ΛΟΓΟΙ ΚΑΙ ΠΕΡΙΠΕΤΕΙΕΣ ΤΟΥ π.ΧΑΡΑΛΑΜΠΟΥ ΤΟΥ «ΚΟΜΠΟΣΧΟΙΝΑ»

ΛΟΓΟΙ ΚΑΙ ΠΕΡΙΠΕΤΕΙΕΣ ΤΟΥ

π.ΧΑΡΑΛΑΜΠΟΥ ΤΟΥ «ΚΟΜΠΟΣΧΟΙΝΑ» 

      Έλεγε ο Γερο–Χαράλαμπος ο «Κομποσχοινάς»:

     «Να λέμε την Ευχή. Αυτή διώχνει τον πειρασμό. Τότε αδυνατεί ο σατανάς. Η Ευχή τον τρώει σαν το ροκάνι, τον καταστρέφει. Μας πολεμά ο εχθρός, όταν το επιτρέπει ο Θεός. Και όσο ζούμε, μέχρι να βγει η ψυχή μας, θα τον πολεμούμε κι εμείς. Τότε, όταν τον νικήσουμε και δεν κάνουμε το θέλημά του, θα μας πάει στα δεξιά Του ο Θεός, στην βασιλεία Του.

     Μέγα πράγμα να έχουμε το “Κύριε Ἰησοῦ Χριστὲ ἐλέησόν με”. Η Ευχή, τα έχει όλα· και σωτηρία ψυχής και υγεία σωματική και φώτιση και ευχαριστία. Να λέμε την Ευχή!

     Με το όνομα του Ιησού Χριστού, φάλαγγες δαιμόνων συντρίβονται. Μπροστά στο όνομα του Ιησού Χριστού, κάθε γόνατο ανθρώπου θα λυγίσει την Δευτέρα Παρουσία (πρβλ. Φιλιπ. β΄ 10). Μερικοί πλανεμένοι λένε: “Τι! Θα προσκυνήσουμε το όνομα;”. Ο Απόστολος Παύλος εννοεί ότι θα προσκυνήσουμε τον Χριστό, όχι το όνομα. Δεν διαχωρίζεται ο Χριστός από το όνομά Του, ο ίδιος είναι. Με το όνομά Του οι Απόστολοι έκαναν θαύματα.

     Η προσευχή χωρίς μετεωρισμούς, είναι των τελείων. Κάποτε, ο Μέγας Βασίλειος έταξε μία σκούφα λίρες σ’ όποιον παπά θα κάνει μία Λειτουργία χωρίς λογισμούς. Πράγματι, ένας παπάς κατάφερε μέχρι να τελειώσει να κρατήσει τον νου του καθαρό από λογισμούς. Μετά, λίγο πριν τελειώσει, του ήρθε στο νου του η σκούφα με τις λίρες και, έτσι, τις έχασε.

     Λέει ο Θεός (μέσω του Ψαλμού του Δαβίδ): “Θα εξολοθρεύσω όλους όσους εργάζονται το κακό και την πονηρία” (Ψαλμ. ρ΄ 8). Αλλά πέφτουν (γονατίζουν) όλοι οι Άγιοι και λένε: “Κι εμείς αμαρτωλοί είμαστε, συγχώρεσέ μας, Κύριέ μας!”. Και σταματάει την οργή του ο Θεός.

     Θέλει ταπείνωση, ο Θεός. Όσες αρετές και αν κάνουμε και μας ρωτήσουν “πώς πάει η πνευματική ζωή;”, να λέμε ότι “είμαστε δούλοι αχρείοι”. Άμα πεις “καλά είμαι!” στην πνευματική ζωή, τά ’χασες όλα!

     Για την σωτηρία της ψυχής μας πρέπει να κάνουμε το νόμο του Θεού, να πάμε στην Εκκλησία, να συγχωρούμε τον πλησίον σε ό,τι αυτός μας έφταιξε. Επομένως, το παν είναι τα καλά έργα και η πίστη. Μην απελπιζόμαστε. Η απελπισία είναι του διαβόλου.

     Αφήνουμε τα θεολογικά, εμείς, και λέμε τα πρακτικά. Είδα κάποτε σε αγρυπνία στο Κουτλουμούσι τον Άγιο της ημέρας, ντυμένο με διακονικά άμφια. Τρεις φορές βγήκε από το ιερό και χάθηκε. Αφού κοινώνησα, περίμενα να δω τον διάκο να κάνει κατάλυση (του Αγίου Ποτηρίου στην Πρόθεση) και δεν τον είδα. Ρώτησα και μου είπαν ότι “δεν υπάρχει διάκος”.

     Ο Θεός χαίρεται όταν λέμε λόγια ψυχικής ωφελείας. Σε όσους πάλι δεν πιστεύουν, δεν λέω βαριά πνευματικά λόγια, για να μην κολαστούν πολύ: “Εκείνος που γνωρίζει και δεν έκανε τίποτα, θα τιμωρηθεί πολύ” (Λουκ. ιβ΄ 47)».

     «Έρχονται πολλές φορές τα δαιμόνια εκεί που κάθομαι και πλέκω κομποσχοίνι να με πειράξουν.  Τα σταυρώνω και φεύγουν. Αλλά δεν πάνε μακριά. Τα βλέπω που κάθονται και περιμένουν πότε θα αμαρτήσω με τον λογισμό για να ξανάρθουν. Θέλει πολλή προσευχή για να φύγουν μακριά τα δαιμόνια. Θέλει ταπείνωση. Αν ταπεινωθείς, γίνεσαι αμέσως σοφός.

     Μια μέρα, έκανα κάτι κοτσοδούλια εδώ πέρα, έπεσα και χτύπησα στο πόδι. Μέρα ήταν και μόλις σηκώθηκα, βλέπω κάποιον να με χαμογελάει. “Τί θέλεις εδώ;” του λέω, και δεν μιλάει. “Ποιός είσαι;”, τον ξαναρωτώ. Και μόλις πήγα να σηκώσω το χέρι να τον σταυρώσω, έγινε άφαντος. “Κοπρόσκυλο!”, λέω στον διάβολο, “εσύ ήσουν που μ’ έριξες κάτω;”.

     Ήμουν φιλοξενούμενος στο Σταυρονικήτα και έρχονταν τα καλογέρια στο κελλί μου για να τους πω πνευματικά. Το Πάσχα, μπαίνει ένα καλογεράκι ντυμένο με καινούργια ράσα, πασχαλινά. Λέω: “Καλώς το καλογεράκι που ήρθε ν’ ακούσει του Θεού τα λόγια!”. Αμέσως, άλλαξε μορφή. Κατάλαβα ότι είναι δαίμονας. “Σε επιτιμώ”, του λέω, “ενώπιον του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού”. Έκανε πίσω, αγρίεψε και χάθηκε».

     Σε καιρό ανομβρίας, ο Γερο–Χαράλαμπος ο «Κομποσχοινάς», έλεγε: «Δεν έχουμε ανάγκη από την βροχή, αλλά από τον Θεό». 

[«Από την Ασκητική και Ησυχαστική Αγιορειτική Παράδοση», 3ο μέρος («Αποφθέγματα»), σελ. 665–671, Άγιον Όρος 2011.]