου. Προσωπικά, δεν αντάλλαξα ούτε μία κουβέντα μαζί τους, ούτε βρισιά, ούτε τίποτε απ’ όλ’ αυτά. Όταν και οι δύο οικογένειές μας εγκατασταθήκαμε στην Αθήνα, μιλούσαμε μεν, αλλά “τυπικές κουβέντες”. Όταν εξομολογήθηκα, είπα στον Παππού (=τον Άγιο Νικόλαο τον Πλανά) την όλη υπόθεση και, συγχρόνως, του είπα ότι δεν θέλω ανταλλαγή επισκέψεων μ’ αυτήν την συγγενή μου. “Καλά είναι ως εδώ τα πράγματα” –του λέω– “αφού χαιρετιόμαστε όταν βλεπόμαστε”. Εκείνη, παντρεμένη, μέσα στον κόσμο, εγώ κοντά στον Παππού, (δήθεν) άλλη ζωή. Έτσι το έλεγα κι έτσι το πίστευα· ότι (τάχα) “δεν έχω τίποτα μαζί της”.

     Να ήτανε άλλος Πνευματικός κι Εξομολόγος, πολύ πιθανόν, να μου έλεγε: “Ε, ας είναι, παιδί μου· ‘ως εδώ’! Δεν είναι ανάγκη για περισσότερες σχέσεις”. Αυτό, νόμιζα ότι θα μου έλεγε κι εμένα ο Παππούς.

     Ώσπου, ξαφνικά, ακούω τον Παππού να μου λέει:

     “Όχι παιδί μου, ‘ως εδώ’!... Είναι ανάγκη να πας στο σπίτι της… Να φας στο τραπέζι της… Και να κοιμηθείς και μια μέρα στο σπίτι της… Διότι, ζει ακόμη μέσα σου αυτό το πάθος!” (=Το πάθος της ψυχρότητας και της αποστροφής).

     Κεραυνός αν έπεφτε πάνω μου, λιγότερη εντύπωση θα μου έκαμνε! Θα μπορούσα να πιω το πικρότερο και το πιο αηδιέστερο φαρμάκι, παρά να πάω να κάνω αυτό που μου είπε ο Παππούς! Τότε είδα, με δέος, τί κρυφό πάθος εμφώλευε μέσα μου, που ούτε κι εγώ η ίδια δεν το είχα καν καταλάβει! Μα, έλα που έπρεπε να κάνω  υ π α κ ο ή  !

     Με τρεμάμενα γόνατα πήγα στο σπίτι της. Ευτυχώς, που η ευχή του Παππού τούς φώτισε και, τόσο αυτή όσο και ο σύζυγός της καθώς και η μητέρα της, με υποδέχθηκαν καλά. Βάλαμε να φάμε το μεσημέρι και, πάνω στο τραπέζι, έλεγα εγώ από μέσα μου (ειρωνικά): “τριάδα διαολεμένη!”. Εννοούσα φυσικά μ’ αυτό που είπα, το ανδρόγυνο και την μητέρα της. Δεν θα μπορέσει ποτέ η φαντασία του ανθρώπου να περιγράψει τον δικό μου ψυχικό αγώνα, εκείνης της ημέρας! Το μεσημέρι, μάλιστα, κοιμηθήκαμε και στο ίδιο δωμάτιο μ’ αυτήν την συγγένισσά μου.

     Μόλις κοιμήθηκα, είδα ολόκληρο τον σατανά δίπλα μου να μου λέει: “Εδώ ήρθες μωρή να κοιμηθείς; Φτου, να χαθείς!”. Ξύπνησα συντετριμμένη και γυρίζω και της λέω: “Είδα ένα κακό όνειρο!”. Μου λέει κι αυτή ταυτόχρονα: “Κι εγώ το ίδιο· είδα ένα πολύ κακό όνειρο!”. Ούτε της είπα τί είδα εγώ ούτε και την ρώτησα τί είδε κι αυτή. Έλειπε ακόμη η μεταξύ μας οικειότητα. Από τότε, όμως, επανήλθαμε στην πρώτη σειρά της αδελφοσύνης και είμαστε, με την βοήθεια του Θεού, πολύ αγαπημένες…». 

※

[(1) «Ο Άγιος Νικόλαος ο Πλανάς·

Ο απλοϊκός ποιμήν των απλών προβάτων»,

μέρος 1ο, κεφ. 2ο, σελ. 82–84,

εκδόσεις «Αστέρος», χ.χ.

(2) Στην υπότιτλη φωτογραφία,

έργο του Harold Gilman (1876–1919):

«Mrs Mounter At The Breakfast Table» (1917).
(3) Επιμέλεια ανάρτησης,
επιλογή θέματος και φωτογραφίας,
πληκτρολόγηση κειμένου:
π. Δαμιανός. ]

※

Επιτρέπεται η αναδημοσίευση

των αναρτήσεων από το «Ειλητάριον»,

αρκεί να αναφέρεται απαραίτητα

ως πηγή προέλευσης.