ΣΤΗΝ ΑΠΟΛΥΣΗ, ΜΕΤΑ ΤΟ «ΔΙ’ ΕΥΧΩΝ»

ΣΤΗΝ ΑΠΟΛΥΣΗ,

ΜΕΤΑ ΤΟ «ΔΙ’ ΕΥΧΩΝ» 

     Να λειτουργείται ο πιστός και να πλημμυρίζει από θείο δέος και ευγνωμοσύνη.

     Να φεύγετε από τον ναό γεμάτοι με τη δύναμη και τη Χάρη του Κυρίου.

     Να συγκλονίζεσθε από το μεγαλείο της αγάπης του Θεανθρώπου. Και να μη λέτε τίποτε δικό σας. Αλλά να αφήνετε τον κραδασμό της εκπλήξεως από το μυστικό θαύμα να μιλά μόνος του.

     Και να αγαπάτε τους αγνώστους και τους αδιάφορους ως αδελφούς.

     Και να βρίσκετε μια γωνιά να κλαίτε, σαν τον Πέτρο, χωρίς συχνά να ξέρετε γιατί.

     Και να αφήνετε την αγάπη του Χριστού, σαν τη δύναμη που θεράπευσε την αιμορροούσα, να χύνεται μυστικά. Να σταματήσει ο κόσμος να χάνει δύναμη, να χάνει αίμα, να χάνει τα λογικά του.

     Και να αρχίσει ο κόσμος να παίρνει δύναμη, να αποκτά υγεία και να βρίσκει την ψυχή του, χάνοντάς την ένεκεν του Κυρίου και του Ευαγγελίου Του (Μαρκ. η΄ 35).

     Κι εσείς να συνεχίσετε μόνο ν’ αγαπάτε…

ΑΡΧΙΜ. ΒΑΣΙΛΕΙΟΣ

ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟΣ ΜΟΝΗΣ ΙΒΗΡΩΝ

[Αρχιμ. Βασιλείου: «Λειτουργικός τρόπος», κεφ. 4ο, σελ. 57–58, «Αρμός», Θεσσαλονίκη Δεκέμβριος 2004.]