«ΕΛΘΕ ΕΙΣ ΕΑΥΤΟΝ, ΨΥΧΗ!»

«ΔΕΥΡΟ ΛΟΙΠΟΝ ΕΙΣ ΕΑΥΤΗΝ, ΨΥΧΗ ΜΟΥ!»

     «Έλα στον εαυτό σου (πρβλ. Λουκ. 15, 17), ψυχή μου. Ως πότε θα παραμένεις στις ίδιες αμαρτίες; Μην αρνείσαι την Χάρη Εκείνου που σε προστατεύει, για να μην απομακρυνθεί από σένα και παραδοθείς στα χέρια των εχθρών σου. Φεύγε τον διάβολο, ψυχή μου, και τα έργα του. Διότι αυτός είναι μισάνθρωπος, είναι ανθρωποκτόνος από την αρχή της δημιουργίας (Ιω. 8, 44). Αν τον πλησιάσεις αυτόν, δεν θα λυπηθεί την απώλειά σου. Άφησε τον πονηρό και προσκολλήσου στον φιλάνθρωπο Θεό και έλα στον δρόμο της σωτηρίας. Πληγώθηκες; Μην απελπίζεσαι για τον εαυτό σου. Διότι εάν και έπεσε πολλές φορές ο αθλητής, στο τέλος αναδείχθηκε νικητής. Έπεσες; Σήκω επάνω! Πάρε θάρρος και πες: ‘‘Τώρα, άρχισα!’’ (Ψαλ. 76, 11). Και μη μένεις στην πτώση σου, για να μη σε πετάξουν, σαν ψοφίμι, τροφή στα όρνεα και στα θηρία. Κραυγάζει ο Προφήτης: ‘‘Μην παραδώσεις στα θηρία ψυχή που Σε δοξολογεί· μη λησμονήσεις τις ψυχές των φτωχών Σου ανθρώπων’’ (Ψαλ. 73, 10).

     Πλησίασε λοιπόν στον Πατέρα της ευσπλαχνίας, ομολογώντας τις αμαρτίες σου και λέγοντας με δάκρυα: ‘‘Αμάρτησα στον ουρανό και σ’ Εσένα, Κύριε Θεέ Παντοκράτορα, και δεν είμαι άξιος πια να λέγομαι γιος Σου (Λουκ. 15, 18), ούτε να ατενίσω και να δω το ύψος του ουρανού εξαιτίας των πολλών μου αμαρτιών, ούτε να προφέρω το ένδοξο όνομά Σου με τα χείλη μου, εγώ ο αμαρτωλός. Διότι έκανα τον εαυτό μου ανάξιο για τον ουρανό και την γη, με το να παροργίσω Εσένα, τον αγαθό Δεσπότη. Σε παρακαλώ, Κύριε, Σε παρακαλώ, μη με απομακρύνεις από την παρουσία Σου (Ψαλ. 50, 13), ούτε και να απομακρυνθείς Εσύ από μένα (Ψαλ. 21, 12), για να μην απολεσθώ. Διότι, εάν δεν με είχε σκεπάσει το χέρι Σου, θα είχα ως τώρα απολεσθεί. Και θα ήμουν σαν σκόνη που σκορπίζει ο άνεμος. Και θα καταντούσα σαν να μην είχα ποτέ εμφανιστεί σ’ αυτή τη ζωή. Διότι, αφότου εγκατέλειψα τον δρόμο Σου, δεν είδα καλή μέρα. Και μάλιστα η μέρα μέσα στις αμαρτίες, παρόλο που φαίνεται καλή, είναι πολύ πολύ πικρή. Αλλά από την στιγμή αυτή ελπίζω, εάν με ενισχύσει η Χάρη Σου, να φροντίσω για την σωτηρία μου. Και τώρα πέφτω γονατιστός και Σε παρακαλώ: βοήθησε εμένα που περιπλανήθηκα μακρυά από τον δρόμο της δικαιοσύνης Σου. Ρίξε επάνω μου την πολλή Σου ευσπλαχνία, όπως στον άσωτο γιο της Παραβολής Σου· διότι ντρόπιασα την ζωή μου, σκορπώντας τον πλούτο της Χάρης Σου (Λουκ. 15, 13). Δέξου την μετάνοια, εμού του αναξίου δούλου Σου, επειδή και εγώ είχα ξεγραφεί από όλους. Διότι ήρθες στην γη, Κύριε, όχι να σώσεις τους δίκαιους, αλλά να καλέσεις σε μετάνοια τους αμαρτωλούς (Λουκ. 5, 32)’’.

     Σε Σένα πρέπει η δόξα, η τιμή και η προσκύνηση, στον Πατέρα και τον Υιό και στο Άγιο Πνεύμα, σε όλες τις γενεές του κόσμου. Αμήν».

ΟΣΙΟΣ ΕΦΡΑΙΜ Ο ΣΥΡΟΣ

[Οσίου Εφραίμ του Σύρου: «Έργα», τόμ. γ΄, «Πρὸς ἀδελφὸν ἐκπεσόντα, καὶ περὶ μετανοίας. Παραίνεσις μβ΄», σελ. 233–235, εκδόσεις «Το Περιβόλι της Παναγίας», Α΄ έκδοση, Θεσ/νίκη 1990.]